ตามกระทู้เลยค่ะเนื่องจากตัวเองเป็นคนต่างจังหวัดมีต้นทุนชีวิตและโอกาสที่ถือว่าน้อยแต่จับพลัดจับพลูไปมาก็ถือว่าประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานระดับนึงตอนนี้อายุก็เลยกลางคนมา 5 ปีแล้ว ได้ทำงานที่ตัวเองชอบ มีเงินเก็บก้อนนึง (เงินเย็น) ไม่มีหนี้ มีรถขับ มีบ้านต่างจังหวัดที่สร้างเอง มีคอนโดเก่าๆอยู่ห้องนึงไว้ปล่อยเช่า เที่ยวต่างประเทศบ้างถ้าสะดวกทั้งเงินและเวลา แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่ได้มานั้นก็สร้างมาจากน้ำพักน้ำแรงความสามารถตัวเองทั้งนั้นมันเลยทำให้เรารู้จักคุณค่าของสิ่งที่ได้มาเลยทำให้คนรอบข้างมองเราเป็นผู้หญิงเก่ง มีความสามารถ เป็นไอดอลของน้องๆทั่งๆที่เราก็ดำเนินชีวิตมาแบบปกติซึ่งตรงนี้เรามองว่าทุกคนก็สามารถทำได้ถ้าพยายยามจริงๆ ส่วนผู้ชายที่ก็เข้ามาคุยส่วนมากก็จะเป็นรุ่นพ่อไปเลยซึ่งก็ไม่ใช่สเป็คของเราถ้ามีแฟนทั้งทีก็อยากจะเดินควงแบบไม่อายใครไม่ใช่เดินกับพ่อไรงี้แต่ก็ไม่ได้รังเกียจคนแก่นะคะแต่มันมีสเป็คอยู่ในใจแล้วไง คนรุ่นเดียวกันหรือแก่กว่า 4-5 ปี ก็มองแต่รุ่นน้องๆ เคยมีแฟนที่อายุเท่ากันแต่ก็รู้สึกว่าเรานำเขาไปไกลมากด้วยหน้าที่การงานและการใช้ชีวิตแต่รู้สึกว่าคบกับเขาแล้วสนุกเหมือนมีเพื่อนสนิทที่รู้ใจแต่ก็อย่างว่าแหละผู้ชาย (หลายคน) เขาก้ต้องเลือกคนที่น่าถนุถนอมน่าเอ็นดหลายครั้งที่โดนหลอก โดนเท มันทำให้เราเจ็บปวดและประเมินผุ้ชายที่เข้ามาได้ไม่มีพลาดเลยกลายเป็นว่าทุกวันนี้กลายเป็นคนขาดความมั่นในในตัวเอง ไม่เคารพตัวเอง เพราะกังวลกับอนาคตเกินไปกลัวต้องอยู่คนเดียวอยากขอคำแนะนำเรื่องต้องปรับตัวยังไงถึงจะเจอคนที่ใช่จริงๆคะหรือว่าสไตล์การใช้ชีวิตแบบนี้คงไม่เหมาะกับผู้ชายไทยแล้วน้อมรับทุกความคิดเห็นค่ะ