เมื่อเกิดก่อทอฝันในวันเริ่ม
คือต่อเติมเสริมทางมาสร้างฝัน
แม้เหน็ดเหนื่อยเฉื่อยท้อขอฝ่าฟัน
ให้ทางนั้นเดินผันจนบั้นปลาย

แต่ความฝันพลันหยุดสะดุดหวัง
ใจภินท์พังรั้งหยุดจนจุดหมาย
กลายเป็นคว้างเลือนลางจนห่างไกล
จากเส้นชัยเป็นเส้นเริ่มยากเติมเต็ม

ปิดตาลงเพียงครู่เพื่อรู้ว่า
ช่วงเวลาผ่านกลายคล้ายงมเข็ม
จากมากมายหายจางร้างลำเค็ญ
ทั้งหมดเป็นฝุ่นสลายในสายลม

เราแค่เพียงอาศัยในผืนหล้า
เกิดขึ้นมาตามทางอย่างเหมาะสม
เมื่อสุดท้ายจบหายกลายปิดปม
กลับคืนจมลงสู่ผืนกลืนกลบกาย

จะยึดติดไปใยให้ทุกข์ถม
ใช้คิดคมดูอยู่รู้ความหมาย
ชีวิตคนใช่จะยืน ฝืนกาลไกล
ทางสุดท้ายก็ต้องเผาเถ้าถุลี

ทุกสิ่งล้วนสูญสลายจนหายห่าง
คือเส้นวางกำหนดสร้างทางวิถี
แม้เงินทองกองท้นล้นมากมี
ก็ไม่อาจซื้อนาที ชีวีตน...

เพ็ญพิชญา