สวัสดีค่ะ รบกวนคนที่มีพี่มีน้องหรือคนที่เป็นพ่อแม่มาตอบด้วยนะค่ะ ตอนนี้มีน้องอยู่สองคน แต่ความรู้สึกของหนูตอนนี้คือหนูเป็นคนรับใช้ ทุกอย่างในทุกๆวันนี้ทำทุกอย่างเหนื่อยมากค่ะ เราเรียนจันทร์-ศุกร์ กลับบ้านมาก็ห้าโมงเย็น บางวันกลับหกโมงเพราะงานโรงเรียนเยอะมาก รวมๆคือการบ้านโรงเรียนในแต่ละวิชาใช่ว่าจะน้อยๆยกตัวอย่างวิชาปัจจุบันคือวิชาคอมพิวเตอร์หน่วยกิจน้อยมากแต่งานบึมสุดๆให้ย่อในหนังสือลงสมุดอย่างน้อยบทละ7หน้าและตอบคำถามท้ายบททุกบท นี่คือ1วิชา(แต่อาจารย์ให้เวลาทำ1เดือนนะค่ะ) และเสาร์-อาทิตย์ เราต้องเอาผ้าของน้องทั้งสองคนมาซัก ตกเย็นเราก็ต้องรีด เราต้องล้างจานทุกวันถึงแม้มื้อไหนเราจะไม่ได้กินข้าวก็ตามวันไหนมือเราเป็นแผลก็ไม่มีใครสนใจเรา
เราก็ต้องล้างจานทั้งๆที่มือเป็นแผล นอกจากนั้นเราต้องทำความสะอาดห้องของน้องและถูบันไดบ้าน ขนาดกางเกงในก็ต้องซักให้น้อง เห้ออออ น้องห่างจากเราไม่กี่ปีแต่เราทำทุกอย่างให้น้องแม้กระทั่งการบ้านบางวิขา มีวันหนึ่งเราเดินอยู่บนถนนใส่กระโปรงปนะมาณเข่าแต่น้องเราเดินสะบัดแขนจนกระโปรงเราเปิดเราเตือนน้อง น้องก็ไม่ฟังจนเราทนไม่ได้เดินไปหยิกตรงข้อศอกน้อง..แล้วเราก็บ่นน้อง นั่นทำให้แม่ดุเรา ว่าทำไมเราต้องทำน้อง แม่บอกเราเอาเปรียบน้องแต่แม่ไม่เคยมองความดีของเราเลยสิ่งเล็กๆที่เราต้องการที่สุดคือการที่มีพ่อแม่อยู่ข้างๆเราในวันที่เราอ่อนแอ ในวันที่เราเศร้าหรือไม่เหลือใครในวันที่เราอยากมีคนเข้าใจแต่ทำไมมาวันนี้แม่ถึงมองข้ามทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำแล้วเหมารวมว่าเราเบียดเบียนน้อง เราอยากเข้าใจในตัวแม่นะค่ะ แต่สิ่งที่เราเข้าใจได้คือแม่รักน้องมากกว่าเราตอนนี้เราไม่สามรถมองโลกในแง่บวกได้เลยเพราะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆน้องเรียนเก่ง..น้องคือความภาคภูมิใจของแม่ไม่ใช่เราค่ะ จริงไหมค่ะ?