เรื่องมันมีอยู่ว่าแฟนผมไมชอบเพื่อนสนิทของผมมากๆที่คบกันมา5ปี ++ (เพื่อนผู้ชายด้วยกันเองนี่แหละครับ) คือเพื่อนสนิทของผมเขาก็เป็นคนที่ชอบพูดจาไม่ค่อยดี บางทีก็ชอบพูดจาทะลึ่ง ผมยอมรับนะครับว่าเพื่อนผมก็ไม่ดีจริงๆแต่ก็พูดด้วยความที่อาจจะสนุกเกินไปแต่ก็อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองนะครับ แล้วก็ไม่ได้พูดแต่อะไรแบบนี้ตลอดเวลา ซึ่งเอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้เห็นด้วยเกี่ยวกับการพูดจาแบบนี้เพื่อนผมทำนะครับเพราะผมก็ไม่ได้ไปเป็นแบบนั้นตามเพื่อนของผม แต่ผมคิดไปคิดมาตัวเพื่อนผมเองก็คงมีข้อดีมากกว่าข้อเสียอันนี้ อบายมุขอะไรต่างๆเพื่อนผมก็ไม่เคยพาไปยุ่งเกี่ยวเลย แล้วแฟนผมเขาก็รู้มาว่าเพื่อนของผมคนนั้นมีนิสัยแบบนั้น แฟนเลยผมไม่ชอบ ตอนแรกผมก็ตกลงกับเขาว่าจะห่างจากเพื่อนคนนั้นมา ผมก็คิดว่าโอเคแล้ว แต่สุดท้ายเขาขอให้ผมเลิกคบกับเพื่อนคนนั้นไปเลย ไม่งั้นก็ต้องเลิกคบกับตัวเขา ผมเลยลองบอกเขากลับว่าสมมติถ้าอยากให้เลิกคบกับเพื่อนเขาบ้างเขาจะทำหรอ คือกลุ่มเพื่อนของแฟนผมเอาจริงๆผมก็ไม่ค่อยโอเค รู้สึกว่าพวกเขาเป็นคนที่ชอบพูดจาแรงกันมากๆ ด่ากันนุ่นนี่ จนแฟนผมเขาก็ชอบมาพูดจาแรงๆแบบที่เขาพูดกับกลุ่มเพื่อนของเขากับผม แต่เขาบอกผมกลับมาว่า " เพื่อนเขาไม่ได้แรง เขานี่แหละเป็นคนที่แรงสุดในกลุ่มแล้ว ไม่ได้เป็นเพราะเพื่อน " ผมนี่งงเลยครับ แต่ผมก็ไม่เคยไปขอให้เขาเลิกคบกับเพื่อนสนิทของเขาเลยนะครับ หรือการพูดจาแบบนี้ของเพื่อนผมมันเป็นข้อเสียของคนเราที่หนักหนามากขนาดนั้นเลยหรอครับ ทุกคนคิดเห็นยังไงบ้างครับ การเลิกคบเพื่อนแบบนี้มันมีเหตุผลที่มากพอมั้ยครับ หรือถ้าผมไม่เลิกคบกับเพื่อนมันจะเป็นการเห็นแก่ตัวมั้ยครับ ผมคุยเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่อง ผมไม่ต้องการตัดใครออกไปจากชีวิตสักคนเลยครับ ผมไม่ได้อยากเลือกใครเลย ยังไงแฟนผมก็ยืนยันแบบเดิม แล้วความสัมพันธ์ครั้งนี้ เป็นผมตลอดที่ผมต้องเปลี่ยนทุกอย่าง จนผมไม่รู้แล้วว่าแฟนผมเขามีอะไรที่ชอบในตัวผมบ้าง ทั้งๆที่ผมไม่เคยขอให้แฟนผมต้องเปลี่ยนอะไรมากมายเลยครับ