สวัสดีค่ะ นามแฝงเราคือ Sonama หรือโซน่า วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องราวให้ฟัง เราเป็นคนนึงที่ค่อนข้างนิสัยเอาแต่ใจโดยแท้จริง เป็นคนเลื่อนลอย เป็นคนพูดจา หรือทำสีหน้าอาจจะไม่ค่อยถูกตาถูกใจใคร เราเป็นคนนึงที่ไม่ค่อยสนใจครอบครัว เป็นคนไม่ห่วงความรู้สึกแม่ เรามักจะทอดทิ้งแม่ให้นั่งคนเดียวเสมอ ไม่เคยฟังที่ครอบครัวพูดมีแต่รั้น เรามีแฟนคนนึงเรารักแฟนมากรักจนไม่รักใคร แม้แต่ครอบครัว   ยอมไปเรียนที่เดียวกันกับเขาแต่เขาก็ไม่เคยสนใจ เรายอมรับค่ะ เราเป็นคนนิสัยเสีย เราน่าจะป่วยทางจิตด้วย จนเขายอมรับเราไม่ได้ ทนไม่ได้ถึงขนาดเลิกลาและหนีเราไปมันก็สมควรค่ะที่เขาไป ตลอดเวลาที่คบกันเขามักจะมองว่าเราเป็นคู่เวรคู่กรรมอยู่เสมอ เราเป็นคนขี้หงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจคืออาละวาดจนบางครั้งเราก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาคบกับเราทำไมกัน แต่ก็สงสารเขาที่เขาทนได้ถึง3ปีพอดี ตอนแรกก็ตามโทรหาเขานะแต่คิดไปคิดมาเราควรอายได้แล้ว ว่านิสัยที่เราทำมันต่ำตมจริงๆนั้นแหละเขาถึงทนไม่ได้ แต่ผู้เป็นแม่แม้เราจะทำผิดพูดจาไม่ดีทำตัวไม่ได้ดั่งใจแม่แต่แม่ก็ยังรักและเข้าใจเราถึงแม้จะด่าหยาบๆบ้างแต่แม่ก็เป็นฝ่ายง้อเราและให้โอกาสเราเสมอ ตอนนี้เราเรียนมหาวิทยาลัยอยากเรียนอะไรก็ได้เรียนอยากได้อะไรก็ได้ แม่เห็นเราไม่มั่นใจห่วงสวยเราชอบหลบหน้าหลบตาคนแม่ก็เลยพาไปทำศัลยกรรมจนเราสวย แต่เราไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจเลย ไม่เคยเลยค่ะไม่ได้ตัดพ้อแต่เป็นเรื่องจริง เราไม่ใช่คนเกเรานะคะ เป็นคนไม่ชอบเที่ยว ไม่ดื่มเหล้า เรียนก็เรียน(แต่เรียนพอลืดๆราดๆทั้งเรียนในสิ่งที่ชอบคือภาษาจีน ยอมรับค่ะ สอบได้ แต่งานไม่ส่งเรียนก็ไม่ค่อยไปเรียนเกรดเทอม1ปี1เลยอยู่แค่2.70) แม่หวัง3.00 เพราะแม่กลัวว่าเราไปสมัครงานแล้วเขาจะรับเรเข้าทำงานยาก พอแม่รู้แม่ไม่ด่านะแต่แม่แอบมีน้ำตานิดๆและพูดแค่ว่า แย่จัง แค่นี้ละค่ะหลังจากนั้นแม่ก็ให้กำลังใจเราบอกว่าเทอมนี้ทำให้ได้นะ เอาใหม่ส่งงานและไปเลยบ้างนะลูก ค่าเทอม11000 แม่ไม่มีปัญหาหรอกแม่แค่อยากให้แกกับพี่เรียนจบมีงานมีการทำ ตอนนี้พี่เราเรียนจบแล้วค่ะ เหลือแต่เราแม่รอความหวังมากวันนี้เราคิด ไม่รู้จะเริ่มไงสงสารแม่และโกรธตัวเองว่าทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมแค่เรียนหนังสือให้มันเก่งทำไมทำไม่ได้ แต่นี้แม่เราแม่เราขาพิการแม่เราเลี้ยงเราให้ไม่อดยาก อยากได้อะไรก็ได้เหนื่อยเพื่อลูกทำไมเราทำให้แม่ไม่ได้สักที ที่แม่ด่าเราเพราะแกไม่อยากให้เราโดนดูถูก แต่เราก็ทำให้คนอื่นดูถูกซ้ำๆ ได้โปรดชี้ทางสว่างให้เราทีนะคะจะด่าจะว่าเราก็ได้วอนผู้มีบุญได้โปรดแนะนำหนทางชีวิตให้เราที ตอนนี้เราโทษตัวเอง ทำไมต้องทำให้แม่และตัวเองโดนดูถูก เราอยู่กับแม่และพี่ชายค่ะ เรากับพี่ชาย เรียนมหาวิทยาลัยคนละที่ จริงๆแม่อยากให้เรียนกับพี่ชายค่ะแต่เราดื้ออยากไปเรียนใกล้กับแฟนเอง พอเขาทิ้งเราเราก็โดดเดียวและเหงา ไม่มีกำลังเดินต่อ ส่วนคุณพ่อเราก็แยกทางกับแม่ไปมีครอบครัวใหม่แล้วค่ะ เราจะทำยังไงดีได้โปรดแนะนำเราด้วยนะคะ