สวัสดีค่ะ เป็นคนเรียบเรียงเรื่องราวไม่เก่งนะคะ บวกกับตอนนี้ไม่ค่อยมีสติเขียนผิดยังไงขออภัยนะคะ
ปัจจุบันอายุ20+ค่ะ
ตอนมัธยมเคยโดนคนในครอบครัวล่วงละเมิดทางเพศตอนเราหลับ
ด้วยนิสัยไม่ค่อยพูดกับใคร เป็นเด็กเงียบๆ ไม่กล้าโวยวาย จำได้ว่าเค้าถ่ายรูปไว้ด้วยเลยกลัวมากๆ ได้แต่นอนนิ่งๆ
หลังจากวันนั้นเราก็ไม่คุยกับเค้าอีกเลย จนมีวันนึงต้องอยู่กัน2คน เค้าเข้ามาคุยกับเรา ถามเราว่าวันนั้นรู้สึกตัวใช่มั้ย
เค้าบอกเค้ารักเรา เราสติแตกมาก เอาแต่กรี๊ดแล้วให้เค้าออกไป จนเค้ากลัวแล้วยอมออกไป
หลังจากเค้าพูดกับเราแบบนั้น เรารู้สึกทนไม่ไหว ตัดสินใจบอกพ่อแม่ แต่ก็ไม่ก็ไม่กล้าเล่าละเอียด
พอพ่อรู้เรื่องก็ไปคุยกับเค้า เค้ากลับบอกว่าแค่กอดเฉยๆ และพ่อก็เชื่อ เราเลยไม่กล้าพูดเรื่องนี้ เพราะคิดว่าพูดไปคงไม่มีประโยชน์อะไร
เราทำได้แค่รับเรียนให้จบมัธยม แล้วหาที่เรียนให้ไกลบ้านที่สุด เท่าที่จะทำได้
ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ ภาพที่เค้าเคยทำกับเราก็ยังติดอยู่ในหัว ทำยังไงมันก็ลืมไม่ได้
เรารู้สึกรังเกียจคำพูดของเค้า ยิ่งเห็นภาพแบบนั้นซ้ำๆเรายิ่งเกลียด พยามลืมเท่าไหร่ก็เหมือนจะหนักกว่าเดิม
พอเห็นภาพพวกนั้น น้ำตาก็ไหลออกมาเอง เราพยามทำให้ตัวเองเจ็บเพื่อเอาภาพพวกนั้นออกจากหัว เรารู้สึกคุมตัวเองไม่ได้
เรารู้สึกรังเกียจตัวเองที่ต้องมาเจอคนแบบนั้น เรารู้สึกโมโหที่น้องสาวเรายังอยู่ใกล้เค้า เรากลัวน้องจะโดนเหมือนเรา แต่เราพูดไม่ได้

เมื่อเช้านี้เราพยามบอกแม่อีกครั้ง ว่าเราทนไม่ไหว แม่บอกว่าเรื่องมันนานมาแล้ว ลืมไปได้แล้ว
แม่บอกให้ทำใจ เดี๋ยวก็ลืมไปเอง แม่เอาแต่บอกให้เราเข้าวัดทำบุญ
เราพยามทำใจแล้ว แต่ไม่ดีขึ้น พอจะมีวิธีไหน ให้ทำใจง่ายๆมั้ยคะ

แท็กผิดยังไงขอโทษด้วยนะคะ ไม่รู้จริงๆ