จขกท.เป็นเด็กบ้านนอกคนนึงที่มาตามล่าความฝันการเป็นหมอ พยายามครั้งแรกตอนม.6ไม่สำเร็จ เลยไปเรียนคณะ(วิศวะ)อื่นก่อน พอเรียนปีหนึ่งไปได้ครึ่งเทอมก็ซิ่ว จนตอนนี้อ่านหนังสือมาทั้งปี เดือนหน้าก็จะสอบแล้ว จขกท.มาเช่าหอถูกๆอยู่ในกทม.เพื่อจะได้ไปเรียนพิเศษได้สะดวก อยู่คนเดียวมาเกือบปี ตอนนี้เหมือนจะกลายเป็นโรคซึมเศร้า คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อนสมัยมัธยม คิดถึงเสียงหัวเราะของเพื่อน ของน้อง คิดถึงครูที่รร.เก่า คิดถึงหมาที่บ้าน คิดถึงยายคนที่ทำกับข้าวอร่อยๆให้กินทุกวัน คิดถึงตัวเองในตอนที่ยังไม่มาตามความฝันว่าเรามีความสุขกว่านี้ เราไม่ต้องนั่งจมกับกองหนังสือทั้งวัน เรามีเวลาเล่นกับน้อง ช่วยยายทำกับข้าว เลี้ยงหมา ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเลยความสุข มีแต่การอ่านๆๆๆๆแล้วก็อ่าน จขกท.ไม่รู้จะทำไง เลือกเส้นทางนี้แล้วมันถอยไม่ได้  ได้แต่คิดว่า สอบเสร็จแล้วคงได้กลับไปอยู่บ้านสองสามเดือน คงจะทำให้ใจชื้นขึ้นบ้าง

ปล.มาระบายเฉยๆนะคะ เมื่อกี้โทรไปหาพ่อยังร้องไห้อยู่เลย