มันอยู่ที่เราจะยอมรับได้รึปล่าวแค่นั้นเอง  ไม่มีอะไรที่มันจะสมบูรณ์แบบไปทุกอย่างหรอกครับ

ผมก็เคยมีอารมณ์นอยแบบนี้แหละครับ คิดแบบนี้มา 20 ปี แล้วครับ  ทำไมเราต้องเกิดมาในครอบครัวนี้ด้วย  ภาพติดตาพ่อแม่ทะเลาะกัน  พ่อไปหาเมียน้อย  แม่ให้ผมขับรถตามบ้าง  แม่ทำร้ายตัวเองบ้าง  ผมโดนพ่อด่าบ้างเหมือนไม่ใช่ลูกเขาเลย  

ตอนเด็กๆ ผมค่อนข้างเป็นคนเก็บกดพอสมควร โดนสั่งให้ทำนู้นทำนี่ทุกอย่าง  แต่พ่อแม่ไม่เคยเห็นความดีที่เราทำไป  ผมเป็นนักวอลเลย์ของโรงเรียน วันนึงไม่มีซ้อม เลยเดินไปหน้า รร. เพื่อไป 7-11 แล้วเพื่อนบอกผมว่าไปร้านเกมแปป ไปคหาเพื่อน ผมก็เลยไปส่งเพื่อนไปร้านเกม หลังจากนั้น พ่อแม่ไม่รู้มาจากไหน พ่อผมตบผมหน้าชาหน้าร้านเกมเลย  คิดว่าผมหนีซ้อมเพื่อมาเล่นเกม ไม่ฟังเหตุผลผมเลยสักคำ เป็นสิ่งที่ผมจดจำมาตลอดทั้งชีวิต

จนวันนึงผมเหลืออดกับครอบครัวมาก เหมือนบ้านจะแตก  ผมได้แต่เลิกเรียน แล้วเข้าห้อง ไม่พูดกับใครเลย ผมอายุ 16 ผมหนีออกจากบ้านเลย รถไม่มี เงินไม่มี ไปหางานพาร์ทไทม์ทำ ตามบาร์ ผับต่างๆ  เอาเงินที่ได้มาเลี้ยงตัวเอง แรกๆก็ขออาศัยเพื่อนอยู่ พอมีเงินออมก็เช่าหออยู่ และส่งตัวเองเรียนจนจบ  

จนถึงวันที่ผมมีแฟน  ความคิดเราก็เริ่มเปลี่ยนไป  ได้คุยกับครอบครัวแฟนแล้วรู้สึกอิจฉา ว่ามีครอบครัวที่อบอุ่นจัง เราอยากมีโมเม้นแบบนี้บ้าง 15 ปี ผมไม่เคยกลับบ้านหลังนั้นอีกเลย  จนวันนึง ผมเข้าไปกราบเท้าพ่อและแม่ แล้วบอกว่า ผมจะบวช

หลังจากที่ผมบวช  พ่อแม่ทำดีกับผมทุกอย่างเลย แวะมาเที่ยวบ้านผมบ่อย มาดูเที่ยวหาหลานบ่อย  ผมทำได้เพียงไม่ได้พูดอะไร  แต่ทำให้พ่อแม่เห็น ว่าเราออกมาแล้ว เราไม่ได้เป็นเหลวไหล หรือไปทำสิ่งไม่ดี

สุดท้าย ยังไง พ่อแม่เราก็คือพ่อแม่เรา  เลือดในตัวเราที่มี ก็ได้มาจากเลือดพ่อแม่ มันก็ขึ้นชื่อว่าเลือดของพ่อแม่ ที่เราไม่สามารถเปลี่ยนไปได้  นามสกุลพ่อแม่ เราก็ใช้นามสกลของพ่อและแม่อยู่ดี  ถึงคอบครัวจะเคยแย่สักแค่ไหน เราก็ควรยอมรับกับมันครับ  สู้มันต่อไป  อายุเราไม่ได้อยู่แค่ 2-3 ปีแล้วตายไป  ยังมีอีกยาวไกลที่เราต้องเจอครับ