มันเป็นเรื่องที่เราไม่สามารถรู้ได้ ว่าคนที่เราคบอยู่หรืออยู่ด้วยนั้นมีเวลากับเราเหลืออยู่เท่าไหร่ แต่มันพอจะสังเกตุได้จากสัญญานที่ไม่ค่อยดีก่อนที่จะถึงจุดที่ความอดทนถึงที่สุดของมันก็เหมือนกับระเบิดเวลาที่รอการจุดฉนวน..ไม่ต้องไปสาวหาที่มาที่ไปว่าทำไม เพราะอะไร ..ถ้าคนจะอยู่กันไม่ได้ ต้องคิดว่าเวลาอยู่ด้วยกันมันเป็นยังไง มันมีความสุขดีมั๊ย..ถ้าไม่ดี เราก็เปิดโอกาสให้อิสระคืนให้แก่กันและกัน..
       ผมเองก็เพิ่งอกหัก แฟนขอแยกทางได้สองอาทิตย์แล้ว ตอนนี้ไม่เจ็บหัวใจแล้ว มีลึกๆบ้าง แต่นานๆมาเราก็ไม่คิดต่อไป..ปล่อยให้มันเป็นตะกอนในใจไป..ช่วงอาทิตย์แรก ผมแทบใจสลาย เหมือนปลาถูกโยนขึ้นบก..มันดิ้นพราดๆ..เวลาที่อยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปี..ผ่านทุกข์ผ่านสุขกันมานับไม่ถ้วน เมื่อถึงเวลา เราก็ต้องยอมรับในชะตากรรมของมัน..ตั้งสติแล้วกำหนดสติขึ้นในใจอย่างไมมีทางอื่นให้เลือกเลย เพื่อแลกกับการมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ต่อสู้กับความคิด ความรู้สึกอยู่อย่างนี้เป็นอาทิตย์ จึงหายเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจ..
       ทุกคน ทุกคู่ มีวาระ มีเวลา .. เมื่อจำเป็นต้องอยู่คนเดียว ก็ต้องอยู่ให้ได้ !