เราเคยบอกเลิกผู้ชายคนนึง ซึ่งสมัยนั้นเราค่อนข้างที่จะเกเร  เที่ยวกินเหล้า. ปากจัด. ใจร้อน. ไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง. อยากทำก็ทำ. ไม่อยากทำก็ไม่มีใครสามารถสั่งเราได้  เอาแต่ใจตัวเอง.

แต่พอได้คุยกับผู้ชายคนนึงในมุมนั้น ตอนนั้นหลีงจากที่ได้คุยกันประมาณสี่เดือน เค้าจะค่อนข้างใจเย็น สั่งทำอะไรก็ทำ  เวลาเราด่าเราว่าเค้าก็จะเงียบไม่เถียง ไม่ด่าคืน  ไม่บ่น.  เป็นลูกที่อยู่ในโอวาสพ่อแม่มาเสมอ. เป็นสุภาพบุรุษมาก. คบมาสี่ห้าเดือนไม่เคยจับมือเราสักครั้ง

ซึ่งตัวเรารู้จักนิสัยตัวเองดี รู้จักข้อเสียของตัวเองดี เกิดความรู้สึกสงสารเค้าว่าถ้ายังคบกับเราเค้าจะต้องทนเราในทุกๆอย่าง ไม่อยากให้เค้าต้องมาเสียใจ  ต้องมาทนคนเอาแต่ใจอย่างเรา อีกทั้งตอนนั้นไม่ได้รู้สึกรักเลย. จึงตัดสินใจบอกเลยในวันเกิดเค้าเลยในใจคิดว่าที่เลิกเพราะให้เป็นของขวัญเค้าไปละกัน เค้าต้องเจอคนที่ดีกว่าเรา เค้าต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้   โดยให้เหตุผลไปว่าเธอดีเกินไป. ไม่อยากทำร้ายชีวิตเธออีก เธอเป็นคนดีต้องเจอคนที่ดีกว่านี้  เค้าก็ร้องไห้ไปซบตักแม่เค้าเลยนะ. ในใจเราก็คิดว่าเราทำถูกแล้ว ทำเพื่อเค้า


ทุกวันนี้ผ่านมาห้าปีแล้ว เราสองคนเป็นสามีภรรยากันเรียบร้อย 55555.  เราก็ยอมเปลี่ยนตัวเองไปเยอะ. ส่วนเค้าก็ยังดีเสมอต้นเสมอปลาย.  ใครพูดว่าเลิกเพราะดีเกินไปไม่มีอยู่จริง เราเถียงใจขาดเลยค่ะ