ตามหัวข้อกระทู้เลยคะ
ตั้งแต่เกิดมา อยู่ในกรอบของพ่อแม่มาตลอด เริ่มแรกเลยนะคะ เราเป็นเด็กที่รักพ่อกับแม่มาก พ่อจะอุ้มส่งขึ้นนอนตลอด แม่ก็จะซื้อขนมมาให้ทุกครั้ง
แต่พอมีช่วงหนึ่งที่พ่อกับแม่เริ่มทำงานเลิกดึก จนไม่มีเวลาให้ ช่วงนั้นเราก็น้อยใจไปเลยคะ งอล ร้องไห้ว่าทำไมพ่อไม่อุ้มมาส่งนอนเหมือนแต่ก่อน
(พิมไปร้องไห้ไป) พอเราเริ่ม อยู่ม.ต้น หรือ ม.ปลาย แม่ก็เริ่มมีเวลาให้เรา มารับกลับบ้านทุกเย็น บางวันเราก็ต้องกลับบ้านเอง
ช่วงนั้นเราก็กึ่งติดเพื่อนกึ่งติดพ่อแม่ คือ อะไรก็ได้ ไปกับเพื่อนก็ได้ ไปกับพ่อแม่ก็ได้ พอขึ้น มหาลัย พ่อกับแม่ก็เริ่มปล่อยมากขึ้น กลับดึกได้ เพราะช่วงนั้นเราเริ่มมีแฟน แฟนก็จะมารับมาส่งที่มอตลอด แม่เลยไม่ค่อยตาม เพราะช่วงนั้น กลับไม่เกิน3 ทุ่ม แฟนก็เข้าใจว่าแม่เราเป็นห่วงลูกสาว
แต่สำหรับเรา ยิ่งโตก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้น เริ่มมีความเสียใจเข้ามาในชีวิต ความจริงเราอยู่ในกรอบมาตลอด จนรู้สึกว่าอะไรก็ได้ แต่มักจะมีเพื่อนหรือแฟน
ชอบพูดให้เราคิดมากเสมอว่า แบบ..ไม่อึดอัดบ้างหรอ พ่อกับแม่ตาม ไม่ได้ไปไหนกับพวกเพื่อนๆ ส่วนแฟนก็จะบอกว่าเมื่อไรเราจะได้อยู่ด้วยกัน เมื่อไรจะได้กลับดึก ทุกคนรู้มั้ยคะว่า พอเราได้ยินคำพูดพวกนี้ที่ไร เหมือนมีมีดมาแทงหัวใจเป็นพันเล่ม เพราะอะไรนะหรอคะ เพราะเราทำทุกอย่างเพื่ออยู่ในกรอบของพ่อแม่มาตลอด (อดทน) เพื่อวันหนึ่งแม่จะให้อิสระกับเรา แฟนก็ไปมี ผญ คนอื่นหมด เพราะการที่เราไม่มีเวลา+ กลัวแม่เรา หลังๆแม่ก็เริ่มพูดในสิ่งที่ไม่เข้าหูเรามาตลอด ....คนที่เกิดวัน ศ ไม่มีทางที่จะมีคนรัก....(น้ำตาเราก็ไหลเลยคะ) เพราะว่าเราเป็นคนที่ถ้ามีแฟนคือรักมากและรักคนเดียว ไม่เคยเหลวไหลเลย แต่แฟนทุกคนกลับตอบแทนด้วยการนอกใจมาตลอด แต่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนที่เข้าใจเรา(เพื่อนตั้งแต่ ม.ต้น-ปัจจุบัน) พอเราเรียนจบ เราก็ทำงานเสริมตั้งแต่ ม.6 จนจบมหาลัย สิ่งที่เรามีความสุขคือการได้อยู่กับเพื่อร่วมงาน เพราะเราคุยกันเหมือนครอบครัวหนึ่ง จนวันหนึ่งแม่ก็ให้เราไปทำงานที่บริษัทกับเพื่อนแม่ ตอนแรกเราไม่อยากไป เพราะพึ่งจบ อยากมีชีวิตส่วนตัวหน่อย แต่แม่ก็บังคับ จนเราต้องไปทำจริงๆ เพราะเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานเค้าสนับสนุนให้เรามีงานหลัก เราก็เลยไป สรุปเราทำงาน2ที่นะคะ พอเลิกจากบริษัทเราก็มาทำงานเสริมต่อ ช่วงนั้นก็มีแม่มารับปกติ พอหลังๆก็เริ่มมีแฟน แฟนก็มารับกลับบ้านทุกครั้ง ช่วงนั้นก็คือเลิกงงานก็กลับบ้านเลยไม่ไปไหนต่อ แต่พอช่วงหลังโควิด ก็จะมีพี่ผุ้ช่วยคนใหม่เข้ามา(ที่ทำงานงานเสริม) เราก็เริ่มสนิทกัน
จนพี่เค้าก้ชวนเรากับแฟนไปบ้านเพื่อนพี่เค้า หลังจากนั้น ก็กลับดึกเลยคะ5ทุ่มเที่ยงคืนทุกวัน แม่ก็ด่าทุกวัน จนเราเริ่มอึดอัด แค่รู้สึกว่า ก็เข้าใจแม่นะที่ด่าเพราะเราไม่เคยกลับดึกขนาดนี้ แต่เราแค่อยากมีชีวิตที่อิสระบ้าง เราจะ25แล้ว คือทุกวันนี้ก็ยังกลับดึกนะคะ จนรู้สึกว่าแม่เปลี่ยนไป เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ด่าแรง บังคับไม่ให้คุยโทรสับ ตีบ้าง และหลังๆเราก็เริ่มจิตตก แบบเริ่มโมโหง่ายจากที่เราเป็นคนที่ใจเย็นมากก เรารุ้สึกว่าเราโกรธเราแค้นไปหมด อยากรี๊ดเลยแบบนั้น เราอึดอัดมากคะ เราร้องไห้ทุกวัน เรื่องแม่ ทำไงดีคะ ให้แม่เข้าใจเราว่าเราต้องการอิสระ ช่วยทีนะคะ เราเริ่มไม่ไหวแล้วจริงๆ
อยู่ในกรอบของพ่อแม่
ตั้งแต่เกิดมา อยู่ในกรอบของพ่อแม่มาตลอด เริ่มแรกเลยนะคะ เราเป็นเด็กที่รักพ่อกับแม่มาก พ่อจะอุ้มส่งขึ้นนอนตลอด แม่ก็จะซื้อขนมมาให้ทุกครั้ง
แต่พอมีช่วงหนึ่งที่พ่อกับแม่เริ่มทำงานเลิกดึก จนไม่มีเวลาให้ ช่วงนั้นเราก็น้อยใจไปเลยคะ งอล ร้องไห้ว่าทำไมพ่อไม่อุ้มมาส่งนอนเหมือนแต่ก่อน
(พิมไปร้องไห้ไป) พอเราเริ่ม อยู่ม.ต้น หรือ ม.ปลาย แม่ก็เริ่มมีเวลาให้เรา มารับกลับบ้านทุกเย็น บางวันเราก็ต้องกลับบ้านเอง
ช่วงนั้นเราก็กึ่งติดเพื่อนกึ่งติดพ่อแม่ คือ อะไรก็ได้ ไปกับเพื่อนก็ได้ ไปกับพ่อแม่ก็ได้ พอขึ้น มหาลัย พ่อกับแม่ก็เริ่มปล่อยมากขึ้น กลับดึกได้ เพราะช่วงนั้นเราเริ่มมีแฟน แฟนก็จะมารับมาส่งที่มอตลอด แม่เลยไม่ค่อยตาม เพราะช่วงนั้น กลับไม่เกิน3 ทุ่ม แฟนก็เข้าใจว่าแม่เราเป็นห่วงลูกสาว
แต่สำหรับเรา ยิ่งโตก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้น เริ่มมีความเสียใจเข้ามาในชีวิต ความจริงเราอยู่ในกรอบมาตลอด จนรู้สึกว่าอะไรก็ได้ แต่มักจะมีเพื่อนหรือแฟน
ชอบพูดให้เราคิดมากเสมอว่า แบบ..ไม่อึดอัดบ้างหรอ พ่อกับแม่ตาม ไม่ได้ไปไหนกับพวกเพื่อนๆ ส่วนแฟนก็จะบอกว่าเมื่อไรเราจะได้อยู่ด้วยกัน เมื่อไรจะได้กลับดึก ทุกคนรู้มั้ยคะว่า พอเราได้ยินคำพูดพวกนี้ที่ไร เหมือนมีมีดมาแทงหัวใจเป็นพันเล่ม เพราะอะไรนะหรอคะ เพราะเราทำทุกอย่างเพื่ออยู่ในกรอบของพ่อแม่มาตลอด (อดทน) เพื่อวันหนึ่งแม่จะให้อิสระกับเรา แฟนก็ไปมี ผญ คนอื่นหมด เพราะการที่เราไม่มีเวลา+ กลัวแม่เรา หลังๆแม่ก็เริ่มพูดในสิ่งที่ไม่เข้าหูเรามาตลอด ....คนที่เกิดวัน ศ ไม่มีทางที่จะมีคนรัก....(น้ำตาเราก็ไหลเลยคะ) เพราะว่าเราเป็นคนที่ถ้ามีแฟนคือรักมากและรักคนเดียว ไม่เคยเหลวไหลเลย แต่แฟนทุกคนกลับตอบแทนด้วยการนอกใจมาตลอด แต่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนที่เข้าใจเรา(เพื่อนตั้งแต่ ม.ต้น-ปัจจุบัน) พอเราเรียนจบ เราก็ทำงานเสริมตั้งแต่ ม.6 จนจบมหาลัย สิ่งที่เรามีความสุขคือการได้อยู่กับเพื่อร่วมงาน เพราะเราคุยกันเหมือนครอบครัวหนึ่ง จนวันหนึ่งแม่ก็ให้เราไปทำงานที่บริษัทกับเพื่อนแม่ ตอนแรกเราไม่อยากไป เพราะพึ่งจบ อยากมีชีวิตส่วนตัวหน่อย แต่แม่ก็บังคับ จนเราต้องไปทำจริงๆ เพราะเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานเค้าสนับสนุนให้เรามีงานหลัก เราก็เลยไป สรุปเราทำงาน2ที่นะคะ พอเลิกจากบริษัทเราก็มาทำงานเสริมต่อ ช่วงนั้นก็มีแม่มารับปกติ พอหลังๆก็เริ่มมีแฟน แฟนก็มารับกลับบ้านทุกครั้ง ช่วงนั้นก็คือเลิกงงานก็กลับบ้านเลยไม่ไปไหนต่อ แต่พอช่วงหลังโควิด ก็จะมีพี่ผุ้ช่วยคนใหม่เข้ามา(ที่ทำงานงานเสริม) เราก็เริ่มสนิทกัน
จนพี่เค้าก้ชวนเรากับแฟนไปบ้านเพื่อนพี่เค้า หลังจากนั้น ก็กลับดึกเลยคะ5ทุ่มเที่ยงคืนทุกวัน แม่ก็ด่าทุกวัน จนเราเริ่มอึดอัด แค่รู้สึกว่า ก็เข้าใจแม่นะที่ด่าเพราะเราไม่เคยกลับดึกขนาดนี้ แต่เราแค่อยากมีชีวิตที่อิสระบ้าง เราจะ25แล้ว คือทุกวันนี้ก็ยังกลับดึกนะคะ จนรู้สึกว่าแม่เปลี่ยนไป เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ด่าแรง บังคับไม่ให้คุยโทรสับ ตีบ้าง และหลังๆเราก็เริ่มจิตตก แบบเริ่มโมโหง่ายจากที่เราเป็นคนที่ใจเย็นมากก เรารุ้สึกว่าเราโกรธเราแค้นไปหมด อยากรี๊ดเลยแบบนั้น เราอึดอัดมากคะ เราร้องไห้ทุกวัน เรื่องแม่ ทำไงดีคะ ให้แม่เข้าใจเราว่าเราต้องการอิสระ ช่วยทีนะคะ เราเริ่มไม่ไหวแล้วจริงๆ