เรื่องประมาณว่าน้องชายทำธุรกิจกับภรรยาแบบซื้อมาขายไป แต่หมุนเงินไม่ทันเป็นแบบนี้มาจะ 2ปีแล้ว แล้วแม่ดันพักอยู่กับน้องก็คอยแต่จะช่วยเหลือประมาณว่าทนเห็นลูกลำบากไม่ได้ ต้องคอยหาเงินให้บากหน้าไปยืมญาติๆ ยอมเสียดอกแพงๆ แต่ที่น่าเจ็บใจคือ เงินที่ได้จากคู่กรณีพ่อ 2ล้านกว่าทุกวันนี้เกือบ 90 กว่า % หมดไปกับการช่วยเหลือน้องชาย ตั้งแต่หลายปีก่อนที่แต่งงาน ทั้งดาวน์รถให้, เคลียร์หนี้ 9 หมื่นกว่าให้, แถมตอนจะแต่งงานแม่ยังต้องไปยืมเงินสินสอดกับเพื่อนแม่อีก

       รอบนี้หนักกว่าเดิมคือ จะเอาบ้านที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่แล้วแถวรามฯ ซึ่งรถไฟฟ้าสีส้มกำลังมา ไปโอนให้กับญาติผู้ใหญ่แล้วเอาเงินช่วยน้องทำธุรกิจ ซึ่งผมไม่เห็นด้วยแต่ถ้าแกจะทำก็คงต้องปล่อย ผมไม่ได้หวังอะไรกับสมบัติของแม่ เพียงแต่รู้สึกเสียดายถ้ามันจะต้องเสียไปเพราะกรณีนี้ แต่ถ้าต้องขายเพราะเอาเงินมารักษาแม่ตอนป่วยผมจะไม่เสียดายเลย และที่ผมไม่โอเคกับน้องส่วนหนึ่งเป็นเพราะพฤติกรรมความเป็นอยู่ของน้องไม่น่าช่วยเลย คือธุรกิจเพิ่งเริ่มพอมีกำไรก็เอาไปซื้อ BMW รุ่น X 1 ทาวน์โฮมที่กำลังผ่อนอยู่ ๆ ดีก็ไปซื้อบ้านอีกหลัง แถมผ่อนดาวน์อีกต่างหากบอกว่าหลังที่อยู่มันเล็กไป

     ในอดีตผมเคยบอกกับแม่และพ่อตอนพ่อมีชีวิตอยู่ ว่าแทนที่จะให้น้องไปเรียน ป.ตรี ม.เอกชน น่าจะให้ไปทำงานและเรียนไปด้วยแบบผม จะได้เห็นค่าของเงิน แต่พ่อคัดค้านและจากนั้นมันก็กลายเป็นมหากาพย์จนถึงทุกวันนี้ แม่ผมเป็นคนที่เห็นลูกลำบากไม่ได้ต้องช่วยตลอดเหมือนเด็กที่เลี้ยงไม่โต แต่ตัวผมเองแทบจะไม่ค่อยให้แม่รู้เวลาลำบาก เคยแม้กระทั้งบอกกับภรรยาว่าถ้าผมต้องเข้า รพ. นอนแอดมิท ไม่ต้องบอกแม่เรื่องเงินผมมีหนี้ผมก็จะกู้และยอมเสียดอกเบี้ยเองจะไม่เอาเงินแม่เด็ดขาด

     บางทีก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับปัญหาเดิม ๆ เป็นแบบนี้มาทุกครั้ง เมื่อไรเบอร์แม่โทรมารู้เลยส่วนมากเป็นเรื่องของน้องเดือดร้อน และไม่เคยเดาผิดเลย ผมควรทำใจอย่างไรดีกับสถานะการณ์แบบนี้ทุกครั้งที่ผมเจอผมจะรู้สึกแย่มาก ๆ อยากทำใจปล่อยวางไม่รับไม่รู้อะไรเลย แต่จะทำยังไงใครบอกทีครับ น้องชายเองก็ 35 แล้วไม่ใช่เด็กๆ แล้ว พูดแล้วเซ็งจิต