ขอขึ้นต้นด้วยประวัติโดยย่อตอนนี้ ณ ปัจจุบัน
เป็นลูกคนเดียว อายุ 25 ตอนนี้มีงานทำแต่กำลังจะหมดสัญญาจ้าง(เราเป็นจ้างรายปีแค่1ปี)  ตอนนี้ก็กำลังจะหางานใหม่ต่อไปเรื่อยๆ ชีวิตมันต้องดิ้นรนเพราะเราเป็นคนยังต้องกินข้าว

ถึงตอนที่มีสาระสัมพันธ์กับหัวข้อแล้ว เริ่มเลยนะ ว่าด้วยเมื่อปี 2558 ตอนนั้นเราเรียนจบมหาวิทยาลัยเป็นที่เรียบร้อย มีงานทำงานค่อนข้างที่จะมั่นคง เป็นซัฟของบริษัทมีชื่อของเมื่อไทยเลยก็ว่าได้ แต่มีเหตุอันต้องลาออกจากงานเนื่องด้วยช่วงนั้นแม่ป่วยบ่อย พ่อก็ขายของคนเดียวเห็นว่าจะไม่ไหว เลยลาออกกลับบ้านไปช่วยพ่อขายของ ลืมบอกไปบ้านเราพ่อ แม่ ขายอาหารตามสั่ง ที่ริมทางไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ พอช่วงพ่อสักระยะแม่ก็ดีขึ้น เราก็กลับมา กทม. เพื่อหางาน หลายคนคงมีคำถามว่า ทำไมไม่หางานทำแถวบ้านละ เพราะว่าหลายเหตุผล 1อยากออกมาอยู่ด้วยตัวเองอยากใช้ชีวิตด้วยตัวเอง 2อยากพิสูญจ์ให้พ่อแม่เห็นว่าเราอยู่ได้ เราเก่งนะ เราสามารถหาเงินมาเลี้ยงตัวเองได้และส่งกลับบ้านให้พ่อแม่ได้นะ (เราทำงานกี่เดือนเราส่งให้พ่อ แม่ทุกเดือนๆละ5พัน เปิดบัญชีเป็นชื่อพ่อไว้ เพราะพ่อไม่เคยมีบัญชี พอมีนะตื่นเต้นเลย เราโอนไปวันไหน นางก็รีบไปธนาคารที่ห้างไปอัพบุ๊คเช็คยอดนั้นเอง) บางเดือนได้โอทีเยอะก็ส่งให้6-7พัน เราจ่ายค่าหอเอง ค่ากินอยู่รับผิดชอบชีวิตตัวเองทุกอย่าง และมันก็ดำเนินไปได้ด้วยดี มีติดขัดบ้าง แต่ไม่เคยรบกวนพ่อแม่เลย จนมาถึงช่วงปลายปี59 เราได้รับข่าวไม่ดีมาคือพ่อปวดท้องมากต้องผ่าตัด เหมือนว่าจะเป็นนิ่วในถุงน้ำดี พอผ่าหมอพบว่าเนื้อไม่ค่อยปกติเลยส่งชิ้นเนื้อไปตรวจสอบว่าเป็นเนื้อร้ายไหม (มะเร็ง) ผลสรุปออกมาว่า พ่อเป็นมะเร็งระยะที่ 3 ชิปหายไหมละ ระยะ3 ตามที่เรารู้จัก3มันก็คือเตรียมตัวตายไหมว่ะ 4ก็ตายเลย แต่ทำไงได้ละ หาทุกวิธีเลยที่ช่วยในการรักษา ทั้งยาสมุนไพรไหนดี น้องสาวพ่อ(อา)ก็ปั่นน้ำรักษามะเร็งสูตรฟ้าหญิงมาให้พ่อกินทุกเช้า เราก็หายาที่เค้าวิจัยแล้วว่าดีมาให้พ่อกิน เป็นกำลังใจให้พ่อ หาข้อมูลอัตราเรื่องต่างๆของมะเร็ง ทุกอย่างที่กูเกิลมีผ่านตาเรามาหมดแล้วทั้งนั้น ที่สำคัญคือคอยโทรหาพ่อตลอด เป็นกำลังใจให้พ่อตลอด บอกพ่อเสมอว่าแค่มะเร็งระยะ3เอง ยังมีสิทธิหายละพ่อก็เป็นไม่มาก พ่อไปหาหมอตามนัดเสมอ แต่ทางครอบครัวเราคุยกันแล้วว่าจะไม่รักษาทางเคมี (การทำคีโม) เพราะย่าก็เป็นมะเร็งรักษาแปบเดียวตายเลย เราเลยใช้การดำรงชีวิตด้วยยาสมุนไพรที่มีผลการวิจัยที่น่าเชื่อถือ และน้ำผักของอา และที่สำคัญคือกำลังใจจากทุกคน แต่แล้วช่วงระยะเวลาหนึ่งพ่อก็ป่วยหนักด้วยโรคเก่าที่รุมเร้า ทั้งเบาหวาน เราเลยต้องกลับบ้านและลาออกจากงานอีกครั้ง กลับมาบ้านครั้งนี้เป็นจุดพลิกครั้งใหญ่ของชีวิต คือ จากลูกคนหนึ่ง ต้องกลายมาเป็นที่หยึดเหนียวของพ่อและแม่ เป็นหมอคอยเจาะเลือดพ่อแม่ (ลืมบอกไปแม่ก็เป็นโรคสารพัดชนิดเช่นกันเป็นมาตั้งแต่เราจำความได้ แต่นางสู้ชีวิตค่ะ) คอยเป็นเภสัชจัดยาให้กินทุกมื้ออาหาร เป็นแม่ครัวที่ต้องทำอาหารเพื่อสุขภาพสำหรับผู้ป่วยโรคมะเร็ง และโรคไต เราก็จากคนกินอาหารรสจัดก็มากินจืดเลย เจอะพริกนิดเดียวน้ำตาซึม เรากลายเป็นเสาหลักครอบครัวเป็นคนไปขายของแทนพ่อ แม่ ให้พ่อ แม่นอนพักอยู่บ้าน ชีวิตเราแต่ละวันเริ่มต้นด้วย หกโมงเช้าไปแม็คโครซื้อของสด หมู ไก่ กุ้ง หมึก มาเตรียมหัน แกะ ล้าง และเตรียมอาหารเช้า สายๆไปตลาดเพื่อซื้อผักสด กลับมาบ้าน11โมง มาเตรียมอาหารเที่ยงให้พ่อแม่ ช่วงบ่ายแก่ๆก็หุ้งข้าว(ด้วยเตาแก๊สคร้ามีความลุ้นข้าวสุก ข้าวดิบมา) แต่พ่อยังมาช่วยดูไฟ ช่วยดูน้ำ เตรียมของขึ้นรถกระบะ ทอดหหมูกรอบ ตกเย็นก็ขับรถมาตั้งร้าน (ร้านเป็นรถเข็น) กางเต้นกันฝน ตั้งแก๊สเตรียมจัดของ จัดโต๊ะ เก้าอี้ เห็นร้านตามสั่งเป็นแบบไหน เราอะทำทุกอย่างคนเดียวหมด ช่วงแรกๆยังมีอา พี่ มาช่วย แต่วันไหนไม่มีใครว่างก็ทำเองทั้งหมด เยอะละสิที่คิดภาพ แล้วประมาณ5โมงเราก็เดินไปตลาดเพื่อซื้อเครื่องปรุงและส่วนที่ขาด ขายเอง ทำเอง เก็บโต๊ะเอง เก็บร้าน ล้างของเองทุกอย่าง ช่วงนี้พ่อยังขี่มอไซไหว พ่อจะขี่มาเอากับข้าวกลับไปกินที่บ้าน เหนื่อยนะแต่พอเห็นเงินนั่นคือสิ่งที่ทำให้หายเหนื่อย แต่ละวันเฉลี่ยเวลาแล้วจะเสร็จประมาณ เที่ยงคืน ตี1 ใช้ชีวิตแบบนี้ เงินค่ะ เงินมาเป็นบึกๆ แต่ยอมรับเลยว่าเหนื่อยมาก คิดว่าที่ผ่านมาเป็นสิบยี่สิบปี พ่อ แม่ จะต้องเหนื่อยแค่ไหน เราเลยมีแรงสู้  นี่มันแค่จุดเริ่มต้น หลังจากนั้นสักระยะหนึ่ง ทั้งพ่อ และแม่ก็สุขภาพแย่ลงตามสภาพกาล กลายเป็นคนแก่ๆตัวซูบผอม กินอะไรไม่ค่อยจะได้ ท้องบวมเต็มไปด้วยน้ำ ท้องพ่อโตเหมือนคนท้องแก่ ต้องไปเจาะเอาน้ำออก เนื่องจากระบบภายในไม่ค่อยทำงาน พ่อก็ต้องเข้าโรงบาบผ่าตัดเป็นครั้งที่2 แม่ก็ไตกำเริบเข้าโรงบาล จากที่เราขายของก็หยุดขายชีวิตประจำวันเปลี่ยนไป ตื่นเช้ามาไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลในตัวเมือง แม่บ่ายๆไปเยี่ยมแม่โรงพยาบาลนอกเมือง ที่ส่งไปต่างโรงพยาบาลเพราะไปตามสิทธิบัตรทอง และตามประวัติการรักษา ค่ำๆหมดเวลาเยี่ยมก็กลับบ้านมานอนพัก การไปอยู่โรงพยาบาลทั้งวันมันเหนื่อยกว่าการขายของซะอีก เพราะเราต้องเห็นทั้งภาพที่หลายคนไม่อยากเห็น เห็นสภาพผู้ป่วยหลายท่าน บางท่านก็เกินที่จะจ้องมองได้ เสียงร้องโอ๊ดโอย หลังจากนั้นประมาณ2อาทิตย์ พ่อ แม่ก็ได้กลับมาอยู่บ้าน ด้วยสถานะที่เพิ่มเติมคือ ผู้ป่วย เราต้องคอยเปลี่ยนแพมเพิดให้พ่อ คอยเช็ดตัว ดูแล ส่วนแม่ก็เดินไม่ค่อยจะได้ ต้องคอยพยุงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ ทั้งสองเริ่มไม่ค่อยทานข้าว กินได้แต่อาหวารอ่อนมาก แบบข้าวต้มใส่เกลือ นม กินวันๆเหมือนดม

จนเวลาผ่านมาไม่นาน ในคืนกลางดึกของวันที่ 30 กรกฎาคม 2559 เราตื่นมาเข้าห้องน้ำ เห็นว่าผ้าห่มพ่อหลุดเลยเข้าไปห่มให้ แต่เมื่อมือไปโดนพ่อ ตัวของพ่อเย็นเฉียบ ใช้คำว่าเย็บเหมือนน้ำแข็งเลยก็ว่าได้ เรารีบเปิดไฟเอาที่เจาะน้ำตาลมาเจาะ พ่อมีน้ำตาลในเลือดอยู่แค่18จากคนปกติที่อยู่80  ตอนนี้คือพ่อช๊อคเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำมาก เรารีบเอาน้ำหวาน มากรอกให้พ่อ พยายามปลุกพ่อให้ตื่น โทรแจ้งรถพยาบาลชุมชนที่อยู่ใกล้ ผ่านไป4-5นาที ระดับน้ำตาลพ่ออยู่ที่ 20กว่าๆ และขึ้นมา30กว่าๆ ตามลำดับ รถพยาบาลมาถึงพาพ่อไปโรงพยาบาลนอกเมืองที่ไวที่สุด เราก็ด้วยความชินก็รีบเอาเอกสารสมุดน้ำตาลพ่อ และยาที่พ่อกินทุกชนิดไป เราขับรถตามไปด้วยความกลัว กลัวว่าพ่อจะตาย วันนั้นขับรถเร็วแค่ไหนไม่รู้ เป็นการขับรถที่เต็มไปด้วยน้ำตา สมองสั่งการเพียงแค่ ต้องระวังให้มากที่สุดและต้องไว้ให้มากที่สุด พ่อพ่อถึงหมอ สักพักญาติพ่อก็มาช่วยกันดูแลพ่อ หมอก็ให้ยา ให้เรานั่งเฝ้า เพราะคืนนั้นคนป่วยเยอะมากในห้องฉุกเฉิน
พอพ่อได้สติสิ่งแรกที่พ่อพูดคือกลับบ้านนะไม่อยากนอนโรงบาล แต่หมอดูอาการของพ่อแล้วคือต้องนอนโรงบาล พ่ออยู่โรงพยาบาลได้ไม่กี่วันเราก็รับรู้จากพยาบาลและแพทย์ผู้รักษาว่า ควรจะต้องทำใจ เตรียมใจไว้บ้างนะ ญาติพ่อที่ต่างจังหวัดก็พากันมาเยี่ยม ถ้าให้พูดตรงๆก็มาดูใจเป็นครั้งสุดท้ายนั่นแหละ วันที่ 10 สิงหาเป็นวันเกิดของพ่อ แต่วันนี้พ่อดูไม่มีชีวิตชีวาเลย เหมือนมีเพียงร่างเปล่าไร้ซึ่งวิญาณสิ่งสถิต เราก็ได้แต่บอกพ่อว่า กลับบ้านนะพ่อ กลับไปอยู่บ้านนะ เย็นวันนั้นเองก็มีน้ำสีดำๆพุ่งออกจากปากพ่อ เยอะมาก ถ้าชาวบ้านคงเรียกว่าธาตุแตก วันนั้นหลังจากหมดเวลาเยี่ยม เรากลับมาบ้านด้วยใจที่ไม่อยู่กับตัว จ้องมองแต่โทรศัพย์ว่าจะมีเบอร์โรงพยาบาลโทรมาไหม ถ้าโทรมาคงจะต้องเป็นข่าวร้ายแน่ๆ ไม่เกินคืนนั้นเอง โรงพยาบาลก็โทรมา เรานั่งถือโทรศัพย์ไม่กล้าที่จะรับสายเลย เราก็ลุกไปเตรียมชุดที่หล่อที่สุดสำหรับพ่อ เราซื้อให้พ่อไว้ตอนวันพ่อ เอามาซักรีด นั่งเช็ดรองเท้าให้พ่อจนวิป เราก็โรงกลับไปโรงพยาบาล เราก็ได้รับข่าวร้ายที่เราคิดเอาไว้แล้วว่าพ่อเสียแล้ว ทางพยาบาลก็ชี้แจงเอกสารและขั้นตอนการมารับศพ เอาจริงไหม วินาทีนั้นบอกมาเหอะ ไม่รู้เรื่องหรอกรู้แต่ว่า พ่อกูตายแล้วหรอว่ะ จริงหรอว่ะ มันใช่หรอว่ะ และสิ่งที่ลำบากใจมากที่สุดคือ การที่จะบอกแม่ยังไงว่าพ่อไม่อยู่กับเราแล้ว แม่ก็ป่วยหนักพอตัว สภาพจิตใจของแม่ก็แย่มากอยู่แล้ว ตัดสินใจอยู่พักใหญ่ เดินมาหาแม่เราคิดว่าแม่คงรู้แล้ว และคงทำใจแล้ว เรานั่งร้องไห้อย่างกับคนบ้าอยู่ในห้อง พอจะออกมาหาแม่เราต้องเช็ดน้ำตาและเราคิดว่าเราต้องเข้มแข็งกว่าแม่ให้ได้ เราต้องเป็นคนดูแลจิตใจของแม่เราจะไม่ร้องให้แม่เห็นเด็ดขาด เราเดินไปหาแม่ซึ่งยังไม่นอนและบอกกับแม่ว่า "แม่พ่อตายแล้วนะ" แม่พยักหน้าเบา แล้วล้มตัวลงนอนหลับตาไป เราเดินมาหน้าบ้านนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอยู่จนเกือบเช้า ก็ไปหาอาไปเอาเงินไปร้านโล่งศพไปซื้อโลง เจ้าของร้านก็รู้จักกับพ่อ เลยไม่อยากในการเลือกขนาดโลง พอเอาโลงใส่ท้ายรถ ก็ขับไปที่โรงพยาบาลพร้อมญาติอีก3คัน ไปถึงโรงพยาบาลก็ไปแจ้งตายเอาเอกสารนั้นนี่ จ่ายตั้งนั่นนี่ รับศพมาวัดเป็นวันที่ 11 ก็บ่ายกว่าๆ เราก็ด้วยความที่บ้านยังไม่เคยมีใครตาย ตามประเพณีทางภาคเหนือเราก็ไม่รู้ แต่พี่ลุงที่คอยจัดการช่วยแนะนำว่าต้องเตรียมอะไรบ้าง เราก็ขับรถไปตลาดในเมืองไปหาซื้อ เปิดกูเกิลเพื่อหาร้านสั่งของที่ต้องใช้ วันงานก็มีผู้ใหญ่และคนแถวนั้นในชุมชนช่วยแนะนำช่วยกันคนละไม้คนละมือ จนงานผ่านถึงวันเผาศพ ทุกวันที่เราเอาข้าวไปให้พ่อ เราจะแอบเปิดตู้โลงเย็นดูตลอด ดูว่าพ่อเป็นไง เรียกพ่อกินข้าว เรียกพ่อตื่น เอามือล้วงไปเขย่าขาพ่อ บอกพ่อตื่นๆๆๆ มันเป็นความรู้สึกที่โคตรแย่โคตรหดหู่อะ จนวันเผาผ่านไป เวลาแห่งความทุกข์ผ่านไปโลกแห่งความจริงก็กลับมา เราพักดูแลแม่เกือบสิบวันแม่ก็อาการดีขึ้น เดินได้ ขี่มอไซได้ สติ จิตใจกลับมาดีขึ้น เราก็ไปขายของ แม่ก็อยู่บ้านช่วยตัวเองได้แล้วเราก็เบาใจ เวลาผ่านมา50วันหลังจากพ่อตาย วันนั้นเราไม่ได้ขายของด้วยอะไรดลใจรึด้วยความขี้เกียจ ทั้งๆที่เราเตรียมของขายพร้อมแล้วนะ วันนั้นแม่บอกอยากกินผัดมาม่าเผ็ดๆซึ่งปกติแม่ไม่กินเผ็ด แต่ไม่ค่อยจะร้องกินอะไรที่แห้งๆเพราะแม่ใส่ท่อช่วยหายใจหลายครั้งจนคอเจ็บระบมไปหมด เราก็ทำให้แม่กิน เรานั่งกินในบ้านดูทีวี แม่นั่งกินหน้าบ้าน เราก็ตะโกนคุยเรียกแม่ไป แต่แม่เงียบ เราลุกไปดูเห็นแม่นอนอยู่บนเก้าอี้(แบบเก้าอี้ชายหาด) เราเรียก3ครั้งแม่ไม่ตื่น เราใจหายแล้วไปเขย่าตัวแม่ เอามืออังจมูกแม่ไม่หายใจแล้ว เรารีบอุ้มแม่นอนพื้นเอาหมอนมาหนุนขาเท้าให้สูงกว่าหัวให้เลือดไหลมาหัวตามที่หมอเคยบอกถ้าเกิดเหตุแบบนี้ เราเอามือล้วงปาากแม่ส่องดูว่ามีเศษอาหารติดไหมและให้เพื่อนบ้านมาช่วยดูเราก็รีบขี่มอไซไปเรียกหมอชุมชนไม่ไกลบ้านมากนัก หมอ พยาบาลมาถึงก็ช่วยกันปั้มหัวใจแม่ ตอนนั้นอาขี่รถมาบ้านพอดี เราคิดอย่างเดียวว่า ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่างเอาแม่เราไปเลย ถ้าแม่ไม่เป็นอะไรเราจะยอมโกนหัวบวชชีให้เลยจะบวชให้เป็นเดือนเลย พอรถพยาบาลไปถึงโรงพยาบาลแรกก็ช่วยชีวิตให้ชีพจรแม่เต้นอีกครั้ง แต่เนื่องจากเป็นโรงพยาบาลไม่ตามสิทธิพอแม่ดีขึ้นหน่อยต้องส่งตัวมาโรงบาลตามสิทธิ เราบอกกับหมอว่า "พ่อหนูพึ่งตายเดือนก่อนอย่าให้แม่หนูตายเลยนะค่ะ" เสียอะไรเท่าไหร่เพิ่มเติมยอมทุกอย่าง และไม่กี่ชัวโมงหลังจากนั้นแม่ก็เสียทิ้งเราไป วินาทีที่เห็นแม่ตาย คือทุกอย่างของเราไม่เหลืออะไรแล้ว เราไม่เหลือที่พึ่งอะไรเลย