คือตอนเด็กเราเคยโดนอาล่วงละเมิดทางเพศ พอโตมาหน่อยก็โดนพี่ชายแท้ๆของตัวเองล่วงละเมิดทางเพศอีก+ปีนแอบดูตอนอาบน้ำ จะไม่ขอเล่ารายละเอียดแล้วกันนะว่าโดนแบบไหนบ้าง
ปัจจุบันเรากลายเป็นคนขี้ระแวง เวลาอาบน้ำต้องคอยมองตลอดเวลาว่ามีใครปีนมั้ย เพราะเคยโดนพี่ปีนแล้วตั้งกล้อง กลายเป็นคนระแวงเวลามีผู้ชายเข้ามาใกล้ตลอด แม้กระทั่งนั่งมอไซค์ก็จะไม่ให้ผู้ชายซ้อนหลังเลย จะขอนั่งหลังผู้ชายตาลอด เพราะทุกครั้งที่โดน ภาพเก่าๆที่เคยโดนกระทำมันกลับมาหมด มันกลัว มันขนลุกตลอดเวลาที่โดนคนซ้อนหลัง ขนาดบางทีซ้อมมอไซค์วินหรือพอตัวเอง รถเบรกอกเราไปกระแทกเขาเรายังกลัวเลย กลัวเขาคิดไม่ดี คิดนั่นคิดนี่คิดอนาจาร คิดไปต่างๆนาๆ แล้วภาพในอดีตที่เคยโดนล่วงละเมิดมันก็จะลอยมาตลอด ถึงมันจะผ่านมาหลายปีแล้วก็เถอะ แต่ทันนังหลอนอยู่ในหัว แล้วก็ระแวงตลอดเลย
อีกเรื่องคือการเรียนของเรามันหนักมันเน้นเรียนปฏิบัติ เรามักจะเป็นคนชอบคิดมาก ชอบเก็บมาเครียด เพราะกลัวทำไม่ได้ ทำไม่ดี เคยมีบางครั้งนอนร้องไห้คนเดียวทุกคืน อันนี้เราเข้าใจว่าอาจจะเกิดจากการเครียดสะสม แต่พอเราร้องไห้เราก็จะนึกถึงเรื่องที่เคยโดนล่วงละเมิดตลอด เหมือนแบบความคิดเชิงลบมันเขามาสะสมกันหมดเลย 
ปล.เราโดนอาล่วงละเมิดตอนอยู่ประถม พี่ชายล่วงละเมิดตอนอยู่ม.ต้น ปีดูอาบน้ำมาตลอดจนถึงตอนเข้ามหาลัยแรกๆ แต่ตอนนี้พอเอาอะไรมาปิดไว้แล้ว แต่เราก็ยังระแวงอยู่ ตอนนี้เราเรียนจะจบมหาลัยแล้ว แต่เรื่องทุกอย่างตั้งแต่ตอนประถม มันยังอยู่ในหัวเราความคิด ความกลัว ความรู้สึก มันยังอยู่ครบ เราควรไปพบจิตแพทย์มั้ยอะ หรือแค่หาคนคุยคนระบายดี เพราะตอนแรกเราไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลยกลัวโดนรังเกียจ จนกระทั่งมามหาลัยกล้าเปิดใจเล่าให้เพื่อนฟังแค่คนสองคน แต่มันก็ยังไม่ดีขึ้น