4 ปีต่อมา...
   ผมสะดุ้งตื่นด้วยเสียงนกหวีด
   "ตื่นได้แล้วไอ้พวกขี้เกียจ" เสียงตะโกนจากชายร่างใหญ่
   นี่มันพึ่งจะตี4เอง ผมบ่น
   ไงบัดดี้ ชายหนุ่มแปลกหน้าได้พูดกับผม
   ทุกคนยืนเรียงหน้ากระดานต่อผู้บังคับบัญชา  เสียงตะโกนของทหารนายหนึ่ง
   "ยินดีต้อนรับ" เหล่าเด็กน้อยทุกท่าน ชั้นคือครูฝึกของพวกเธอทุกคน ในการฝึกนั้นจะทำให้
พวกเด็กน้อยอย่างพวกแกให้กลายมาเป็นผู้ชายอย่างเต็มตัว ชายร่างใหญ่พูดขึ้น
   ยินดีต้อนรับสู่ นาวิกโยธิน
   จะยืนเฉยทำไม ไปเตรียมตัวสิเf้ย!!
   เหล่าทหารหน้าใหม่จำนวน46นายต่างก็รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน
   รีบๆสิโว้* ชั้นจะไปหรอที่ลานกว้างใครที่มาคนสุดท้ายชั้นจะทำโทษ พวกแกต้องไม่อยากรู้แน่ว่าจะโดนอะไร เสียงครูฝึกตะโกน
   ผมต้องรีบ เพราะไม่อยากโดนทำโทษ เหล่าคนแปลกหน้าทั้ง45คนต่างรีบเหมือนผมอยู่
   เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง ทหารหน้าใหม่รีบวิ่งก็ไปที่ลานกว้างที่ๆ ครูฝึกร่างใหญ่ยืนเป่านกหวีด ผมวิ่งตามมาติดๆ
   รอด้วยสิ ผมร้อง
   ผมรีบจ้ำเท้าเพื่อตามให้ทันพวกนั้น แต่ไม่ พวกนั้นวิ่งเร็วกว่าผม ผมคิดในใจว่าต้องโดนแน่ๆ
   "และแล้วก็เป็นจริง"
   แกมาคนสุดท้าย ครูฝึกพูดขึ้น
   แกชื่ออะไรพลทหาร ครูฝึกชี้มาที่ผม
   ผะ ผะ ผม ผมมอนโล มะ มะ มอนโล วินเทอร์ ผมพูดไปสั่นไป
   แกรู้ไหมแกมาคนสุดท้าย และชั้นไม่ชอบเลยที่ได้คนแบบไ*เจ้าหมอนี่มารบเพื่อชาติ ให้ตายสิ ครูพูดขึ้น
   เดี๋ยวครับท่าน ทหารนายหนึ่งกล่าวขึ้น
   มีอะไรพลทหารวินเลี่ยม ครูฝึก
   ในนี้มีแค่44คนครับท่าน พลทหารวินเลี่ยมพูดขึ้น
   ใครกันฟ่*ที่ยังไม่มา ครูฝึกตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย
   และเเล้วก็ได้มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากทาง ด้านหลังของผม เหล่าทหารคนอื่นๆรวมถึงผม หันหน้าไปตามเสียงที่กำลังตะโกนพร้อมวิ่งมา หมอนั่นวิ่งหยุดตรงข้างๆผม
   แกชื่ออะไรพลทหาร ครูฝึกพูด
   ผม ผม แฮ่กๆ ผมชื่อ ผมชื่อโอติส โอติส บราวท์ ชายหนุ่มพูดชื่อขึ้น ชายหนุ่มพูดขึ้น เหงื่อเขาออกมากเยอะจนดูเหมือนเขาจะตกน้ำมา ผมคิด
   ไงคู่หู โอติสหันมาทางผมแล้วพูด
    แกสองคนมาสาย เสียงครูฝึกตะโกนดังขึ้น
    สีหน้าของผมไม่สู้ดีนัก (ผมกลัว) ผมคิดในใจ แต่อีกคนกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เขาเป็นใครกัน ผมคิด
    ครูฝึกก้มหัวในขณะที่เดินวนไปมา เหมือนว่าเขาคิดจะลงโทษกับผมทั้งสองยังไงดี ผมเริ่มกังวล
   เอาล่ะพวกแกทั้งสอง ครูฝึกพูดเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก
   ชั้นจะให้พวกแกทั้งสองไปขัดส้วมในค่ายทหารนี้ จนกว่าจะครบ ครูฝึกพูดขึ้น
   จะมัวรอไรอยู่ล่ะไปสิ เสียงตะโกนของชายร่างใหญ่ดังขึ้น
   ห้องน้ำในค่ายทหารมันมีเป็นสิบเลยนะ กว่าจะขัดจนเสร็จก็ใช้เวลาถึงบ่าย โอติสกล่าว
   ทั้งสองต่างก็รีบเดินไปห้องภารโรง ทั้งคู่สวมผ้ายางทำความสะอาดสีเหลือง พร้อมถุงมือกับรองเท้าบู้สยาง เราทั้งสองก็รีบไปขัดห้องน้ำห้องแรก
   โอโห! ใครมันมาทิ้งบอมลูกใหญ่แล้วไม่ล้างเนี้ย! โอติสพูดขึ้น
   แหว่ะ! ผมร้อง
   มอนโลทำไมนายถึงมาสมัครทหารได้ล่ะ ชั้นเห็นนายดูไม่อยากเข้ามาเลย โอติสพูดกับผม
   ก็ชั้นไม่มีทางเลือกนี่นา เลยเข้ามาเป็นทหารเพื่อที่ชั้นจะได้มีอนาคตที่ดีบ้าง แล้วนายล่ะ
   ชั้นหรอ อืมมมมม คงเพราะว่าชั้นอยากเป็นล่ะมั้ง ชั้นเป็นเด็กกำพร้าน่ะแม่ทิ้งฉันไว้กับโรงเรียนเด็กกำพร้าตอนชั้นอายุ1ขวบ ชั้นโตมาที่นั้น ชายหนุ่มผมทองพูดขึ้น
   แม่ชั้นตายตอนชั้น11ขวบ แม่ฉันเกิดอุบัติเหตุน่ะ เลยต้องอยู่กับพ่อแค่สองคนเราเช่าอาพาทเม็นท์โทรมๆอยู่ เพราะเรามีหนี้ก้อนโตเลยต้องขายบ้านทิ้งหลังจากที่แม่ชั้นตาย พ่อของชั้นเริ่มติดเหล้าหนักขึ้นทุกวัน ผมบอกกับโอติส