ตามหัวข้อคำถามเลยค่ะ คือเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เป็นมานานถึง2ปีได้แล้ว คนอ่านก็คงจะสงสัยว่าถ้าเป็น แล้วอยู่ได้นานขนาดนี้ได้ไง อยู่โดยที่พ่อกับแม่ไม่รู้ ก็ตอนที่รู้ว่าเป็นแน่ๆ100%คือตอนที่ทะเลาะกับแม่ค่ะ ไล่แม่ออกไปจากห้อง ล็อคประตู แล้วเอาเล็บยาวๆของตัวเองกรีดที่ข้อมือค่ะ จนถึงตอนนี้ก็ยังเห็นแผลเป็นที่ใช้เล็บกรีดได้อย่างชัดเจนค่ะ ตอนแรกที่กลับมาตั้งสติได้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป คิดว่าคงเป็นอารมณ์ชั่ววูบ แต่มันคงไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบแล้วค่ะ แล้วก็มีครั้งที่2และสามตามมา เริ่มๆก็คิดแต่เรื่องที่ไม่ดี คิดแต่ในเรื่องแง่ลบ แต่ก็ใช้ชีวิตมาถึงตอนนี้ได้เพราะว่าควบคุมอารมณ์เอาไว้ค่ะ ก็เลยกลายเป็นคนที่ใจเย็นมาก ใคนว่าอะไรก็ไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่ตะโกนเสียงดังด้วยความโมโหเลย เอาเป็นว่าถ้าอยากรู้ข้อมูลว่าคนเป็นโรคนี้เป็นยังไงก็ศึกษาเอาเองนะคะ
เข้าสู่เรื่องปัจจุบันที่ตอนนี้ เรามีปัญหามากๆเลยค่ะ
คือตอนแรกที่ได้คบเพื่อนใหม่ๆได้เข้าสังคมใหม่ ตอนแรกคิดว่าถ้าเราทำตัวให้ร่าเริงและสดใสตลอดเวลาก็จะไม่มีใครเป็นห่วงและสงสัย พยายามหัวเราะในเรื่องที่เพื่อนตลกกัน พยายามทำตัวสนุกตามเพื่อน แต่อยู่ด้วยกันไปนานๆเข้า เข้าใจนะคะว่านิสัยแท้ๆก็ต้องเผยออกมาทุกคน เพื่อนๆเคยไปแกล้งพวกเด็กๆที่เข้ามาจีบเพื่อนผู้ชายค่ะ เราทำตามแกล้งเขาตามไปเหมือนกันค่ะ แต่ในใจกลับไม่ได้คิดว่าสนุกอะไรแบบเพื่อนเลย เราคิดว่ามันปัญญาอ่อนมากกว่า รู้สึกว่าเพื่อนๆที่เราคบอยู่ แลเหมือนคนที่ไม่เห็นความรู้สึกของคนอื่นๆเขาอ่ะค่ะ แล้วพอนานๆเข้า เพื่อนๆก็เริ่มหยอกเราบ้าง ล้อเราบ้าง....ตอนแรกพวกเขาก็ล้อแบบเพื่อนเบาๆนี่แหล่ะค่ะ
แต่ไปๆมาๆ เขาก็เริ่มบอกให้เราไปตายบ้าง บอกให้เรา ไปเกิดใหม่บ้าง บอกว่าเราบ้าบ้างเพราะเราพยายามยิ้มตลอดเวลา บอกว่าเราเป็นควายบ้าง บอกว่าเราไปไกลๆบ้าง ผลักเราบ้าง..
เรารู้สึกว่าเขาชักจะหยอกเราแรงมากเกินไป จนบางทีเราเอากลับมาคิดมากว่า ถ้าตายตามที่เพื่อนบอกซะ เราก็จะรู้สึกดี เราก็ถามตัวเองย้ำอยู่คำถามนี้เดิมๆว่า "อยากตายอยู่แล้วไม่ใช่?" จนตอนนี้อยากจะบอกเพื่อนให้เลิกทำแบบนั้น แต่ปัญหาที่อาจจะต้องเจอมันก็ผุดขึ้นมาในหัวเยอะแยะเลยค่ะ เช่น ถ้าเราบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าจะกล้วบอกเหรอ? ถ้าเราบอกไป แล้วถ้ามองหน้าพวกเขา เขาจะหันหน้าหนีเรามั้ย? ถ้าบอกไป เขาว่าว่าเราคิดไปเองรึเปล่า
ถ้าบอกไป เขาอาจจะบอกว่าตลกก็ได้ก็เหมือนกับว่าเราหน้าแตก
มันก็จะทำให้เราวางตัวไม่ถูกกับเพื่อนๆอ่ะค่ะ ควรจะบอกหรือไม่บอกดีคะ? ถ้าบอกไปแล้วจะวางตัวใหม่กับดฝเพื่อนยังไงดีคะเพราะรู้ว่าความรู้สึกของพวกเขาที่มีต่อเราคงไม่เหมือนเดิม
พยายามจะบอกเพื่อนว่าตัวเราเป็นโรคซึมเศร้า อยากให้เพื่อนเลิกล้อเราแรงๆได้แล้ว
เข้าสู่เรื่องปัจจุบันที่ตอนนี้ เรามีปัญหามากๆเลยค่ะ
คือตอนแรกที่ได้คบเพื่อนใหม่ๆได้เข้าสังคมใหม่ ตอนแรกคิดว่าถ้าเราทำตัวให้ร่าเริงและสดใสตลอดเวลาก็จะไม่มีใครเป็นห่วงและสงสัย พยายามหัวเราะในเรื่องที่เพื่อนตลกกัน พยายามทำตัวสนุกตามเพื่อน แต่อยู่ด้วยกันไปนานๆเข้า เข้าใจนะคะว่านิสัยแท้ๆก็ต้องเผยออกมาทุกคน เพื่อนๆเคยไปแกล้งพวกเด็กๆที่เข้ามาจีบเพื่อนผู้ชายค่ะ เราทำตามแกล้งเขาตามไปเหมือนกันค่ะ แต่ในใจกลับไม่ได้คิดว่าสนุกอะไรแบบเพื่อนเลย เราคิดว่ามันปัญญาอ่อนมากกว่า รู้สึกว่าเพื่อนๆที่เราคบอยู่ แลเหมือนคนที่ไม่เห็นความรู้สึกของคนอื่นๆเขาอ่ะค่ะ แล้วพอนานๆเข้า เพื่อนๆก็เริ่มหยอกเราบ้าง ล้อเราบ้าง....ตอนแรกพวกเขาก็ล้อแบบเพื่อนเบาๆนี่แหล่ะค่ะ
แต่ไปๆมาๆ เขาก็เริ่มบอกให้เราไปตายบ้าง บอกให้เรา ไปเกิดใหม่บ้าง บอกว่าเราบ้าบ้างเพราะเราพยายามยิ้มตลอดเวลา บอกว่าเราเป็นควายบ้าง บอกว่าเราไปไกลๆบ้าง ผลักเราบ้าง..
เรารู้สึกว่าเขาชักจะหยอกเราแรงมากเกินไป จนบางทีเราเอากลับมาคิดมากว่า ถ้าตายตามที่เพื่อนบอกซะ เราก็จะรู้สึกดี เราก็ถามตัวเองย้ำอยู่คำถามนี้เดิมๆว่า "อยากตายอยู่แล้วไม่ใช่?" จนตอนนี้อยากจะบอกเพื่อนให้เลิกทำแบบนั้น แต่ปัญหาที่อาจจะต้องเจอมันก็ผุดขึ้นมาในหัวเยอะแยะเลยค่ะ เช่น ถ้าเราบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าจะกล้วบอกเหรอ? ถ้าเราบอกไป แล้วถ้ามองหน้าพวกเขา เขาจะหันหน้าหนีเรามั้ย? ถ้าบอกไป เขาว่าว่าเราคิดไปเองรึเปล่า
ถ้าบอกไป เขาอาจจะบอกว่าตลกก็ได้ก็เหมือนกับว่าเราหน้าแตก
มันก็จะทำให้เราวางตัวไม่ถูกกับเพื่อนๆอ่ะค่ะ ควรจะบอกหรือไม่บอกดีคะ? ถ้าบอกไปแล้วจะวางตัวใหม่กับดฝเพื่อนยังไงดีคะเพราะรู้ว่าความรู้สึกของพวกเขาที่มีต่อเราคงไม่เหมือนเดิม