ผมไม่ชอบสายตาที่มองมาครับจะรู้จักหรือไม่รู้จักก็ตาม
เขาคิดอะไรผมไม่รู้ แต่ผมจะรู้สึกอึดอัด กังวล วิตก
หน้ากูมีขี้มูกติดเหรอ? หรือกูเช็ดขี้ตาไม่หมด  หรือหน้ากูอุบาทว์เกินไป
คิดไปนู่นล้านแปดครับ ความจริงเขาแค่มองผ่านผมไปไม่ได้สนใจ
โพรงจมูกบนหน้าผมอย่างที่คิด
รู้ครับแต่ห้ามความคิดความรู้สึกไม่ได้
ผมเลยไม่อยากไปไหนหรือทำอะไร
เช่นการกินข้าวนอกบ้าน ถ้าคนเยอะผมไม่เข้าต่อให้หิวและอร่อยก็เถอะ
การทำงานไม่ไปไม่ได้ครับเดี๋ยวไม่มี- ก็พอจะสร้างมิตรเป็ยแต่ก็ระแวงครับว่าเขาจะชอบเรามั้ย หรือเกลียดอะไรกูรึเปล่า
ทุกเช้าตื่นมาด้วยอารมณ์เนือยๆ เซ็งๆอีกแล้วเหรอ?
วันหยุดหมดไปกับการนอนทั้งวันซ้อมตายไปเลย
มันวนวงเวียนงี้ จนเริ่มเบื่อ ตั้งคำถามกับตัวเอง
มีชีวิตเพื่ออะไร
เพื่อแม่ แม่มีเราคนเดียว
คำตอบเดียวที่ได้ครับ ผมคิดไม่ออกว่าโลกนี้มันน่าอยู่ตรงไหน
สังคมที่มีดีการนินทาโอ้อวดและดูถูกคนต่ำกว่า
ผมรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนแต่ที่ผมอยู่มันเป็นแบบนั้น
ผมลองออกจากห้อง ไปเที่ยว ไปทำสิ่งที่ชอบ
แต่เหมือนตอกย้ำตัวเองไงไม่รู้
ไปคนเดียว ไม่มีเพื่อนคบ ยิ่งเห็นเขามากับเพื่อนเป็นกลุ่มคุยสนุกสนานผมยิ่งรู้สึกแย่
ลืมบอกผมอายุ19 หาเงินเรียนต่อครับ
ผมชอบตอนทำงานยุ่งๆ ไม่ต้องคิดมาก แต่พอทำผิดพลาดมาผมรู้สึกว่าไร้ค่ามาก ทำไมห่วย ทำไมกาก ทำไมไม่เก่งไม่ได้ดีอย่างใครเขา ยิ่งแม่บอกว่า ขอโทษนะลูก แม่หาให้ได้แค่นี้ ผมยิ่งรู้สึกว่ากูแย่ ทำให้แม่สบายใจไม่ได้
รู้สึกผิดกับคนรอบข้าง โกรธตัวเอง เกลียดตัวเองที่พลาดซ้ำๆ
ผมไม่อยากกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ไม่อยากเจอคำถามที่ผู้ใหญ่หลายคนตั้ง
เรียนคณะอะไร เกรดเท่าไหร่ ทำงานอะไร
ทำไมไม่เรียนคณะนี้ ทำไมไม่ตั้งใจ ทำไมและทำไมต้อง
รู้ไปมันดีขึ้นเหรอคุณภาพชีวิตเนี่ย
กดดันคนอื่น
ผมแค่มาบ่น อย่าด่าผม ช่วงนี้หัวใจบอบบาง
รู้สึกท้อแท้อะไรง่ายๆ ร้องไห้ง่ายยิ่งกว่านางเอกในละคร
ไม่คิดหรอกว่าป่วย คิดว่าแค่ขี้เกียจและเบื่อโลก
เสียดายเวลาที่เข้ามาอ่านจริงๆใช่มั้ย