สวัสดีครับ ผมเป็นนักศึกษาคณะไอทีแห่งหนึ่งในเมืองไทยนะ ตอนนี้ผมอยู่ปี 6 เทอม 2 แล้ว ยังเรียนไม่จบเลยเหลือแค่วิชาโปรเจคจบวิชาเดียวจริง ๆ ซึ่งเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกันจบไปกันเกือบหมดแล้วตั้งแต่ปี 4-5 ผมอาจจะเป็นคนสุดท้ายของรุ่นก็ได้ที่ยังไม่จบในรุ่นเดียวกันถ้าไม่นับเพื่อน ๆ ที่ซิ่วหรือดร๊อปไปตั้งแต่ปีแรก ๆ (บางคนซิ่วแล้วจบก่อนผมก็เยอะละ)

     ซึ่งปัจจุบันกลับมาอยู่บ้านแล้ว ผมก็ยังริเริ่มที่จะตั้งใจปั่นโปรเจคให้จบไม่ได้สักที เสียเงินรักษาสภาพเช่ารหัสนักศึกษาไปเรื่อย ๆ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเงินของพ่อแม่ ก็เลยเล่นเกมคอมพิวเตอร์หนึ่งหวังแก้เครียดและชอบมากซะงั้น จนตั้งปณิธานได้ว่าอยากจะเล่นเกมนี้ให้เก่งและเปลี่ยนให้เป็นอาชีพให้ได้ เพราะเกมก็เป็นงานอดิเรกที่ชอบอันดับต้น ๆ เลย แต่ทว่าที่บ้านนั้นไม่สนับสนุนกับการที่ผมเล่นเกมเลย เห็นผมแอบเล่นเมื่อไหร่ก็จะดุด่าตลอด กลายเป็นว่าทุกครั้งที่ผมโฟกัสกับหน้าจอคอมหรือจอมือถือก็จะโดนทักว่าเล่นเกมอยู่บ่อยครั้ง

    และปัจจุบันนี้พ่อแม่ผมก็อายุมาก ๆ แล้ว 50-60+ ยังต้องทำงานเจียดเงินมากผ่อนรหัสนักศึกษาให้ผม ผมก็รู้สึกผิดอยู่นะที่ทำให้เขาเสียโอกาสในการใช้เงินไปกับการเรื่องอื่น ๆ และแน่นอนผมก็รู้ว่าถ้าผมยังเรียนไม่จบก็หางานและหาเงินมาเปย์ความสุขตัวเองหรือทำสิ่งอื่นไมได้ด้วยเหมือนกัน ผมไม่เข้าใจตัวเองว่ากะอีแค่วิชาเดียวทำไมถึงทำให้มันจบไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ 1-4 ปีแรกของการเรียน ไม่ว่าผมจะเจอวิชาที่ยากหรือติด F มา 3-4 ตัว ผมก็สามารถผ่านวิชานั้น ๆ ได้ในที่สุด

     และช่วงปี 1-2 ผมเป็นคนที่ติดโซเชี่ยลมาก แต่พอได้กลับมาเล่นเกมแทนเพราะเล่นตามเพื่อนตอนปี 3 ก็เล่นมาเรื่อย ๆ ตลอด จะติดหนักก็ตอนทำโปรเจคปี 4 และพังจนปี 6 ละ ไอเพื่อนที่ชวนเล่นก็จบพร้อมกันตั้งแต่ตอนนู้น ถามว่าทำไมผมไม่ขอให้เพื่อนช่วยล่ะ? ผมเป็นคนที่ขี้อายครับเมื่อตัวเองมีความผิดพลาดก็จะไม่กล้าและไม่อยากไปพึ่งพาใคร อยากแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองแต่ก็เฟลทุกที เพื่อน ๆ ก็คงยุ่งกับงานการตัวเองอยู่แล้วก็คิดไปเองว่าเขาคงไม่ว่างช่วยเราหรอก ส่วนอาจารย์เราก็ไม่กล้าสู้หน้าด้วยเพราะว่าผมหายหน้าหายตาไปนาน ก็อยากจะสร้างงานติดมือสักชิ้นใหญ่ ๆ ไปนำเสนอและเริ่มงาน แต่ทว่าก็ยังไม่เริ่มต้นทำมันซะทีและก็กลับไปติดลูปเล่นเกมตลอด ๆ

    ปรึกษาพ่อแม่ก็มีแต่คำให้กำลังใจที่แบบปลุกเร้าให้ใจสู้ไม่ได้ซะที ตอนนี้ความคิดผมคงติดลบไปละมั่ง แต่ก็ยังอยากมีใครสักคนทำให้ผมฉุกคิดได้ว่าผมควรกลับมาทำให้จบกับสิ่งที่ผมเริ่มไว้ พฤติกรรมที่ผมสังเกตตัวเองมาตลอด 2 ปี ที่ยังท้อถอย มานี้ก็คงเป็น
1.ขาดความมั่นใจ
2.คิดงานไม่ออก
3.ติดเกมมาก กลางวันจะแอบเล่นบ้าง ส่วนกลางอื่นก็เล่นยาว ๆ ถ้าไม่โดนจับได้
4.คุยกับเพื่อนน้อยลงทั้งในชีวิตจริงและออนนไลน์
5.เสพหน้าฟีดส์ออนไลน์เกือบตลอดเวลา
6.ครอบครัวมีความสุขน้อยลงเนื่องจากความเครียดจากปัญหาต่าง ๆ
7.เวลานอนผมไม่เหมือนชาวบ้าน แต่นอนเป็นเวลานะ นอนตี 2-4 ตื่นเที่ยงกว่า ๆ
8.อ้วนขึ้น 10 โล ในช่วง 2 ปี
9.เคยคิดว่าตัวเองตาย ๆ ไปก็ดี จะได้ไม่เป็นภาระของคนบนโลก...มั่งนะ  
และก็ผมได้ลองไปทำแบบทดสอบสุขภาพจิตมานิดนึงละนะว่าเป็นโรคซึมเศร้าระดับอ่อนกับติดเกมระดับมาก

     และล่าสุดพ่อผมจับได้ว่าผมแอบเล่นเกมกลางดึก พ่อดุด่าผมถึงขั้นลั่นวาจาไว้ว่า ถ้าชอบเล่นเกมมากนัก เขาจะตัดขาดการสนับสนุนทุกอย่างผมหมดเลย ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงไม่ชอบเกมขนาดนั้น แต่อายุผมก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วสำหรับวัยเริ่มต้นการทำงาน ควรเรียนให้จบและออกทำงานซะ ถึงตอนนั้นคงอยากทำอะไรตามใจตัวเองได้จริง ๆ แต่การที่พ่อลงมาดุเสียงดังได้ขนาดนี้ คงเป็นสัญญานเตือนสุดท้ายแล้วว่าผมควรทำหน้าที่ที่พ่อแม่มอบหมายให้จบ ซึ่งถ้าทำได้ผลประโยชน์มันอยู่ที่ตัวผมชัด ๆ

ผมเลยอยากให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผม ช่วยให้ข้อคิดเตือนสติ คำปลุกใจให้ผมกลับไปเป็นเหมือนตอนปี 1-2 ที่เป็นคนบ้ากิจกรรมมหาลัยและการเรียนมากแต่ก็ยังชอบเล่นเกมอยู่นะแต่ไม่ติดเท่าทุกวันนี้ แม้ว่าตอนนี้ผมคิดอยู่ว่าจะตัดขาดมันได้หรอมันเป็นเหมือนอีกครึ่งชีวิตตัวเองเลยนะ แต่ถ้าให้หยุดพักสัก 2-3 เดือนระหว่างทำโปรเจคให้จบแล้วกลับมาเล่นใหม่ก็แอบเสียดายช่วงเวลาอีเวนต์ในเกมตอนนี้อีก เฮ้อ ~~~~~~~