ตอนนี้เหนื่อยมาก ท้อมาก ทำไมเวลาเรามีปัญหาอะไรถึงได้มีแต่คนตีตัวออกห่างกันค่ะ ไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่
ถ้าเป็นคนอื่นพ่อแม่หลายๆคนคงเลือกที่จะถาม ที่จะช่วยแล้ว อันนี้ไม่แม้จะถามถึง
เวลาเรามีปัญหาทีไรก็จะรู้สึกเหมือนตัวคนเดียว มันเคว้ง มาก ผิดกับตอนที่เรายังมีประโยชน์
ทุกวันนี้เราอยุ่ได้เพราะมองหน้าหมาแมวเราล้วนๆ ถ้าสิ้นพวกนี้ไปเราคงจะหมดที่ยึดแล้ว

มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างค่ะ แล้วให้กำลังใจกับตัวเองกันยังไง
ทุกอย่างมันอัดอั้นมาก เราไม่รู้จะระบายหรือเล่าให้ใครฟังดีอยากขายไตอยากเป็นมะเร็งเฉียบพลันให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
ติดแต่เป็นห่วงหมาแมวเรา ถ้าเราไปแล้วพวกนี้จะอยุ่ยังไง