ก่อนอื่นเราอยากจะบอกว่าจุดประสงค์ที่เราตั้งกท.นี้เพราะเรารู้สึกผิดมากๆและเราลืมการกระทำในอดีตไม่ได้รู้สึกเป็นบาดแผลในใจ เรานั่งคิดว่าวันนั้นเราน่าจะควบคุมสติให้ดีกว่านี้ เราอยากให้เป็นอุทธาหรณ์สำหรับใครหลายๆคน เพราะว่ามันผิดไปแล้วมันแก้ไม่ได้และความรู้สึกจะอยู่กับเราตลอด
   วันนี้เรานั่งทานข้าวในโรงอาหารเพื่อนเลยพูดชื่อเพื่อนคนหนึ่งและเหตุการณ์วันนั้น มันทำให้เราเจ็บปวดเพราะเราเป็นฝ่ายกระทำ
.....ย้อนไปเมื่อประมาณสองปีที่แล้วตอนนั้นเราอยู่ม.4เรามีเพื่อนผญ.คนหนึ่งเราสนิทกันระดับหนึ่งแหละเพราะเรามักไปแข่งอะไรด้วยกัน เธอมักจะเป็นที่โดดเด่นในรร.แต่เราก็ไม่แพ้เธอเวลาไปแข่งอะไรด้วยกันมาเรามักจะได้รางวัลเสมอๆ มันทำให้เราค่อนข้างสนิทกันแต่เราอยู่คนละกลุ่มส่วนมากมักจะพูดคุยกันเรื่องการแข่งขันต่างๆ เรื่องมันเริ่มเกิดมาตั้งแต่มอสี่เทอมหนึ่งช่วงปิดเทอมจะมาเทอมสองกลุ่มของพวกเธอชวนกันไปกินเลี้ยงแต่ไม่ชวนเธอ เธอเลยไปตัดพ้อกลุ่มเลยโดนไล่ออกบวกกับเพื่อนกลุ่มเธอทนกับนิสัยเธอไม่ได้แล้ว เธอมักจะชอบใช้เพื่อนเป็นบันไดเพื่อปีนสู่ความสำเร็จ เห็นแก่ตัวไม่ยอมแชร์ค่าอะไรเลยหวังอย่างเดียวและชอบพูดโกหกปิดบังเรื่องครอบครัว และไม่เห็นหัวใครและในกลุ่มนั้นเธอต้องเป็นที่หนึ่ง พอเธอออกจากกลุ่มเพื่อนในกลุ่มแอนตี้ ไม่เล่นกับเธอ เลยเกิดเรื่องต่างๆขึ้นเช่น เธอกินยาฆ่าตัวตายเพราะน้อยใจเพื่อนแต่หมอล้างท้องทัน กักตัวไว้ในบ้างแต่ตอนนั้นเพื่อนในห้องยังเล่นด้วยยกเว้นพวกนั้น พอเปิดเทอมสองมาเธอกลายเป็นพวกล่องลอย ดูซึมๆเหมือนคนไม่ได้นอน มีข่าวว่าเธอเดินมารร.ช่วงเที่ยงคืนซึ่งระยะทางก็ค่อนข้างไกลแถมเวลาดึกอีกแต่ดีที่มีครูมารร.ช่วงนั้นเลยพาเธอไปส่งเธอว่าเธอไม่รู้สึกตัว เธอเป็นคนพูดเองและพอมีข่าวนี้ทุกคนก็ตั้งข้อสงสัยว่าแม่ปล่อยมาได้ไงและอีกหลายๆข้อบางคนก็ว่าโกหก
ยิ่งพอมีข่าวนี้พวกคนที่หมั่นไส้อยู่แล้วก็ว่าเธอเรียกร้องความสนใจ เธอเลยไม่ค่อยมีคนมายุ่งด้วย เนื่องจากในห้องเรามีสี่กลุ่มใหญ่เธอเคยอยู่มาแล้วสองกลุ่มแต่ถูกแอนตี้หมดเหลือกลุ่มเรากับอีกกลุ่มซึ่งตอนนั้นอากาเธอก็แย่ๆขึ้นดูเหมือนคนบ้าทุกๆวันแต่ก็ดีนิดหนึ่ง เราเลยยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเพราะคิดว่ายังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน เคยแข่งอะไรด้วยกันเธอก็มีมุมดีอยู่และสงสารด้วย เราก็ยอมเอาเธอเข้ากลุ่มแม้เพื่อนในกลุ่มจะไม่เห็นด้วย เวลาเธอไปไหนเราจะไปเป็นเพื่อนตลอด เวลาทำงานก็เอาชื่อเธอมาลงคือคิดว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มเลย คอยให้กำลังใจรับฟังปัญหาเพราะคิดว่าเธอไม่มีใครรวมทั้งตอนนั้นครูที่ปรึกษาก็ขอร้องเราให้ดูและเพื่อนด้วย เราเลยยิ่งต้องใส่ใจตอนนั้นเราเชื่อใจเค้ามากเค้าพูดอะไรก็เชื่อ เค้าก็เล่าปมด้อยในวัยเด็กให้ฟัง เราว่าใครทรยศเค้าใส่ร้ายเพื่อนที่เคยเล่นด้วย เราก็คิดว่าเค้าแตกกลุ่มจริงๆมีคนหลายๆคนเตือนราว่าเราจะโดนเค้าใช้เป็นเครื่องมือเราก็ไม่เชื่อแต่มาวันหนึงขณะที่เราเล่นเฟสไปเรื่อยๆ เราไปเจอเค้าเม้นตอบกับเพื่อนในกลุ่มว่าอะไรนี่แหละแต่ทำนองว่าเราด่าเรา และเราขาดสะบั้นเลยไหนว่าทะเลาะกันมาบีบน้ำตากับเราสร้างเรื่องต่างๆเห็นเราเป็นอะไรเราเลยรีบวิ่งขึ้นห้องไปหา ตอนนั้นเราโกรธสุดๆเลยแบบทำลายความเชื่อใจเราได้ไง มาหลอกเราทำไหม เราก็ด่าเธอกลางห้องเลยต่อเพื่อนคนเยอะๆเราขุดมาหมดเลย ตอนนั้นเราโกรธจนตัวสั่นแบบสั่นไปหมดแล้วเธอว่าเราใส่น้ายแล้วหาว่าเราเล่นกับเธอเพราะแค่เราสงงสาร ใช่เราสงสารแต่เราก็เห็นว่าเป็นเพื่อน เราด่าไปเยอะเลย เราก็บอกว่ามีไรจะพูดให้ฟังอีกมั้ย จะบอกความจริงมั้ย เธอก็โกหกอีกคือเรารู้แล้วอ่ะและเราเปิดโปงนางเรื่องการอัพภาพในไอจีด้วยเราว่านาวโกหกทำไมเอารูปในเน็ตมาเสแสร้งว่าตัวเองถ่าย อันนี้เราู้เพราะเพื่อนเอามาให้ดู.....ตั้งแต่ทะเลาะกันตอนนั้นเราเกลียดนางเลย ไม่พูดด้วยไม่เสวนามองตาต่ำใส่ เพื่อนๆในห้องไม่มีใครเล่นกับเธอเลยและก็มีข่าวมาเป็นระลอกๆว่าเธอกินยาอีกมั่งละ ไปหาจิตแพทย์มั่งคือทุกข่าวเธอปล่อยเองและแม่เธอก็มาว่าเพื่อนอิจฉาลูกตัวเองแถมไปพูดในโรงพยาบาลอีก (แม่เพื่อนเราทำงานที่นั่นไปได้ยิน) แล้วก็มีเรื่องว่ามีคนไปเขียนข้อความบนโต๊ะ..ไปตายซะ...แล้วเธอก็ว่าเพื่อนเชียนคือใครจะไปเขียนคนเค้าแค่แอนตี้แถมเขียนตั้งสองรอบหมึกลบได้อีต่างหาก เราว่าจะจับตัวคนเขียนเลยมาแอบซุ่มดูกับเพื่อนตั้งกล้องไว้ด้วยคือเห็นเธอเดินขึ้นมาบนตึกนะแต่ไม่เข้าห้องระยะนั้นก็ไม่มีใครมาเขียนเลยจะว่าต่างห้องก็ไม่ได้เพราะว่าเธอไม่มีเรื่องกับคนอื่น เรื่องก็เป็นหนักๆเข้าจนวันหนึ่งเธอก็จะโดดตึกฆ่าตัวตายในโรงเรียน คนก็วุ่นวายกันแต่ดีนะที่มีคนช่วยไว้ทันและเธอก็ดันเปิดคลิปห้องไว้อีก เราก็โดนโจมตีหนัก ตั้งแต่ที่เธอจะโดดตึกเธอก็ไม่มารร.เลยคล้ายคนบ้า พ่อแม่เลยย้ายรร.แต่ไม่ดีขึ้นจนตอนนี้ต้องอยู่บ้านเฉยๆมีคนคอยดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จากเด็กคนหนึ่งที่ใฝ่ฝันจะเป็นหมอคนที่ใครๆก็คาดว่าต้องได้ดี มีอนาคนรุ่งเรืองตอนนี้กลับไม่เป็นท่า แรกๆเราก็เกลียดนะเเต่พอเวลามันผ่านมาเรากลับรู้สึกว่าถ้าวันนั้นเราไม่ด่าเราไม่ใช้อารมณ์เราควบคุมตัวเองได้เพื่อนคงไม่เป็นแบบนี้ คงจะมีอนาคตยาวไกลถ้าเราไม่ด่าคงมีคนเล่นกับเธอเธออาจจะดีขึ้นไม่ได้แย่ลงเหมือนทุกวันนี้ เราอยากขอโทษที่เ)็นสาเหตุหนึ่งทำให้เธอพังและเรารู้สึกผิดจริงๆแต่เราไม่มีโอกาสได้พูดเพราะเธอดูกลัวเรามากๆเราเคยเจอเธอแต่เธอวิ่งหนีและเธอคงไม่รับคำขอโทษจากเรา เราขอโทษจริงๆเรารู้ว่ามันเอาคืนมาไม่ได้แต่เราเลิกเกลียดแล้วนะและรู้สึกผิดมากๆเหมือนบาดแผลที่กัดกินใจเราเลยแหละและเป็นประสบการณ์ที่สอนเรามากที่สุดบทหนึ่ง เราหวังว่าใครก็ตามที่อ่านกท.อย่าทำแบบเรา ให้ใช้สติดีๆเพราะทำไปแล้วจะมาเอาคืนคงไม่ได้และคงเป็นบาดแผลกินใจตลอดๆไป ขอบคุณค่ะ