เตร้ง เตรง เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่ง เตร่ง เตรง เตร่ง เตร่ง เตร่ง

ยอ กร วัน ทา อำ ลา ปี เก่า        ดอกคัดเค้าบานเช้าบานเย็น
วัน ขึ้น ปี ใหม่ ท่าน ก็ ได้ เห็น     คัดเค้าบานเช้าบานเย็น ไม่บานบ่าย

คารวะนอบน้อมค้อมเศียร           คนถนนนักเขียน จ้างเล่นลิเก
ฟ้าคำรนมากมี ..... เสน่ห์           ดวงตาอาจเหล่เป็นยามชม้าย

จึงกำสรดเหลืออดตำหนิ            ไม่สิฮิ ไม่สิฮิ พาหลงทาง
สิ้นหวังแล้วสิหนาค่าจ้าง            จุนยายหันห่าง หันหาย

บ่เป็นหยัง ฟ้าคำรนเอ๋ย             จงอย่าละเลย งามสิ้นปี
ศกหน้าฟ้าใหม่ได้ดิบได้ดี           ลิเกคณะนี้ จะได้เงินแสนปลายปลาย ( เข้าโรง )

เตร้ง เตรง เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่ง เตร่ง เตรง เตร่ง เตร่ง เตร่ง
.............................................................................................................

เอ๊ย ... ขอย้อนเรื่องเบื้องหลังนำมาเล่า      ครั้งยังเฝ้าอาศรมอยู่กลางป่า
ลูกศิษย์ต่างเรียกพระเจ้าตา     จำต้องรักษาฟอร์มดีดีไว้

มีศิษย์รักนามฟ้าคำรน      มันก็จนแสนจนคนไส้แห้ง
พระเจ้าตาจำต้องเปลี่ยนแปลง     เลิกรับตำแหน่งฤษีตาไฟ

โกนหัวเกลี้ยงเสี่ยงเป็นเจ้าอาวาส   กบาลสะอาดละภาพฤษี
แต่ทำไม ? ติดภาพโยคี     หิวโซ้ยบ๊ะหมี่ไม่มีเกรงใจ

พระเณรในวัดรวมตัวประชุม      อาตมาภาพกลุ้มจำต้องหลีกลี้
พูดให้เต็มคำคือว่าหลบหนี      เศร้าใจลาชีคืนอาศรมไพร

ไม่แน่ใจลูกศิษย์ลูกหา        ยอมรับพระเจ้าตาอีกไหมหนอ
แม้นรักถวายเมรัยไม่ต้องห่อ     สองขวดก็พอ ตาก็ขอเฝ้าอาศรมไปจน ... ตาย ......( เข้าโรง )

เตร้ง เตรง เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่ง เตร้ง เตรง เตร่ง เตร่ง เตรง เตร่ง เตร่ง เตร่ง
.............................................................................................................