สวัสดีค่ะ
จขกท. คบกับแฟนคนนี้มา 7 ปี แต่เรารู้จักกันมาเข้าปีที่ 9 แล้วค่ะ ซึ่งแฟนเป็นรุ่นพี่ มีอายุมากกว่าเราประมาณ 3 ปี ตอนนี้ จขกท. กำลังเรียนจบระดับปริญญาตรี ส่วนแฟน จขกท. เรียนจบและทำงานได้ประมาณ 1 ปีแล้วค่ะ เราสองรู้จักกันตั้งแต่ จขกท.อยู่ม.1 และแฟนอยู่ม.4 เราคบกันมาตั้งแต่ จขกท. อยู่ม. 3 ค่ะ และในระดับ ป.ตรี เราเรียนสถาบันเดียวกัน คณะเดียวกัน ในตลอดเวลาที่ผ่านมาเราช่วยเหลือกันทุกๆอย่างจริงๆ และทางครอบครัวของ จขกท. ก็รักและเอ็นดูแฟนของ จขกท. มากรวมไปถึงการช่วยเหลือด้านการเงินเพราะแฟนของ จขกท. ที่บ้านไม่มีทุนส่งให้เรียนเลยต้องกู้ยืม กยศ.
ในตอนนี้เค้าได้งานทำใหม่ แต่ต้องย้ายไปอยู่ ตจว. แต่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ เราก็ช่วยขนของ ช่วยทุกอย่างจริงๆ และก็เข้าใจเวลาที่เราไม่มีเวลาคุยกันบ่อยเหมือนเมื่อก่อน
จนเมื่อ 15 วันที่แล้ว คือหลังปีใหม่ได้ไม่กี่วันเค้าบอกเลิก จขกท. ทางไลน์ค่ะ บอกว่าเราไม่มีเวลาตรงกันแล้วตัวเค้าก็ทำงานหนัก เลยอยากปล่อยเรา ให้เราไปมีความสุขกับสิ่งอื่นๆหรือกับคนอื่น มากกว่าที่ต้องมานั่งรอคุยกับเค้า (ในวันเเรกคิดว่าเราแค่ทะเลาะกันเรื่องเวลา และคงกลับมาปรับความเข้าใจกันได้เหมือนเดิม) และหลังจากวันที่เค้าบอกเลิกเราทำตัวเป็นปกติมาก ยังทักไปหา เพราะที่ผ่านมาเวลาที่เค้าเป็นแบบนี้สุดท้ายแล้วเค้าจะมาง้อ แต่ครั้งนี้ไม่ได้เป็นเหมือนเดิมค่ะ เราทักเค้าไปเค้ากลับไล่เราและไม่อยากคุยด้วย บล็อกไลน์ ปิด Face Book ส่วนตัว บล็อกเบอร์เรา ไปประมาณ 2วัน ซึ่งในตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากๆ แต่ก็ยังไปเรียนปกตินะค่ะ
หลังจาก 2 วัน เค้าก็ทักมาในไลน์ค่ะ เค้ากำลังสับสนว่าการที่มีเรากับไม่มีเรา แบบไหนมันดีกว่ากันเพราะตอนนี้เค้าไม่มีเราเค้ามีความสุขกับการมีอิสระมาก และไม่ต้องแคร์ความรู้สึกของใคร ไม่ต้องคอยบกใครว่าจะไปไหนไปทำอะไร และเค้าก็ยังติดต่อมานะค่ะ จนเราไม่ไหวเพราะทุกครั้งที่เราเตือนเรื่องที่เค้ากำลังจะซื้อรถยนต์ ทั้งๆที่เพิ่งทำงาน เพราะเราเป็นห่วงกลัวเค้าจะเป็นหนี้จนผ่อนไม่ไหวกับกลายเป็นว่า เราไปยุ่งกับเค้ามากเกินไป คำพูดของเค้าคือ "ทำไมมายุ่งเรื่องของเค้ามากจัง เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ...." ประโยคนี้มันทำให้เราจุกจนพูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก มันเหมือนเราลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วไปอยู่ที่ไหนไม่รู้จับต้นชนปลายไม่ถูก
จนเราบอกเค้าว่า "เราอยู่ไม่ไหวแล้วนะ ถ้าจะทิ้งกันจริงๆช่วยอย่าติดต่อมาอีกเลยได้ไหม มันทรมานมากจริงๆ" แล้วเราก็ค่อยๆถอยออกมา แล้วพยายามไม่ติดต่อ จนในที่สุดเหมือนเค้าจะอยู่ไม่ได้ เค้าก็ทักมาขอโทษที่ทิ้งเราไป สุดท้ายเราก็กลับมาคุยกันอีกครั้ง(แต่เค้าไม่ได้ขอคืนดีเรานะ) แต่สิ่งที่เค้าขอคออยากให้เราเปลี่ยนตัวเอง อยากให้เรามีความคิดที่โตขึ้น อยากให้เราให้พื้นที่ว่างให้เค้าได้ทำอะไรก็ได้ที่เค้าอยากทำแบบที่เค้าไม่จำเป็นต้องบอกอะไรเราเลยก็ได้ ถ้าเราทำแบบนี้ได้เค้าก็จะขอกลับมาคบกันเหมือนเดิม.... แต่ในความรู้สึกของเราตอนนั้นเราเสียใจมากเราให้ทุกอย่างที่เราจะให้ได้ เราเคยลำบากมาด้วยกัน เราเคยช่วยกันทุกๆอย่าง เราเคยรู้เรื่องของกันและกันทุกอย่างและมันเป็นอย่างนี้มา 7 ปี แล้วทำไมเราต้องทำเพื่อเค้าฝ่ายเดียว ตอนนี้มันเหมือนเราไม่มีสิทธิ์เลือกว่าจะให้ความรักของเรากลับมาหรืออะไรทั้งนั้น... เราได้แต่รอและไม่ทำตัวน่ารำคาญหรืออยากรู้ว่าที่เค้าเงียบหายไปนั้นเค้าทำอะไรอยู่
จนวันนี้เราถามเค้าว่า
เรา: "มีความสุขดีไหมที่ไม่มีเราอยู่ข้างๆใน 15 วันที่ผ่านมา"
เค้า: "ไม่มีหรอก แต่อยู่ได้เพราะมีงานทำ.... อยากนอนตอนไหน อยากทำอะไรก็ได้ไม่ต้องแคร์ใคร"
คำตอบของเค้าแบบนี้เราควรหายไปจากเค้าหรือควรรอดีค่ะ?
ปล.หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันเป็นคำถามโง่ๆ แต่ตอนนี้เราทำใจกับการที่จะไม่มีเค้าไม่ได้จริงๆ แล้วเราจำไม่ได้ด้วยซำ้ว่าการอยู่ตัวคนเดียวไม่มีแฟนมันอยู่ยังไง เพราะตอนนี้จากที่เค้าเป็นเหมือนทุกอย่างในชีวิตมาตั้งแต่เราเรียนอยู่ ม.ต้น เป็นเวลา 7 ปีมันเป้นความรู้สึกที่นานมากพอสมควร
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะค่ะ
*ขออภัยนะค่ะ หากผิดพลาดเพราะตั้งเป็นกระทู้แรกค่ะ*
ไม่มีความสุขที่ไม่มีเราแต่อยู่ได้สบายมาก แบบนี้เขายังรักเรารึเปล่า?
จขกท. คบกับแฟนคนนี้มา 7 ปี แต่เรารู้จักกันมาเข้าปีที่ 9 แล้วค่ะ ซึ่งแฟนเป็นรุ่นพี่ มีอายุมากกว่าเราประมาณ 3 ปี ตอนนี้ จขกท. กำลังเรียนจบระดับปริญญาตรี ส่วนแฟน จขกท. เรียนจบและทำงานได้ประมาณ 1 ปีแล้วค่ะ เราสองรู้จักกันตั้งแต่ จขกท.อยู่ม.1 และแฟนอยู่ม.4 เราคบกันมาตั้งแต่ จขกท. อยู่ม. 3 ค่ะ และในระดับ ป.ตรี เราเรียนสถาบันเดียวกัน คณะเดียวกัน ในตลอดเวลาที่ผ่านมาเราช่วยเหลือกันทุกๆอย่างจริงๆ และทางครอบครัวของ จขกท. ก็รักและเอ็นดูแฟนของ จขกท. มากรวมไปถึงการช่วยเหลือด้านการเงินเพราะแฟนของ จขกท. ที่บ้านไม่มีทุนส่งให้เรียนเลยต้องกู้ยืม กยศ.
ในตอนนี้เค้าได้งานทำใหม่ แต่ต้องย้ายไปอยู่ ตจว. แต่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ เราก็ช่วยขนของ ช่วยทุกอย่างจริงๆ และก็เข้าใจเวลาที่เราไม่มีเวลาคุยกันบ่อยเหมือนเมื่อก่อน
จนเมื่อ 15 วันที่แล้ว คือหลังปีใหม่ได้ไม่กี่วันเค้าบอกเลิก จขกท. ทางไลน์ค่ะ บอกว่าเราไม่มีเวลาตรงกันแล้วตัวเค้าก็ทำงานหนัก เลยอยากปล่อยเรา ให้เราไปมีความสุขกับสิ่งอื่นๆหรือกับคนอื่น มากกว่าที่ต้องมานั่งรอคุยกับเค้า (ในวันเเรกคิดว่าเราแค่ทะเลาะกันเรื่องเวลา และคงกลับมาปรับความเข้าใจกันได้เหมือนเดิม) และหลังจากวันที่เค้าบอกเลิกเราทำตัวเป็นปกติมาก ยังทักไปหา เพราะที่ผ่านมาเวลาที่เค้าเป็นแบบนี้สุดท้ายแล้วเค้าจะมาง้อ แต่ครั้งนี้ไม่ได้เป็นเหมือนเดิมค่ะ เราทักเค้าไปเค้ากลับไล่เราและไม่อยากคุยด้วย บล็อกไลน์ ปิด Face Book ส่วนตัว บล็อกเบอร์เรา ไปประมาณ 2วัน ซึ่งในตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากๆ แต่ก็ยังไปเรียนปกตินะค่ะ
หลังจาก 2 วัน เค้าก็ทักมาในไลน์ค่ะ เค้ากำลังสับสนว่าการที่มีเรากับไม่มีเรา แบบไหนมันดีกว่ากันเพราะตอนนี้เค้าไม่มีเราเค้ามีความสุขกับการมีอิสระมาก และไม่ต้องแคร์ความรู้สึกของใคร ไม่ต้องคอยบกใครว่าจะไปไหนไปทำอะไร และเค้าก็ยังติดต่อมานะค่ะ จนเราไม่ไหวเพราะทุกครั้งที่เราเตือนเรื่องที่เค้ากำลังจะซื้อรถยนต์ ทั้งๆที่เพิ่งทำงาน เพราะเราเป็นห่วงกลัวเค้าจะเป็นหนี้จนผ่อนไม่ไหวกับกลายเป็นว่า เราไปยุ่งกับเค้ามากเกินไป คำพูดของเค้าคือ "ทำไมมายุ่งเรื่องของเค้ามากจัง เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ...." ประโยคนี้มันทำให้เราจุกจนพูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก มันเหมือนเราลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วไปอยู่ที่ไหนไม่รู้จับต้นชนปลายไม่ถูก
จนเราบอกเค้าว่า "เราอยู่ไม่ไหวแล้วนะ ถ้าจะทิ้งกันจริงๆช่วยอย่าติดต่อมาอีกเลยได้ไหม มันทรมานมากจริงๆ" แล้วเราก็ค่อยๆถอยออกมา แล้วพยายามไม่ติดต่อ จนในที่สุดเหมือนเค้าจะอยู่ไม่ได้ เค้าก็ทักมาขอโทษที่ทิ้งเราไป สุดท้ายเราก็กลับมาคุยกันอีกครั้ง(แต่เค้าไม่ได้ขอคืนดีเรานะ) แต่สิ่งที่เค้าขอคออยากให้เราเปลี่ยนตัวเอง อยากให้เรามีความคิดที่โตขึ้น อยากให้เราให้พื้นที่ว่างให้เค้าได้ทำอะไรก็ได้ที่เค้าอยากทำแบบที่เค้าไม่จำเป็นต้องบอกอะไรเราเลยก็ได้ ถ้าเราทำแบบนี้ได้เค้าก็จะขอกลับมาคบกันเหมือนเดิม.... แต่ในความรู้สึกของเราตอนนั้นเราเสียใจมากเราให้ทุกอย่างที่เราจะให้ได้ เราเคยลำบากมาด้วยกัน เราเคยช่วยกันทุกๆอย่าง เราเคยรู้เรื่องของกันและกันทุกอย่างและมันเป็นอย่างนี้มา 7 ปี แล้วทำไมเราต้องทำเพื่อเค้าฝ่ายเดียว ตอนนี้มันเหมือนเราไม่มีสิทธิ์เลือกว่าจะให้ความรักของเรากลับมาหรืออะไรทั้งนั้น... เราได้แต่รอและไม่ทำตัวน่ารำคาญหรืออยากรู้ว่าที่เค้าเงียบหายไปนั้นเค้าทำอะไรอยู่
จนวันนี้เราถามเค้าว่า
เรา: "มีความสุขดีไหมที่ไม่มีเราอยู่ข้างๆใน 15 วันที่ผ่านมา"
เค้า: "ไม่มีหรอก แต่อยู่ได้เพราะมีงานทำ.... อยากนอนตอนไหน อยากทำอะไรก็ได้ไม่ต้องแคร์ใคร"
คำตอบของเค้าแบบนี้เราควรหายไปจากเค้าหรือควรรอดีค่ะ?
ปล.หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันเป็นคำถามโง่ๆ แต่ตอนนี้เราทำใจกับการที่จะไม่มีเค้าไม่ได้จริงๆ แล้วเราจำไม่ได้ด้วยซำ้ว่าการอยู่ตัวคนเดียวไม่มีแฟนมันอยู่ยังไง เพราะตอนนี้จากที่เค้าเป็นเหมือนทุกอย่างในชีวิตมาตั้งแต่เราเรียนอยู่ ม.ต้น เป็นเวลา 7 ปีมันเป้นความรู้สึกที่นานมากพอสมควร
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะค่ะ
*ขออภัยนะค่ะ หากผิดพลาดเพราะตั้งเป็นกระทู้แรกค่ะ*