อยากจะเขียนเรื่องรักๆหวานๆ ตามคำแนะนำ ของมิตรสหาย
ทำเต็มที่ได้เท่านั้ครับ ผิดพลาดขัดใจ ประการใด ขออภัย เด้อ
ความสับสนของสรรพสิ่ง รอบข้าง ไม่ได้ทำให้ฉันหวั่นไหว มันเป็นเพียงความวุ่นวายเท่านั้น แต่ฉันก็ดีใจ เมื่อก้าวเท้าพ้นความวุ่นวายสับสนมาได้ จากถนนแห่งความอลหม่านเต็มไปด้วยผู้คน มาสู่ความสงบในที่สุด พร้อมดอกไม้ช่อสวย
เขาคนนั้นรอคอยฉันอยู่เสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงความรักและความฝันสองเราได้ ไม่รู้ว่าคนในยุคนี้เข้าใจคำว่า “ความรัก” แค่ไหนกัน สัตว์โลกที่เรียกว่ามนุษย์เข้าใจความรักแค่ไหนกัน ไม่ใช่คุณ...ฉันหมายถึงหลายคน มองว่า การกระโจนออกจากเสื้อผ้า และเข้าแลกวงในคลุกเคล้ากันยิ่งกว่าการคั้นทำปลาส้มบนเตียงนอน เป็นความรัก..ให้ตายเถอะ เด็กๆ เหลือเกิน พวกเราถึงเห็นข่าวนรกอุบาทว์ในสังคม แค้นต้องฆ่า.....ง้อแฟนเก่าไม่ได้เลยฆ่าทิ้ง.....นั่นมันโศกนาฏกรรมชัดๆ
คนพวกนั้นกระทำไปเพราะเอาจิตใจของตัวเองไปหล่อหลอมอย่างไร้เดียงสาแต่โหดร้าย กับคำว่า ความรัก โดยการยึดติดว่า ความรู้สึกนั้นคือความรัก สัตว์โลกผู้น่าสงสาร....พวกเขาไม่เข้าถึงความรักแม้สักนิด
ฉันเชื่อว่าความรักไม่เคยทำร้ายใคร เพราะถ้าจะทำร้ายใครสักคน หัวใจที่มีรักจะยินยอมทำร้ายตัวเองเสียก่อนจะปล่อยให้ไฟนรกเผาผลาญ คนรักกันจะไม่มีวันทำร้ายกัน ฉันเชื่อตลอดมา
“ดูแลตัวเองให้ดีนะ ผมไม่อยู่แล้ว”
คำพูดสุดท้ายของเขา... ใบหน้าและภาพทางกายภาพสุดท้ายของชายคนรัก ฉันฟังแล้วสะอื้นในอก...คุณคะ....ถ้ารักกันทำไมต้องบอกลา มันจำเป็นขนาดนั้นเลยหรือคะ...
“ทำไมคุณไม่เคยบอกรักฉันเลย”
ฉันเคยตัดพ้อต่อว่าเขา...ไม่แปลกใช่ไหม ถ้าจะต้องการให้คนที่เรารักกระซิบข้างหูกับคำว่า “รัก”
“ยังไม่ถึงเวลา” เขาตอบสั้นๆ ปนมากับความสงสัยไม่เข้าใจ การบอกรักใครสักคน จะทำให้ดอกพิกุลทองร่วงจากปากหรืออย่างไร ในขณะที่ตัวฉันเองพยายามบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่า ฉันรักเขา ผิดมากมายแค่ไหน กับการผู้หญิงคนหนึ่งอยากฟังคำบอกรักจากผู้ชายที่ตนเองรักสุดหัวใจ
“ผมจะรอคุณ”
เขาตอบสั้นๆ ราวกับไม่สนใจความหมายและความลึกซึ้งที่ฉันพยายามสื่อถึงเขาเลย ฉันผิดอะไรมากมายแค่ไหนกัน แค่ฉันมีสามีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วเท่านั้น ทำไมเขาถึงบอกรักไม่ได้ ไหนว่าความรักไม่มีขอบเขตไม่มีข้อแม้หรือข้อจำกัด ความรักควรสมบูรณ์มันเองไม่ใช่หรือ ทำไมต้องมีข้อแม้มากมายกับการบอกคำว่ารัก มันจำเป็นขนาดไหนกัน แน่นอนว่าฉันร้องไห้..ร้องไห้กับความรักที่ฉันคิดว่าไม่เคยรู้จักและไม่เคยได้รับ แต่จะโทษใครเล่า
โทษผู้ชายตัวอ้วนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่บนโต๊ะในห้องอาหารอย่างนั้นหรือ คนที่ชื่อว่าเป็นสามีในทางกฏหมายและทางพฤตินัย ฉันไม่อยากโทษเขาหรอก แต่โทษตัวเองว่าใจง่ายเกินไป ไม่ว่าจะเพราะความเยาว์วัยหรืออะไรก็ตาม ฉันยอมแต่งงานกับเขา นั่นต่างหากเป็นความจริง ฉันไร้เดียงสาเกินไปสำหรับคำว่า “ความรัก” ทำให้ผลักตัวเองลงสู่หล่มปลักแห่งความทรมาน
ไม่กี่ปีหลังแต่งงาน ฉันรู้ว่าเส้นทางสายกลีบกุหลาบเปลี่ยนไปเป็นเส้นทางนรก ผู้ชายที่ขึ้นว่าว่าเป็นสามีเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นปีศาจร้ายจากขุมนรกอเวจี เขาเริ่มแสดงความรุนแรงในครอบครัวโดยไม่อับอายหมา คน หรือเทวดาองค์ใด มีแต่ความหยาบกระด้าง กักขฬะ พรั่งพรูจากปากแสนน่ารังเกียจและการกระทำ ราวกับฉันเป็นชิ้นเนื้อไร้ชีวิตจิตใจ
ฉันจึงแทงเขาด้วยมีปอกผลไม้ โดยไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด ฉันมีความสุขทุกความคิดเร่าร้อน เมื่อนึกถึงคมมีดกำลังแหวกแทรกคว้านเข้าไปในปอด ตับ หรือหัวใจกำลังระริกร้าวด้วยความเจ็บปวด ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งสาแก่ใจ เมื่อเห็นเขาแหกปากร้องโหยหวนยาวนานยิ่งกว่าสัตว์ในโรงฆ่าสัตว์ถูกเชือด ปากที่เคยสบถหยาบคายถูกคมมีดคว้านหมุนปากลิ้น และริมฝีปากอันน่ารังเกียจ ออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยปนสีแดงเดือดของเลือดข้น กระซวกมีดลึกถึงลำคอให้สำลักเลือดปนลมหายใจขาดห้วง กระทุ้งลงไปถึงหลอดอาหารและกล่องเสียง มันก็แค่นี้เองกับคนวางอำนาจรังแกผู้หญิง วาระสุดท้ายมันก็แสดงออกมาถึงความหวาดกลัวอย่างน่าขยะแขยง ทำไมฉันถึงยอมแต่งงานกับมัน กับสัตว์นรกตนนี้ ฉันคลุกเคล้ากับเศษเลือดเศษเนื้ออย่างสาสมใจกับความเลวร้าย เสพสุขทุกเสียงร้องเจ็บปวดสุดชีวิตของมัน
“ทำไมคุณไม่เคยบอกรักฉันเลย”
ฉันนึกถึงคำพูดของเขา เพิ่งกระจ่างวันนี้เอง เขาไม่เคยนบอกรักฉันเพราะฉันมีเจ้าของเสียแล้ว เวลาที่เขารอคอย
“ฉันรักคุณ ที่รัก”
ฉันวางดอกไม้ลงหน้าป้ายหลุมฝังศพ หลังจากออกมาจากการนรกจองจำ ฉันอยู่กับตัวเองมานานพอสมควร คำพูดนี้ฉันเคยบอกเขามากครั้งนับไม่ถ้วน เพียงครั้งนี้ผิดแผกแปลกไปจากเดิม ทำไมต้องรอคำตอบจากเขา ในเมื่อลมหายใจสุดท้ายของฉันมีเพื่อเขาเท่านั้น ลมหายใจสุดท้ายที่จะพูดคำว่ารัก เวลาไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
“ฉันรักคุณ รอฉันสักนิดนะคะ”
แล้วลมหายใจผู้หญิงแก่วัยเจ็ดสิบกว่า ที่หายใจมาอย่างทุกขทรมานด้วยโรคภัยไข้เจ็บ ก็สิ้นสุดลงหน้าป้ายหลุมศพนั่นเอง หลังจากส่งความรู้สึกผ่านลงไปยังพื้นดินเยือกเย็นแข็งกระด้างไร้ความรู้สึก แต่ไม่อาจสะกัดกั้น ความรัก ที่รอคอยการปลดปล่อยเอ่ยปากกับลมหายใจสุดท้าย เขาจะรับรู้หรือไม่อย่างไรไม่เป็นไร อย่างน้อยฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง และถ้าใจเราตรงกัน เขาจะรับรู้ได้เอง
ฉันรักคุณ จนลมหายใจสุดท้าย....
จบแล้วจ้า
ลมหายใจสุดท้าย ที่มีรัก
ทำเต็มที่ได้เท่านั้ครับ ผิดพลาดขัดใจ ประการใด ขออภัย เด้อ
ความสับสนของสรรพสิ่ง รอบข้าง ไม่ได้ทำให้ฉันหวั่นไหว มันเป็นเพียงความวุ่นวายเท่านั้น แต่ฉันก็ดีใจ เมื่อก้าวเท้าพ้นความวุ่นวายสับสนมาได้ จากถนนแห่งความอลหม่านเต็มไปด้วยผู้คน มาสู่ความสงบในที่สุด พร้อมดอกไม้ช่อสวย
เขาคนนั้นรอคอยฉันอยู่เสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงความรักและความฝันสองเราได้ ไม่รู้ว่าคนในยุคนี้เข้าใจคำว่า “ความรัก” แค่ไหนกัน สัตว์โลกที่เรียกว่ามนุษย์เข้าใจความรักแค่ไหนกัน ไม่ใช่คุณ...ฉันหมายถึงหลายคน มองว่า การกระโจนออกจากเสื้อผ้า และเข้าแลกวงในคลุกเคล้ากันยิ่งกว่าการคั้นทำปลาส้มบนเตียงนอน เป็นความรัก..ให้ตายเถอะ เด็กๆ เหลือเกิน พวกเราถึงเห็นข่าวนรกอุบาทว์ในสังคม แค้นต้องฆ่า.....ง้อแฟนเก่าไม่ได้เลยฆ่าทิ้ง.....นั่นมันโศกนาฏกรรมชัดๆ
คนพวกนั้นกระทำไปเพราะเอาจิตใจของตัวเองไปหล่อหลอมอย่างไร้เดียงสาแต่โหดร้าย กับคำว่า ความรัก โดยการยึดติดว่า ความรู้สึกนั้นคือความรัก สัตว์โลกผู้น่าสงสาร....พวกเขาไม่เข้าถึงความรักแม้สักนิด
ฉันเชื่อว่าความรักไม่เคยทำร้ายใคร เพราะถ้าจะทำร้ายใครสักคน หัวใจที่มีรักจะยินยอมทำร้ายตัวเองเสียก่อนจะปล่อยให้ไฟนรกเผาผลาญ คนรักกันจะไม่มีวันทำร้ายกัน ฉันเชื่อตลอดมา
“ดูแลตัวเองให้ดีนะ ผมไม่อยู่แล้ว”
คำพูดสุดท้ายของเขา... ใบหน้าและภาพทางกายภาพสุดท้ายของชายคนรัก ฉันฟังแล้วสะอื้นในอก...คุณคะ....ถ้ารักกันทำไมต้องบอกลา มันจำเป็นขนาดนั้นเลยหรือคะ...
“ทำไมคุณไม่เคยบอกรักฉันเลย”
ฉันเคยตัดพ้อต่อว่าเขา...ไม่แปลกใช่ไหม ถ้าจะต้องการให้คนที่เรารักกระซิบข้างหูกับคำว่า “รัก”
“ยังไม่ถึงเวลา” เขาตอบสั้นๆ ปนมากับความสงสัยไม่เข้าใจ การบอกรักใครสักคน จะทำให้ดอกพิกุลทองร่วงจากปากหรืออย่างไร ในขณะที่ตัวฉันเองพยายามบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่า ฉันรักเขา ผิดมากมายแค่ไหน กับการผู้หญิงคนหนึ่งอยากฟังคำบอกรักจากผู้ชายที่ตนเองรักสุดหัวใจ
“ผมจะรอคุณ”
เขาตอบสั้นๆ ราวกับไม่สนใจความหมายและความลึกซึ้งที่ฉันพยายามสื่อถึงเขาเลย ฉันผิดอะไรมากมายแค่ไหนกัน แค่ฉันมีสามีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วเท่านั้น ทำไมเขาถึงบอกรักไม่ได้ ไหนว่าความรักไม่มีขอบเขตไม่มีข้อแม้หรือข้อจำกัด ความรักควรสมบูรณ์มันเองไม่ใช่หรือ ทำไมต้องมีข้อแม้มากมายกับการบอกคำว่ารัก มันจำเป็นขนาดไหนกัน แน่นอนว่าฉันร้องไห้..ร้องไห้กับความรักที่ฉันคิดว่าไม่เคยรู้จักและไม่เคยได้รับ แต่จะโทษใครเล่า
โทษผู้ชายตัวอ้วนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่บนโต๊ะในห้องอาหารอย่างนั้นหรือ คนที่ชื่อว่าเป็นสามีในทางกฏหมายและทางพฤตินัย ฉันไม่อยากโทษเขาหรอก แต่โทษตัวเองว่าใจง่ายเกินไป ไม่ว่าจะเพราะความเยาว์วัยหรืออะไรก็ตาม ฉันยอมแต่งงานกับเขา นั่นต่างหากเป็นความจริง ฉันไร้เดียงสาเกินไปสำหรับคำว่า “ความรัก” ทำให้ผลักตัวเองลงสู่หล่มปลักแห่งความทรมาน
ไม่กี่ปีหลังแต่งงาน ฉันรู้ว่าเส้นทางสายกลีบกุหลาบเปลี่ยนไปเป็นเส้นทางนรก ผู้ชายที่ขึ้นว่าว่าเป็นสามีเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นปีศาจร้ายจากขุมนรกอเวจี เขาเริ่มแสดงความรุนแรงในครอบครัวโดยไม่อับอายหมา คน หรือเทวดาองค์ใด มีแต่ความหยาบกระด้าง กักขฬะ พรั่งพรูจากปากแสนน่ารังเกียจและการกระทำ ราวกับฉันเป็นชิ้นเนื้อไร้ชีวิตจิตใจ
ฉันจึงแทงเขาด้วยมีปอกผลไม้ โดยไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด ฉันมีความสุขทุกความคิดเร่าร้อน เมื่อนึกถึงคมมีดกำลังแหวกแทรกคว้านเข้าไปในปอด ตับ หรือหัวใจกำลังระริกร้าวด้วยความเจ็บปวด ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งสาแก่ใจ เมื่อเห็นเขาแหกปากร้องโหยหวนยาวนานยิ่งกว่าสัตว์ในโรงฆ่าสัตว์ถูกเชือด ปากที่เคยสบถหยาบคายถูกคมมีดคว้านหมุนปากลิ้น และริมฝีปากอันน่ารังเกียจ ออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยปนสีแดงเดือดของเลือดข้น กระซวกมีดลึกถึงลำคอให้สำลักเลือดปนลมหายใจขาดห้วง กระทุ้งลงไปถึงหลอดอาหารและกล่องเสียง มันก็แค่นี้เองกับคนวางอำนาจรังแกผู้หญิง วาระสุดท้ายมันก็แสดงออกมาถึงความหวาดกลัวอย่างน่าขยะแขยง ทำไมฉันถึงยอมแต่งงานกับมัน กับสัตว์นรกตนนี้ ฉันคลุกเคล้ากับเศษเลือดเศษเนื้ออย่างสาสมใจกับความเลวร้าย เสพสุขทุกเสียงร้องเจ็บปวดสุดชีวิตของมัน
“ทำไมคุณไม่เคยบอกรักฉันเลย”
ฉันนึกถึงคำพูดของเขา เพิ่งกระจ่างวันนี้เอง เขาไม่เคยนบอกรักฉันเพราะฉันมีเจ้าของเสียแล้ว เวลาที่เขารอคอย
“ฉันรักคุณ ที่รัก”
ฉันวางดอกไม้ลงหน้าป้ายหลุมฝังศพ หลังจากออกมาจากการนรกจองจำ ฉันอยู่กับตัวเองมานานพอสมควร คำพูดนี้ฉันเคยบอกเขามากครั้งนับไม่ถ้วน เพียงครั้งนี้ผิดแผกแปลกไปจากเดิม ทำไมต้องรอคำตอบจากเขา ในเมื่อลมหายใจสุดท้ายของฉันมีเพื่อเขาเท่านั้น ลมหายใจสุดท้ายที่จะพูดคำว่ารัก เวลาไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
“ฉันรักคุณ รอฉันสักนิดนะคะ”
แล้วลมหายใจผู้หญิงแก่วัยเจ็ดสิบกว่า ที่หายใจมาอย่างทุกขทรมานด้วยโรคภัยไข้เจ็บ ก็สิ้นสุดลงหน้าป้ายหลุมศพนั่นเอง หลังจากส่งความรู้สึกผ่านลงไปยังพื้นดินเยือกเย็นแข็งกระด้างไร้ความรู้สึก แต่ไม่อาจสะกัดกั้น ความรัก ที่รอคอยการปลดปล่อยเอ่ยปากกับลมหายใจสุดท้าย เขาจะรับรู้หรือไม่อย่างไรไม่เป็นไร อย่างน้อยฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง และถ้าใจเราตรงกัน เขาจะรับรู้ได้เอง
ฉันรักคุณ จนลมหายใจสุดท้าย....
จบแล้วจ้า