ขอฉันนั่งเล่นตรงนี้สักครู่นะ... อยากดูคนเดินไปมา อีกสักพักค่อยมารับฉันกลับ


ฉันพักอยู่กับผู้หญิงร้านทำผม บ่ายๆเธอจะอุ้มฉันมานั่งเล่นตรงนี้ทุกวัน โรคไตคงทำให้ฉันรบกวนเธอได้อีกไม่นาน ฉันต้องให้น้ำเกลือวันเว้นวัน กินอะไรก็ไม่ได้ไม่มีเเรงเลย ขอบคุณจริงๆที่รักและดูแลฉัน

เมื่อปีที่แล้วฉันยังแข็งแรง ชอบมาเดินเล่นริมถนนหน้าตลาด
คนเดินผ่านไปมาชอบเล่นกับฉัน เพราะฉันอัธยาศัยดี สะอาด และขี้อ้อน ใครๆก็ชอบมาเล่นด้วย

วัยเด็กที่นี่สนุกสนานมาก มีคุณยายสองคน ช่วยกันเลี้ยงฉัน


ยายคนที่มีอาชีพขายน้ำ ยายจะทำน้ำเก๊กฮวย น้ำมะพร้าว
น้ำกระเจี๊ยบ ใส่รถเข็นเล็กๆเดินขาย ขายเสร็จตอนบ่ายๆยายจะมาตลาด ซื้อปลาทู ไก่สับ ตับ คลุกข้าวให้ฉันกิน


ยายเอาเงินที่ขายน้ำได้ซื้อของจนเต็มรถ แล้วเดินแจกพวกเรา  ยายชอบเอาไก่สับคลุกข้าวให้หมาสีดำที่พิการเหลือสามขา และหมาตาบอดสีขาวที่มีอายุยืนถึงสิบเเปดปี เสร็จแล้วยายก็จะเข็นแจกแมวหมาจรจัดไปเรื่อยๆจนหมด

ยายอีกคนมีอาชีพขายขนม ข้าวเหนียวหน้ากุ้ง สังขยา ข้าวเหนียวมะม่วง ขนมใส่ไส้ กล้วยต้ม ตอนเล็กๆฉันโตมากับขนมยายนี่แหละ


หลายปีก่อนช่วงหัวค่ำขณะที่ยายขายขนมเก็บของจะกลับบ้านก็เห็นรถกระบะคันหนึ่งขับมาหยุด...จอดชิดขวาเกาะกลางถนน
โยนอะไรลงไปในพุ่มไม้แลัวขับออกไป

สักพักก็ได้ยินเสียงลูกแมวร้องมาจากพุ่มไม้ ยิ่งทียิ่งร้องดัง
ยายเลยเดินข้ามถนนไปดู เห็นลูกแมวสีขาวจุดน้ำตาลอยู่ในพุ่มไม้ รถคันเมื่อกี้คงเอาแมวมาทิ้งไว้ ยายอุ้มฉันข้ามกลับมา ป้อนข้าวป้อนนมด้วยความเวทนา ไม่อย่างนั้นฉันคงหิวตายหรือไม่ก็เดินสะแปะสะปะจนถูกรถชน

ตั้งแต่นั้นมาตลาดคือที่ๆฉัน...เติบโต...วิ่งเล่น...และตาย
อ้อ!...ฉันมีชื่อนะ...ชื่อที่ยายตั้งให้ฉันตามชื่อถนนที่ฉันกับยายเจอกัน

ฉันชื่อ...พหลโยธิน