หากมีการแท็กผิดหรือมีพิมพ์ผิดพลาด ขออภัยล่วงหน้าครับ แล้วก็ใครที่ต้องการจะติหรือแก้ไขเรื่องภาษาได้โปรดใส่ไม่ยั้งเลยนะครับ

ในอดีตกาล ผลไม้ยังมีอยู่เพียงไม่กี่ชนิด หมู่บ้านแห่งหนึ่งในชนบทเป็นหมู่บ้านที่ปลูกมะนาวเป็นหลัก มะนาวนั้นเป็นผลไม้รสเปรี้ยวที่มีผิวผุดผ่องไร้ร่องรอยสีเขียวสดงดงามดั่งมรกต ส่วนเนื้อภายในมีสีเขียวใสดั่งตาแมวที่เป็นประกายในที่มืด ผู้คนในหมู่บ้านนั้นต่างชื่นชอบที่จะนำมะนาวที่มีผิวผุดผ่องมารับประทานโดยเชื่อว่ามะนาวลูกใดยิ่งมีผิวสวยมันก็จะยิ่งเปรี้ยวอร่อย

แต่ทว่าวันหนึ่งแม่ค้าได้รับมะนาวลูกหนึ่งมาขาย มะนาวลูกนี้แตกต่างจากมะนาวลูกอื่นๆตรงที่มะนาวลูกนี้มีผิวขรุขระมีรอยด่างดำ ไม่สวยงามเหมือนดั่งมะนาวทั่วไป แน่นอนว่าไม่มีใครคิดที่จะซื้อมะนาวลูกนี้ไปรับประทาน จนมันถูกตั้งทิ้งไว้เนิ่นนานโดยไม่มีใครเหลียวแล ทำให้แม่ค้าตัดสินใจที่จะนำมะนาวลูกนี้ไปทิ้ง

ในขณะที่แม่ค้าจะนำมะนาวลูกนั้นไปทิ้งนั่นเอง ก็มีขอทานที่อยู่ข้างถนนเห็นเข้า ขอทานคนนั้นรู้สึกสงสารที่มะนาวลูกนั้นจะถูกทิ้งโดยไม่มีได้รับประทานหรือเห็นคุณค่าของมัน ขอทานจึงบอกแม่ค้าว่า "ถ้าท่านจะนำมะนาวลูกนั้นไปทิ้ง ได้โปรดทิ้งมันมาให้ข้าเถิด" แม่ค้าทันใดนั้นมองขอทานด้วยความเหยียดหยามและนึกอยู่ในใจว่า มะนาวไร้ค่าลูกนี้มันก็แลดูเหมาะสมกับขอทานเช่นเจ้า เมื่อคิดได้ดังนั้น แม่ค้าจึงตัดสินใจยกมะนาวที่มีผิวขรุขระสีสันไม่สวยงามนี้ให้กับขอทานไป

ขอทานเมื่อได้รับมะนาวจากแม่ค้า ขอทานก็มองดูแล้วพบว่านอกจากผิวที่เป็นขรุขระด่างดำไม่สวยงาม ผิวของมันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นสีเขียวเสียทีเดียว มันมีสีที่คล้ายและดูกลมกลืนกับสีเขียวผสมอยู่แต่เขาเองก็นึกไม่ออกว่ามันเรียกว่าสีอะไร นอกจากนี้ เมื่อขอทานได้ลองปอกเปลือกมะนาวออกพบว่าสีของเนื้อมะนาวมิได้เป็นสีเขียว เขาพบว่าสีของเนื้อมะนาวมันคือสีเดียวกับสีที่ดูแปลกปลอมบนเปลือกมะนาวลูกนี้ แล้วตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันคือสี "ส้ม" นั่นเอง

หลังจากที่ขอทานได้ฉงนกับความพิสดารของมะนาวลูกนี้ เขาได้เลือกที่จะลองชิมดู เมื่อขอทานได้รับประทานมะนาวเข้าไป เขาพบกับความผิดหวังในราสชาติของมัน มะนาวลูกนี้มิได้มีความเปรี้ยวจัดจ้านดั่งมะนาวทั่วไปเลย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นแม้ว่ามันจะไม่เปรี้ยวจัดจ้าน ขอทานกลับรู้สึกว่ามะนาวลูกนี้อร่อยมาก!! เพราะว่ามันมีความหวานฉ่ำที่ไม่มีมะนาวลูกใดเหมือน และสามารถเทียบเคียงได้

ขอทานเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจที่จะนำมะนาวประหลาดนี้ไปปลูกเพิ่มพร้อมกับบอกกับเจ้ามะนาวว่า "นับจากนี้เป็นต้นไป ข้าจะไม่เรียกเจ้าว่ามะนาว ข้าขอเรียกเจ้าว่า ส้มเขียวหวาน!!! เพราะเจ้านั้นมีสีส้มที่สดใสอยู่ภายในความเขียวที่อยู่บนเปลือกนอก ในขณะที่รสชาติของเจ้านั้นมีความหวานแบบไม่มีอะไรสามารถเทียบเคียงได้"

เมื่อขอทานนำส้มเขียวหวานไปปลูกจนได้ผลใหม่มามากมาย เขาก็ได้นำส้มเขียวหวานไปขายที่ตลาดแล้วพบว่า สุดท้ายก็ไม่มีใครซื้ออยู่ดี เพราะผู้คนนั้นเกลียดการเปลี่ยนแปลงและเกรงกลัวกับสิ่งใหม่ๆที่จะเข้ามา สุดท้ายขอทานก็กลับไปเป็นขอทานข้างถนนดังเดิม ถึงแม้ว่าขอทานคนนี้แม้จะมีผลิตภัณฑ์ที่ยอดเยี่ยม แต่เขาเองกลับไม่รู้วิธีการขายเพื่อนำมาซึ่งลูกค้าใหม่ๆ ที่จะมาสร้างกระแสความสนใจส้มเขียวหวานของเขา ประกอบกับการที่เขาเป็นขอทานมาก่อนทำให้ไม่มีใครเชื่อใจเลยว่าส้มเขียวหวานนั้นจะอร่อย

แม่ค้าคนเดิมเห็นความล้มเหลวของขอทาน จึงเกิดความสงสัยว่าทำไมขอทานคนนี้ถึงเลือกที่จะนำมะนาวที่ตนให้ไปปลูกเพิ่ม แม่ค้าจึงได้ลองชิมส้มเขียวหวานของขอทานดู และเลือกที่จะนำไปปลูกต่อแล้วเอาไปขายในตลาด ด้วยความที่เป็นแม่ค้าเดิมมีความน่าเชื่อถือ บวกกับการขายโดยที่มีการให้ลูกค้าได้ลองชิมก่อน ทำให้ส้มเขียวหวานขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แม่ค้ากลายเป็นมหาเศรษฐีเพราะส้มเขียวหวานและมีความสุขไปจนช่วงบั้นปลายชีวิตของเธอ