ความเดิมตอนที่แล้ว..
เราออกเดินทางจากไทยแลนด์ดินแดนแห่งรอยยิ้ม เพื่อมาผจญภัยในฤดูหนาวที่ฮอกไกโด ประเทศญี่ปุ่น...
(ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นรีวิวอาหารนะ ฮ่าา)
ย้อนอ่านได้ตามลิงค์นี้ฮะ:
https://ppantip.com/topic/37239960
บทที่ ๒ นี้
มัมจะเล่าถึง เรื่องราว วันที่ ๒ ธันวาคม ๑๕๖๐ ซึ่งแผนของเราคือการเดินจากที่พักของเรา
เพื่อไปปีน Mt.Moiwa (ภูเขาโมอิวะ) ซึ่งเป็นภูเขาเล็กๆ ในป่าทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของใจกลางเมืองซัปโปโร
ซึ่งคนส่วนใหญ่ก็จะขึ้นไปดูวิวกัน โดยขึ้นกระเช้า แล้วต่อด้วยเคเบิลคาร์
เช้าแล้ว....
พวกเรารวมตัวกันหน้าที่พัก.. หนาวได้ที่เลย...
พี่ฟานกับพี่เจนนี่ก็มาร่วมด้วย
สืบเนื่องจากเมื่อวาน ระหว่างกินข้าวกัน โดนบิ๊วหนัก อิอิ
ภาพบรรยากาศบริเวณหน้าที่พักค่ะ
แต่งตัว ตรวจเช็คอุปกรณ์กันให้เรียบร้อย... อุปกรณ์สำคัญที่ต้องพกมาด้วย ได้แก่...
Crampon, Ice Axe, หมวกกันน๊อค, และโพล ตามอัธยาศรัย
ส่วนของเสื้อผ้า ก็ใส่ตาม system ที่เราจะใช้จริงในวันพรุ่งนี้... นับเป็นการซ้อมใหญ่กับทุกๆอย่าง
เมื่อทุกคนพร้อม... ก็ ปฏิบัติการ “ ขึ้ น เ ป้ ” . . . .
พร้อมแล้วเนอะ TJ ถือ GPS อยู่ในมือ พร้อมแล้วสำหรับการนำทางพวกเราไปยัง Mt. Moiwa
โก โกกกกกก ลุยยยยยยยยยยยยยยยย
เดิน เดิน เดิน (แอบส่งข่าวบอกที่บ้านก่อน นิดนึง ^_^)
วกเรา เดินกันตามกลุ่มที่ได้จัดไว้ ซึ่ง... ได้มีการจัดไว้ตั้งแต่ตอน Workshop
พวกเรา ๑๕ ชีวิต แบ่งออกเป็น ๔ ทีมย่อย ซึ่งแต่ละทีมย่อย จะมีหน้าที่รับผิดชอบร่วมกัน และนอนเต๊นเดียวกัน
รายละเอียดของพวกเราแต่ละทีมย่อย มัมเขียนไว้ในบท ๑.๕ ค่ะ เข้าไปดูได้จากลิงค์ข้างล่างนะ
บท๑.๕) แนะนำทีม ย่อย >
https://ppantip.com/topic/37241664
TJ เดินนำทาง มัมอยู่ข้างๆ เพราะทีมย่อยเดียวกัน... เดินไปไม่กี่ก้าว...
TJ ยื่นมือมาทางมัม พร้อมส่ง GPS ให้
TJ: “อะ พี่มัม... ฝึกนำทาง.. เอา GPS ไปถือ แล้วนำเพื่อนไป ให้ถึงตรงตีนเขาที่เราจะฝึกเลยนะ”
มัม: “O!@%*(&#@$_^* นะ นะ นำทาง ... ถะ ถือ GPS .. พะ พะ พาเพื่อนไป”
TJ: “พี่มัม เคยใช้ GPS แบบนี้มั๊ย?...”
มัม: “มัมเคยใช้แต่ Google Map ตอนขับรถค่ะ แต่มัมเรียนรู้ได้ค่ะ”
(ตอบอย่างสวย... ส่วนสิ่งที่อยู่ในใจมัมตอนนั้น.... -> ตึ่งๆ มีเรื่องแล้ว... งานเข้า...
อ๊ากกก ปกติ เดินห้างยังหลงทิศ ออกจากลิฟท์ที่ออฟฟิศซึ่งทำงานมาสองปีแล้วยังเลี้ยวผิดฝั่ง
ขับรถตาม Google map ยังหลุดเข้าป่า...แล้วจะนำทีมหลงทางมั๊ยเนี่ย??...
แต่ก็ให้กำลังใจตัวเองว่า.. เฮ้ย! นี่เราได้ฝึก และทำความเข้าใจกับ แผนที่ และเรื่องทิศทางต่างๆ มากขึ้นมหาศาล
จากช่วงที่ workshop ก่อนมาญี่ปุ่น...
ซึ่งเดิมทีแล้ว มัมเกลียดพวกแผนที่มากๆ แค่เห็นแผนที่ก็ ดาวขึ้น หมุน วิ๊ง ๆ ๆ บนหัวเต็มไปหมดแล้ว...
แต่จากการ workshop มัมได้เรียนรู้ และคำนวณเรื่อง องศา ลิปดา ฟิลิปดา บลาบลาบลา
แล้วยังได้ทดลองกำหนดเส้นทางเอง ทั้งใช้เครื่องมืออย่าง เข็มทิศ กางแผนที่ วัดค่า
เทียบบัญญัติไตรยางค์ คำนวณหาพิกัด และดาวน์โหลด Google Earth มาใช้ในการหา
และกำหนดเส้นทาง... ด้วยตัวเอง ภูมิใจมากๆ ที่ทำได้)
TJ: “มา ผมสอน กดปุ่มนี้นะ แล้วจะรู้ว่าเราอยู่จุดไหน เลื่อนไปข้างบน ก็จะเห็นจุดที่เราจะไป ที่เหลือคุณนำเลย
จะพาไปทางไหนก็ได้ ส่วนอย่างอื่นก็ลองๆ กด ลองเล่นดูเอาเอง”
อ่า... โชคดี ที่มัมสามารถตีซี้กับอุปกรณ์อิเลกทรอนิกส์ต่างๆ พอมีทักษะในการมั่วๆ คลำๆ ใช้งานอุปกรณ์ต่างๆ ได้
ก็เลยใช้เวลาเรียนรู้ ปุ่ม และ ไอค่อนสำหรับดูข้อมูลต่าง ๆ ไม่นานนัก ประกอบกับการเดินทางวันนี้ มันไม่มีอะไรซับซ้อนด้วย...
สิ่งที่มัมสังเกตุเห็นก็คือ... เส้นๆ ที่ปรากฎตรงหน้าจอ.. เราเดินตามไม่ได้ เพราะว่า เส้นมันตัดทางบ้านคนหมดเลย
นั่นคือ.. ระยะบนหน้าจอ ก็ไม่ใช่ระยะที่แท้จริง.. เพราะตอนเราเดิน เราจะต้องเดินไปตามบล๊อคเหลี่ยมๆ
เมื่อมองดูแล้ว.. เราจะเลี้ยว จะตรง ยังไงก็ได้ เพื่อไปให้ใกล้ตีนเขามากที่สุด
วิธีที่มัมตัดสินใจใช้ก็คือ... เมื่อถึงทางแยก หากตรงได้ ก็พาเดินข้ามถนนตรงไปเลย
แต่ถ้าเป็นช่วงไฟขึ้นห้ามข้าม เมื่อไร ก็ใช้วิธีการ เลี้ยวไปอีกทาง เพื่อไม่เสียเวลาหยุดรอสัญญาณไฟ
และวันนี้ GPS ก็อยู่กับมัมตลอดช่วงการเดินทางไป Mt. Moiwa
Follow me, Follow me if u want the good life... (ใส่ทำนอง Got7 ลงไปด้วยนะ
)
ใกล้ถึงแล้วค่ะ... อีกนิดเดียวเท่านั้น...
(เพื่อนๆ อาจจะดีใจกันที่มาถึง แต่มัมดีใจมากกว่ามากๆ เพราะมัมไม่พาเพื่อนหลง อิอิ)
จุดที่กลุ่มคนข้างหน้า หยุดอยู่ ... คือจุดที่พวกเราหยุด เพื่อใส่อุปกรณ์กัน... ใส่ Crampon ครั้งแรก...
ตื่นเต้นนน นอกจากความตื่นเต้นเรื่องอุปกรณ์แล้ว... เพื่อนหลายคนก็ตื่นเต้นกับหิมะด้วย
เพราะได้มาเจอ หิมะแรกที่นี่... (คำว่าหิมะแรก เราจะได้ยินมันบ่อยๆ ตลอดทริปเลยล่ะ)
ก่อนที่จะเริ่มเดินทาง.. TJ ได้บอกกับพวกเราว่า...
ให้ลองนับจำนวนครั้งที่ตัวเองตายด้วย...
นับครั้งที่ตายคืออะไรนะ?
“ทุกครั้งที่ เราพลาด... แล้วเจ้าแครมปอน เกี่ยวกางเกงขาด ทิ่มขา หรือทำให้เราสะดุดมัน ๑ ครั้ง เท่ากับ ตาย ๑ ครั้ง
แล้วมาดูกันว่า เราตายกันไปกี่รอบแล้ว?”
(เพราะว่าตอนผจญภัยจริง... บางครั้ง การพลาดเล็กๆ น้อยๆ เพียงครั้งเดียว นั่นอาจหมายถึง... ชีวิตของเรา)
เมื่อใส่อุปกรณ์ และช่วยกันตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว.. ก็เริ่มออกเดินทางต่อได้
เดินกันไปอย่างระมัดระวัง... ระวังแล้ว แต่ก็ยังพลาดอยู่บ้าง เจ้าแครมปอนแหลมๆ เกี่ยวกุงเกงกันถ้วนหน้า
เซบ้าง สะดุดบ้าง ล้มบ้าง
มัมเอง ก็ตายไป ๓ หนแน่ะ... หนแรก.. แครมปอนเกี่ยวขากางเกงตัวเอง เป็นรูเลย แต่เป็นแค่รูเล็กๆ
และไม่ขยายใหญ่เพิ่ม ส่วนหนอื่นๆ ก็ สะดุดขาตัวเอง และสะดุดก้อนหิน หรือรากไม้
แต่เป็นการตายปลอมๆ ก็เลยยังลั๊นลาได้อยู่ แหะๆ
พวกเราเดินทางกกันมาได้หน่อยนึง...
TJ ก็เรียกให้หยุด... เพื่อฝึกการใช้งานแครมปอน เทคนิคสำหรับขึ้นที่ชันๆ
“สิ่งแรกเลยคือ คุณต้องไว้ใจมัน ต้องเชื่อมั่น และมั่นใจในอุปกรณ์”
เจ้าแครมปอนแหลมๆ นั่นเอง... “คุณต้องมั่นใจ เพราะบางจังหวะ คุณจะต้องใช้เพียง ๒ ซี่หน้าของมัน
ปักเข้าไป แล้วยืนอยู่ให้ได้ด้วย ๒ ซี่นั้น เพื่อก้าวขึ้นไป”
โหย ตอนฝึกจริง หวาดเสียวนะ... พยายามมั่นใจในอุปกรณ์ แต่ความหวาดเสียว ก็ทำให้เราก้าวขายากเหลือเกิน...
ลองจินตนาการตามนะ... เตะเท้า ให้ ๒ ซี่หน้าของแครมปอน ปักเข้าไป (มัมนี่เตะสุดแรง ให้มันปักปัก ปักให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้)
ปักจนแน่นแล้วล่ะ แต่ตอนที่เราจะต้องถ่ายน้ำหนักลง จะได้ยกขาอีกข้างเพื่อก้าวขึ้นไปต่อได้นั้น... ทั้งขาหนัก และหวั่นๆ
แม้สองซี่หน้าจะปักอย่างแน่นแล้ว แต่มันก็ยังคงโยกไปมาซ้ายขวาได้อยู่ดี... ค่อนข้างทำใจลำบาก... ยากนะ...
แต่เราก็ไม่ได้ออกมาผจญภัยเพื่อเจออะไรง่ายๆ อยู่แล้วนี่... เนอะ
TJ และพี่ดาว ช่วยกันสอนเทคนิคให้กับเพื่อนๆ สำหรับเจ้าอุปกรณ์แครมปอนนี้...
พวกเรามีเวลาฝึกกันไม่มาก เพื่อนๆบางคนขึ้นได้เร็ว บางคนช้า แล้วแต่ทักษะและความมั่นใจของแต่ละคน...
จากการทดลองอุปกรณ์จริงวันนี้ มัมก็พบว่า... มัมน่าจะไปไม่รอดกับรองเท้าที่ใส่อยู่
มัมใส่รองเท้าของ TJ ซึ่งเป็นเบอร์ ๒๙ แน่ะ จริงๆ เท้ามัมเบอร์ ๒๖ แต่เท้ามัมบาน...
ปัญหาคือ.. ความอ้วนของเท้ามัมพอดีกับรองเท้าของ TJ แต่ ความยาวนิ้วมัมไม่ถึงหัวรองเท้า เหลือเป็นนิ้วเลย.. ทำให้มีปัญหากับการ เตะ และจิกสองซี่หน้าของแครมปอน... เพราะมันจิกไม่ถนัด จิกไม่ค่อยเข้ามัมจึงต้องใช้แขน ดึงต้นไม้ตามทาง เพื่อขึ้นไปในบางจุด แต่ก็รอดมาได้ ต้องขอบคุณเพื่อนๆ ที่ช่วยกัน ค่ะ
สำหรับ Session นี้ คือการฝึกใช้ Crampon เพื่อขึ้นทางชันๆ และ
Session ถัดไป คือ Self Arrest โดยคุณครู ๒ คน คือ TJ และ พี่ดาว
(ตัวหนังสือจะเต็ม ขอตัด Session ถัดไป ไปไว้ในคอมเม้นท์นะคะ)
TrueSouth6.0 : ระยะ ๖.๐ Winter adventure บท ๒) Mt.Moiwa - ซ้อมใหญ่ก่อนออกผจญภัยจริง
เราออกเดินทางจากไทยแลนด์ดินแดนแห่งรอยยิ้ม เพื่อมาผจญภัยในฤดูหนาวที่ฮอกไกโด ประเทศญี่ปุ่น...
(ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นรีวิวอาหารนะ ฮ่าา)
ย้อนอ่านได้ตามลิงค์นี้ฮะ: https://ppantip.com/topic/37239960
บทที่ ๒ นี้
มัมจะเล่าถึง เรื่องราว วันที่ ๒ ธันวาคม ๑๕๖๐ ซึ่งแผนของเราคือการเดินจากที่พักของเรา
เพื่อไปปีน Mt.Moiwa (ภูเขาโมอิวะ) ซึ่งเป็นภูเขาเล็กๆ ในป่าทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของใจกลางเมืองซัปโปโร
ซึ่งคนส่วนใหญ่ก็จะขึ้นไปดูวิวกัน โดยขึ้นกระเช้า แล้วต่อด้วยเคเบิลคาร์
เช้าแล้ว....
พวกเรารวมตัวกันหน้าที่พัก.. หนาวได้ที่เลย...
พี่ฟานกับพี่เจนนี่ก็มาร่วมด้วย
ภาพบรรยากาศบริเวณหน้าที่พักค่ะ
แต่งตัว ตรวจเช็คอุปกรณ์กันให้เรียบร้อย... อุปกรณ์สำคัญที่ต้องพกมาด้วย ได้แก่...
Crampon, Ice Axe, หมวกกันน๊อค, และโพล ตามอัธยาศรัย
ส่วนของเสื้อผ้า ก็ใส่ตาม system ที่เราจะใช้จริงในวันพรุ่งนี้... นับเป็นการซ้อมใหญ่กับทุกๆอย่าง
เมื่อทุกคนพร้อม... ก็ ปฏิบัติการ “ ขึ้ น เ ป้ ” . . . .
พร้อมแล้วเนอะ TJ ถือ GPS อยู่ในมือ พร้อมแล้วสำหรับการนำทางพวกเราไปยัง Mt. Moiwa
โก โกกกกกก ลุยยยยยยยยยยยยยยยย
เดิน เดิน เดิน (แอบส่งข่าวบอกที่บ้านก่อน นิดนึง ^_^)
วกเรา เดินกันตามกลุ่มที่ได้จัดไว้ ซึ่ง... ได้มีการจัดไว้ตั้งแต่ตอน Workshop
พวกเรา ๑๕ ชีวิต แบ่งออกเป็น ๔ ทีมย่อย ซึ่งแต่ละทีมย่อย จะมีหน้าที่รับผิดชอบร่วมกัน และนอนเต๊นเดียวกัน
รายละเอียดของพวกเราแต่ละทีมย่อย มัมเขียนไว้ในบท ๑.๕ ค่ะ เข้าไปดูได้จากลิงค์ข้างล่างนะ
บท๑.๕) แนะนำทีม ย่อย > https://ppantip.com/topic/37241664
TJ เดินนำทาง มัมอยู่ข้างๆ เพราะทีมย่อยเดียวกัน... เดินไปไม่กี่ก้าว...
TJ ยื่นมือมาทางมัม พร้อมส่ง GPS ให้
TJ: “อะ พี่มัม... ฝึกนำทาง.. เอา GPS ไปถือ แล้วนำเพื่อนไป ให้ถึงตรงตีนเขาที่เราจะฝึกเลยนะ”
มัม: “O!@%*(&#@$_^* นะ นะ นำทาง ... ถะ ถือ GPS .. พะ พะ พาเพื่อนไป”
TJ: “พี่มัม เคยใช้ GPS แบบนี้มั๊ย?...”
มัม: “มัมเคยใช้แต่ Google Map ตอนขับรถค่ะ แต่มัมเรียนรู้ได้ค่ะ”
(ตอบอย่างสวย... ส่วนสิ่งที่อยู่ในใจมัมตอนนั้น.... -> ตึ่งๆ มีเรื่องแล้ว... งานเข้า...
อ๊ากกก ปกติ เดินห้างยังหลงทิศ ออกจากลิฟท์ที่ออฟฟิศซึ่งทำงานมาสองปีแล้วยังเลี้ยวผิดฝั่ง
ขับรถตาม Google map ยังหลุดเข้าป่า...แล้วจะนำทีมหลงทางมั๊ยเนี่ย??...
แต่ก็ให้กำลังใจตัวเองว่า.. เฮ้ย! นี่เราได้ฝึก และทำความเข้าใจกับ แผนที่ และเรื่องทิศทางต่างๆ มากขึ้นมหาศาล
จากช่วงที่ workshop ก่อนมาญี่ปุ่น...
ซึ่งเดิมทีแล้ว มัมเกลียดพวกแผนที่มากๆ แค่เห็นแผนที่ก็ ดาวขึ้น หมุน วิ๊ง ๆ ๆ บนหัวเต็มไปหมดแล้ว...
แต่จากการ workshop มัมได้เรียนรู้ และคำนวณเรื่อง องศา ลิปดา ฟิลิปดา บลาบลาบลา
แล้วยังได้ทดลองกำหนดเส้นทางเอง ทั้งใช้เครื่องมืออย่าง เข็มทิศ กางแผนที่ วัดค่า
เทียบบัญญัติไตรยางค์ คำนวณหาพิกัด และดาวน์โหลด Google Earth มาใช้ในการหา
และกำหนดเส้นทาง... ด้วยตัวเอง ภูมิใจมากๆ ที่ทำได้)
TJ: “มา ผมสอน กดปุ่มนี้นะ แล้วจะรู้ว่าเราอยู่จุดไหน เลื่อนไปข้างบน ก็จะเห็นจุดที่เราจะไป ที่เหลือคุณนำเลย
จะพาไปทางไหนก็ได้ ส่วนอย่างอื่นก็ลองๆ กด ลองเล่นดูเอาเอง”
อ่า... โชคดี ที่มัมสามารถตีซี้กับอุปกรณ์อิเลกทรอนิกส์ต่างๆ พอมีทักษะในการมั่วๆ คลำๆ ใช้งานอุปกรณ์ต่างๆ ได้
ก็เลยใช้เวลาเรียนรู้ ปุ่ม และ ไอค่อนสำหรับดูข้อมูลต่าง ๆ ไม่นานนัก ประกอบกับการเดินทางวันนี้ มันไม่มีอะไรซับซ้อนด้วย...
สิ่งที่มัมสังเกตุเห็นก็คือ... เส้นๆ ที่ปรากฎตรงหน้าจอ.. เราเดินตามไม่ได้ เพราะว่า เส้นมันตัดทางบ้านคนหมดเลย
นั่นคือ.. ระยะบนหน้าจอ ก็ไม่ใช่ระยะที่แท้จริง.. เพราะตอนเราเดิน เราจะต้องเดินไปตามบล๊อคเหลี่ยมๆ
เมื่อมองดูแล้ว.. เราจะเลี้ยว จะตรง ยังไงก็ได้ เพื่อไปให้ใกล้ตีนเขามากที่สุด
วิธีที่มัมตัดสินใจใช้ก็คือ... เมื่อถึงทางแยก หากตรงได้ ก็พาเดินข้ามถนนตรงไปเลย
แต่ถ้าเป็นช่วงไฟขึ้นห้ามข้าม เมื่อไร ก็ใช้วิธีการ เลี้ยวไปอีกทาง เพื่อไม่เสียเวลาหยุดรอสัญญาณไฟ
และวันนี้ GPS ก็อยู่กับมัมตลอดช่วงการเดินทางไป Mt. Moiwa
Follow me, Follow me if u want the good life... (ใส่ทำนอง Got7 ลงไปด้วยนะ
ใกล้ถึงแล้วค่ะ... อีกนิดเดียวเท่านั้น...
(เพื่อนๆ อาจจะดีใจกันที่มาถึง แต่มัมดีใจมากกว่ามากๆ เพราะมัมไม่พาเพื่อนหลง อิอิ)
จุดที่กลุ่มคนข้างหน้า หยุดอยู่ ... คือจุดที่พวกเราหยุด เพื่อใส่อุปกรณ์กัน... ใส่ Crampon ครั้งแรก...
ตื่นเต้นนน นอกจากความตื่นเต้นเรื่องอุปกรณ์แล้ว... เพื่อนหลายคนก็ตื่นเต้นกับหิมะด้วย
เพราะได้มาเจอ หิมะแรกที่นี่... (คำว่าหิมะแรก เราจะได้ยินมันบ่อยๆ ตลอดทริปเลยล่ะ)
ก่อนที่จะเริ่มเดินทาง.. TJ ได้บอกกับพวกเราว่า...
ให้ลองนับจำนวนครั้งที่ตัวเองตายด้วย...
นับครั้งที่ตายคืออะไรนะ?
“ทุกครั้งที่ เราพลาด... แล้วเจ้าแครมปอน เกี่ยวกางเกงขาด ทิ่มขา หรือทำให้เราสะดุดมัน ๑ ครั้ง เท่ากับ ตาย ๑ ครั้ง
แล้วมาดูกันว่า เราตายกันไปกี่รอบแล้ว?”
(เพราะว่าตอนผจญภัยจริง... บางครั้ง การพลาดเล็กๆ น้อยๆ เพียงครั้งเดียว นั่นอาจหมายถึง... ชีวิตของเรา)
เมื่อใส่อุปกรณ์ และช่วยกันตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว.. ก็เริ่มออกเดินทางต่อได้
เดินกันไปอย่างระมัดระวัง... ระวังแล้ว แต่ก็ยังพลาดอยู่บ้าง เจ้าแครมปอนแหลมๆ เกี่ยวกุงเกงกันถ้วนหน้า
เซบ้าง สะดุดบ้าง ล้มบ้าง
มัมเอง ก็ตายไป ๓ หนแน่ะ... หนแรก.. แครมปอนเกี่ยวขากางเกงตัวเอง เป็นรูเลย แต่เป็นแค่รูเล็กๆ
และไม่ขยายใหญ่เพิ่ม ส่วนหนอื่นๆ ก็ สะดุดขาตัวเอง และสะดุดก้อนหิน หรือรากไม้
แต่เป็นการตายปลอมๆ ก็เลยยังลั๊นลาได้อยู่ แหะๆ
พวกเราเดินทางกกันมาได้หน่อยนึง...
TJ ก็เรียกให้หยุด... เพื่อฝึกการใช้งานแครมปอน เทคนิคสำหรับขึ้นที่ชันๆ
“สิ่งแรกเลยคือ คุณต้องไว้ใจมัน ต้องเชื่อมั่น และมั่นใจในอุปกรณ์”
เจ้าแครมปอนแหลมๆ นั่นเอง... “คุณต้องมั่นใจ เพราะบางจังหวะ คุณจะต้องใช้เพียง ๒ ซี่หน้าของมัน
ปักเข้าไป แล้วยืนอยู่ให้ได้ด้วย ๒ ซี่นั้น เพื่อก้าวขึ้นไป”
โหย ตอนฝึกจริง หวาดเสียวนะ... พยายามมั่นใจในอุปกรณ์ แต่ความหวาดเสียว ก็ทำให้เราก้าวขายากเหลือเกิน...
ลองจินตนาการตามนะ... เตะเท้า ให้ ๒ ซี่หน้าของแครมปอน ปักเข้าไป (มัมนี่เตะสุดแรง ให้มันปักปัก ปักให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้)
ปักจนแน่นแล้วล่ะ แต่ตอนที่เราจะต้องถ่ายน้ำหนักลง จะได้ยกขาอีกข้างเพื่อก้าวขึ้นไปต่อได้นั้น... ทั้งขาหนัก และหวั่นๆ
แม้สองซี่หน้าจะปักอย่างแน่นแล้ว แต่มันก็ยังคงโยกไปมาซ้ายขวาได้อยู่ดี... ค่อนข้างทำใจลำบาก... ยากนะ...
แต่เราก็ไม่ได้ออกมาผจญภัยเพื่อเจออะไรง่ายๆ อยู่แล้วนี่... เนอะ
TJ และพี่ดาว ช่วยกันสอนเทคนิคให้กับเพื่อนๆ สำหรับเจ้าอุปกรณ์แครมปอนนี้...
พวกเรามีเวลาฝึกกันไม่มาก เพื่อนๆบางคนขึ้นได้เร็ว บางคนช้า แล้วแต่ทักษะและความมั่นใจของแต่ละคน...
จากการทดลองอุปกรณ์จริงวันนี้ มัมก็พบว่า... มัมน่าจะไปไม่รอดกับรองเท้าที่ใส่อยู่
มัมใส่รองเท้าของ TJ ซึ่งเป็นเบอร์ ๒๙ แน่ะ จริงๆ เท้ามัมเบอร์ ๒๖ แต่เท้ามัมบาน...
ปัญหาคือ.. ความอ้วนของเท้ามัมพอดีกับรองเท้าของ TJ แต่ ความยาวนิ้วมัมไม่ถึงหัวรองเท้า เหลือเป็นนิ้วเลย.. ทำให้มีปัญหากับการ เตะ และจิกสองซี่หน้าของแครมปอน... เพราะมันจิกไม่ถนัด จิกไม่ค่อยเข้ามัมจึงต้องใช้แขน ดึงต้นไม้ตามทาง เพื่อขึ้นไปในบางจุด แต่ก็รอดมาได้ ต้องขอบคุณเพื่อนๆ ที่ช่วยกัน ค่ะ
สำหรับ Session นี้ คือการฝึกใช้ Crampon เพื่อขึ้นทางชันๆ และ
Session ถัดไป คือ Self Arrest โดยคุณครู ๒ คน คือ TJ และ พี่ดาว
(ตัวหนังสือจะเต็ม ขอตัด Session ถัดไป ไปไว้ในคอมเม้นท์นะคะ)