คือเราเป็นคู่ชายรักชายครับ เมื่อก่อนผมไม่ได้รักเขานะครับ แต่เพราะความดีของเขาที่ทำเพื่อเราและทนเราทุกอย่าง แม้เราจะงี่เง่าแบบสุดๆขนาดคิดเข้าข้างตัวเองยังรู้ตัวว่าตัวเราเองผิดเต็มๆ เขาจะเป็นเรียกว่าทุกอย่างให้เราเลยก็ว่าได้ เป็นทั้งคนให้กำลังใจยามเราท้อ ปลอบใจและเช็ดน้ำตาในยามที่เราเสียใจและร้องไห้ ช่วยแนะนำและช่วยแก้ไขปัญหาทุกอย่าง ช่วยเหลือทุกอย่าง แม้แต่ตอนเราป่วยไม่สบายเขาก็เป็นคนดูแลเราพออาการแย่เขาก็จัดการพาไปโรงพยาบาลเองเลย เขาเคยขาดการติดต่อไป4-5วัน(แบบติดต่อไม่ได้ทุกช่องทาง) เพื่อนๆพี่ๆลงความเห็นว่าเขามีใหม่หรือเปล่า แต่เราเชื่อใจเขาว่าต้องเกิดไรไม่ดีขึ้นกับเขาแน่นอนเพราะตลอดเวลาที่คบกันเราจะห่างกันเฉพาะวันทำงาน มือถือเขาไม่เคยหวงให้เราเช็คได้ตลอด ของทุกอย่างที่เป็นของเราที่อยู่ในห้องเขาเขาจะเก็บไว้เสมอไม่เคยทิ้ง เรามั่นใจว่าไม่ใช่แบบที่เพื่อนๆพี่ๆเราพูดแน่นอน จนสุดท้ายเราตัดสินใจไปหาเขาที่ห้องในวันหยุดแต่ห้องล๊อคด้านนอกเขาไม่อยู่ห้อง เราเริ่มฟูมฟายร้องไห้แบบไม่อายใครคือเราไม่รู้จะไปตามเขาที่ไหนแล้ว แต่อีกวันถัดมาเขาติดต่อกลับมาบอกมือถือหายเมื่อวานหยุดเลยไปปิดเบอร์เดิมแล้วซื้อมือถือใหม่ หลายคนอาจสงสัยใช่ไหมครับว่าไม่เห็นมีแววจะเลิกกันตรงไหน คือเขาจะบอกกับเราเสมอว่าอยากให้เราเปิดใจดูคนอื่นที่ดีกว่าเขา เพราะทางบ้านเขาหัวโบราณและรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ วันข้างหน้าถ้าเขามีเงินเก็บมากพอสมควรเขาจะกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดและคอยอยู่ดูแลแม่เขา ซึ่งถ้าวันนั้นมาถึงเขากลัวเราจะเสียใจและทำใจไม่ได้ เขาไม่อยากให้เราเสียใจแต่เรารักเขาไปแล้ว เราเลือกที่จะรักและมีความสุขจนกว่าวันนั้นจะมาถึง(ซึ่งไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูก) แต่เราคิดเสมอว่าชาตินี้จะไปหาคนที่รักและหวังดีกับเราแบบเขาได้ที่ไหน(หาไม่เจอหรอก)ถึงแม้เราจะต้องเสียใจที่จากกันแต่เราบอกตัวเองเสมอว่าเราจะไม่เสียดายเวลาและโอกาสที่ทำให้เราได้รู้จักและคบกัน แล้วถ้าเพื่อนๆพี่ๆน้องๆเป็นผมหรือเจอเรื่องแบบผมล่ะครับจะคิดอย่างไรและทำยังไง