Review: เปรมิกา ป่าราบ (ศิวกร จารุพงศา, 2017) เขียนโดย Form Corleone

กระทู้สนทนา

ภาพยนตร์ ภาพยนตร์ไทย ภาพยนตร์สยองขวัญ เปรมิกา ป่าราบ (ภาพยนตร์)

เปรมิกา ป่าราบ (ศิวกร จารุพงศา, 2017) คะแนน C

By Form Corleone

“ชอบความกล้าหาญในวิธีสื่อสารของหนังที่สะท้อนเรื่องราวในประเทศไทย แม้ว่าจะไปไม่สุดก็ตาม” ยอมรับว่าตอนเห็นโปสเตอร์หนังก็ทำใจหวั่นๆว่าตัวหนังจะมีหน้าตาเป็นแบบไหน ตอนดูตัวอย่างก็เป็นเรื่องราวของผีที่ให้คนมาร้องคาราโอเกะ ร้องไม่ดีก็ตาย แต่พอเข้าไปดูก็พบว่าตัวหนังเองมีประเด็นที่ต้องการสื่อสารถึงคนดูได้ดีไม่น้อย โดยเฉพาะวิธีสื่อสารกับคนไทยในเรื่องของการค้ามนุษย์ แรงงานต่างด้าว ความสัมพันธ์ครอบครัว จิกกัดค่านิยมร่วมสมัยทั้งงานแวดวงดนตรีหรือภาพยนตร์ รวมไปเรื่องของเพศสภาพ ทั้งหมดสามารถสื่อสารได้ตรงไปตรงมา แม้รูปแบบของ ‘เปรมิกา ป่าราบ’ จะดำเนินเรื่องในแบบฉบับหนังผีที่สอดแทรกมุกตลกก็ตาม ซึ่งเป็นเพียงการส่งมอบความสนุกของตัวหนังให้ดูมีสีสัน แม้บางฉากจะดูล้นและจัดวางได้ไม่ดี และเพราะด้วยการแทรกเรื่องราวความเป็นผีให้ดูน่ากลัว+มุกตลกเข้าไปให้เรื่องราวดำเนินต่อไปได้นี้แหละ ที่ทำให้ตัวหนังไปไม่สุดแทบที่จะทุกทาง เพราะไม่รู้จะนำเสนอให้สยองขวัญดีหรือจะเอาตลกขบขันดี

เรื่องราวของคนงานต่างด้าวในประเทศไทยไม่ค่อยมีใครหยิบมานำเสนอแบบจริงจัง แต่ ‘เปรมิกา ป่าราบ’ เลือกที่จะนำเสนอและชูประเด็นเหล่านี้ออกมาได้ชัดเจน เป็นความกล้าและเป็นมุมมองที่ดีในแง่มุมของความเป็นมนุษย์เท่าๆกัน แรงงานต่างด้าวก็เป็นมนุษย์ไม่ต่างจากแรงงานไทย แต่พวกเขามักจะถูกละเลยและกลายเป็นเพียงสิ่งของที่ถูกนำไปใช้แล้วโยนทิ้ง ไม่ได้รับความเป็นธรรมจากกระบวนการต่างๆ หรือจากตำรวจในการสืบสวนอย่างจริงๆจังๆ เป็นความเศร้าที่เกิดขึ้นจริงในประเทศไทยที่เราเห็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ทั่วไปเสมอ ดังนั้น ประเด็นของภาพยนตร์เรื่องนี้จึงมีคุณค่าด้วยตัวของมันเอง ต้องชื่นชมผู้กำกับที่กล้าหยิบประเด็นนี้มานำเสนอ ประเทศไทยมีทรัพยากรเยอะมากให้นำมาเล่า ซึ่ง ‘เปรมิกา ป่าราบ’ แสดงให้เห็นว่าภาพยนตร์ไทยไม่จำเป็นต้องนำเสนอประเด็นซ้ำๆกันไปก็สามารถนำมาเล่าได

งานโปรดักชั่นหรืองานภาพคงเป็นไปตามทุนสร้าง(หรือเปล่า?) เพราะมันไม่ดีจัดไปทางเกือบแย่(เข้าใจได้) แต่ส่วนที่ดีคือการคุมโทนสีของหนังตลอดทั้งเรื่องนั้นทำได้ดี และมีเอกลักษณ์จนน่าจะเป็นหนังคัลท์ ที่มีคนรักกับมีคนเกลียดไปได้ในเวลาเดียวกัน และจุดเด่นของภาพยนตร์เรื่องนี้ที่ทำให้เรารอดปลอดภัยจากการรับชม คือ การเลือกเพลงแต่ละเพลงที่แสดงภาวะของตัวละครออกมาได้ดีมาก ทุกเพลงที่เลือกสะท้อนตัวตนเบื้องลึกเบื้องหลังของตัวละครแต่ละตัว โดยเฉพาะตัวละครหลักซึ่งถือเป็นจุดพีคของหนังเลย ช่วงเวลาที่ตัวละครถูกให้ร้องเพลงนั้นเราจะได้เข้าใจตัวละครตัวนั้นไปพร้อมกันด้วย ซึ่งจุดนี้เองที่ทำให้โครงสร้างการเล่าเรื่องไม่พังจนเกินไป ท้ายสุด ‘เปรมิกา ป่าราบ’ ถือเป็นภาพยนตร์ไทยที่มีความกล้าเสี่ยงและกล้าหาญในเรื่องราวที่ต้องการนำเสนอ แม้ว่าภาพรวมทั้งหมดจะไปไม่สุดในทางใดทางหนึ่ง จนบางช่วงก็รู้สึกเบื่อ แต่ด้วยพลังของข้อความที่อยากบอกของตัวหนังประกอบกับงานเพลงสมัยเก่าๆที่มีเนื้อหากินใจ ช่วยให้เราสามารถชมภาพยนตร์เรื่องนี้ได้จนจบ อย่างไรก็ตาม ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่ได้แย่มากอะไรที่จะสนองความบันเทิงความสนุกได้ในระดับไม่มากและไม่น้อยเกิน...ไม่เสียดายเวลาในการรับชมเหมือนหนังไทยบางเรื่อง...