ทำไมแค่ทำตัวให้สดใส ร่าเริงจากใจมันถึงได้ยาก
ทำไมการสร้างความสัมพันธ์กับคนอื่นมันถึงเป็นเรื่องที่ยากเหลือเกินสำหรับเรา
ทำไมต้องรู้สึกโดนลืมอยู่บ่อยๆ รู้สึกว่าเป็นบุคคลที่ได้รับความรักน้อยกว่าเสมอ ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ไม่อยากสนใจกับเรื่องแบบนี้เลย แต่ก็เก็บมาคิดอยู่ดี
ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ไม่มีอะไรดี ไม่มีประโยชน์กับใคร กับอะไร ไม่เคยเป็นความสบายใจให้ใครได้

ถึงจะอยากมีใครสักคนมากขนาดไหน แต่ก็ดูไม่มีความหวังกับเรื่องนี้เลย รู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอ ไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น ควรอยู่คนเดียวต่อไปเรื่อยๆ
คุยกับใครเขาก็เบื่อ ไม่อยากเป็นคนน่าเบื่อแบบนี้ แต่ไม่รู้จะเริ่มแก้ตรงไหน เขาบอกให้คุยให้มันสนุก แต่เราก็โง่อีกอ่ะ ไม่รู้จะทำยังไงให้สนุก
เหนื่อยกับการรักใครข้างเดียวมาทั้งชีวิต
เหนื่อยกับตัวเองที่คิดเรื่องเขาได้ทั้งวัน ในหัวมีแต่ดีเทลชีวิตเขา ทั้งๆที่รู้ว่าเราไม่ได้อยู่ในความคิดเขาเลย
เหนื่อยทุกทีที่คิดถึงคนที่อยู่ในใจเขาที่ดีกว่าเรามากในทุกๆด้าน
เหนื่อยที่มีแต่ใจให้ กับกำลังใจโง่ๆที่คงไม่ได้มีผลอะไรมาก แต่ถ้าเป็นคนนั้น ไม่ว่าจะทำอะไร มันก็ดีกับใจเขาไปหมด คนๆนั้นไม่เคยล้มเหลวกับการทำให้เขารู้สึกดีแม้แต่ครั้งเดียว ในขณะที่เราก็ไม่เคยทำสำเร็จสักครั้งเหมือนกัน
ทั้งๆที่รู้ว่ามันนานมากแล้ว แต่ใจก็ยังยึดติดอยู่กับเขา เหมือนคนจมกับอดีตอยู่นั่นแหละ
อยากให้เขาไปเจอคนดีๆกว่าเรา แต่พอเขาเจอจริงๆก็มาเจ็บบ้าเจ็บบออะไรก็ไม่รู้

ทำไมเราถึงขี้แพ้แบบนี้ ไม่มีความเชื่อในตัวเองว่าจะทำทุกอย่างให้ดีกว่านี้ได้
ความรู้สึกแบบนี้มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่
แล้วอะไรคือการคิดบวก พูดกับตัวเองทุกวัน สุดท้ายก็เป็นการบวกปลอมๆ
มีรอยยิ้มให้กับทุกคนที่เจอ  แต่กลับบ้านมาก็โคตรพังเลย
ตื่นมาอย่างเฉื่อยๆ ทำทุกอย่างไปตามหน้าที่ไปวันๆ ไม่มี passion ไม่มีความตื่นเต้นกับอะไร
โหยหาแต่อดีตที่มีความสุขมาก รู้ว่ามันไม่ได้อะไรที่จะไปคิด แต่ก็คิดถึงมาก
เมื่อไหร่จะปรับตัวได้ มีความสุขเหมือนคนอื่นเขาได้สักที
ที่เคยคิดว่าเป็นสิ่งที่ชอบ เป็นสิ่งที่ใช่ พอมาสัมผัสกับมันจริงๆ มันก็ดูเป็นนามธรรม จับต้องได้ยาก ไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะเวิร์กกับเรามั้ยในอนาคต

ทำไมมันมาถึงจุดนี้ได้ อะไรๆก็ดูไม่ได้ดั่งใจทั้งหมด แม้กระทั่งตัวเอง
บางทีก็อยากหายไป แต่ไม่ได้อยากตายนะ ต้องอยู่ ยังไงก็ต้องอยู่อีกยาว
ทำไมยิ่งโตความสุขถึงยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ
อยากให้ความรู้สึกแบบนี้ให้หายไป ไม่อยากคิดมากแบบนี้แล้ว มันเหนื่อยมาก
มีแต่ความคิดลบกับตัวเองไปหมด ไม่รู้มันเรื่มมาจากตอนไหน
เบื่อตัวเองมาก ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว เมื่อไหร่จะภูมิใจในตัวเอง และมีความสุขสักที

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ