ใครก็ได้ช่วยผมที

สวัสดีครับ เรื่องราวที่ผมจะเล่า มันกำลังทำให้ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรรู้สึกยังไงกับตัวเอง แล้วสิ่งที่ผมรู้สึก มันถูกต้องหรือเปล่า หรือที่จริงแล้วผมควรรู้สึกยังไง ควรจะจัดการยังไง กลัวใจตัวเองมากครับ
ย้อนไปปี 2006 ผมได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่งเธออายุมากกว่าผม ประมาณ 20 ปี ตอนนั้นผม อายุ 20 ครับ เธอก็ 40 ปี (ผมขอเรียกเธอว่า เอ) เรารู้จักกันผ่านเพื่อนร่วมงานของเธอ ซึ่งเป็นเพื่อนของผม (ผมขอเรียกเธอว่า บี) บี ทำงานให้ เอ ด้วยความที่ เอ เป็นผู้หญิงที่ชอบดื่ม แต่ บีเป็นผู้หญิงที่ดื่มไม่เก่ง จึงเรียกผมไปเพื่อดื่มเป็นเพื่อนเอประจำ เราก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นทุกที จนผมหลงรักเอโดยไม่รู้ตัว ทุกๆครั้งที่เจอกัน เอจะเห็นผมเป็นแค่น้องชายที่คอยดูแลเธอทุกอย่าง ตั้งแต่หิ้วกระเป๋าถือเธอให้ เดินตาม ถือของ คอยถามว่าเหนื่อยมั้ย ดื่มน้ำมั้ย ผมจะอยู่ใกล้ๆดูแลเธอตลอด (อ่อ ผมต้องคอยเป็นล่ามให้เธอด้วยครับ เหตุการณ์เกิดที่ ต่างประเทศ) ทุกๆครั้งที่เราเจอกันเพราะเอต้องมาทำงานครับ ส่วนผมก็ใช้ชีวิตอยู่ประเทศนั้นตลอด(ขอไม่บอกประเทศไหนนะครับ) ผมกับบี เป็นรูมเมทกันด้วยครับ เอกับบีคุยงานกันทุกวัน บางทีเปิดกล้องคุยกัน ผมอยู่ด้วยเอก็จะทักทายผมตามประสา จริงๆผมกับเอก็แชทคุยกันตลอดอยู่แล้ว ก็คุยสัพเพเหระ เธอจะมาทำงาน เธอก็ถามอยากได้อะไรจากประเทศไทยมั้ย ของกิน ของใช้ ยา ฯลฯ ผมพล่ามเยอะเพราะอยากให้เห็นว่า เราคุยกันตลอด ทุกวัน สนิทสนมกันมาก พอเธอมาเจอ เธอทำงานเสร็จก็ดื่มด้วยกันทุกคืน ผมก็ดูแลเทคแคร์เธอทุกอย่างเหมือนเดิม ก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆ ตลอด วนซ้ำไปซ้ำมา ตลอด5ปี ที่ผมอยู่ต่างประเทศ แต่ใจผมสิครับ หลงรักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่??? รู้อีกทีเราคุยกันทุกวัน โดยที่เธอก็เห็นผมเป็นแค่น้องชายมาตลอด แต่ผมไม่ซื่อสัตย์กับพี่สาวอย่างเธอเลย แต่ผมก็ไม่เคยแสดงออกให้เธอรู้ว่าผมรู้สึกยังไง ได้แต่ทำดีกับเธอกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง จากวันนั้นผ่านมาถึงวันนี้ 11 ปี ที่รู้จักกัน ผมกลับมาใช้ชีวิตอยู่บ้านต่างจังหวัด เอก็ยังทำงานเหมือนเดิม ไปต่างประเทศบ่อยเหมือนเดิม แต่ผมกับเอก็ไม่เคยขาดการติดต่อกันเลย  เราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ แต่เราก็ยังคุยกันแทบทุกวัน โดยที่เธอก็ยังเห็นผมเป็นแค่น้องชายอยู่ดี เธอไม่สบายใจ เธอดีใจ ตื่นเต้น หรือเจออะไรก็จะโทรฯมาคุยให้ผมฟัง จนล่าสุดประมาณ1เดือนที่แล้ว เธอมาเที่ยวต่างจังหวัด บ้านผม กับเพื่อนๆเธอ ผมจำไม่ได้ว่าผมเจอเธอครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ แต่ความรู้สึกผมมันเหมือนกับว่าเราอยู่ด้วยกันทุกวัน ผมไปรับเธอที่สนามบิน มีแซวกันเล็กน้อย “พี่แกไปป่าว” เห่อๆ ความเป็นจริงกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองครับ เจอกันก็ดื่มครับ เธอชอบดื่มแต่คออ่อนนะผมว่า เราก็ดื่ม เธอก็เมา ผมก็น้องชายที่ดีในสายตาเธอนี่ครับ ดูแลกลบเกลื่อนกันไป เธอเมาก็ดูแลเทคแคร์ อุ้มส่งถึงห้อง พาส่งถึงเตียง ละก็กลับ ปล่อยเธอพักผ่อนอยู่กับเพื่อนๆไป เช้ามาก็พาตะลอนเที่ยว เย็นมาก็ดื่มทุกวันตลอดทั้งทริปที่เธอมา เพื่อนๆเธอถามผมว่า ผมแอบชอบพี่เอเหรอ ผมก็สติลดลงเพราะเมา ตอบไปว่า เคยชอบ แต่เวลาผ่านไปมันเปลี่ยนเป็นมากกว่าชอบแล้ว ผมรักพี่เอมาก พอสติกลับมา ผมก็รีบกลบเกลื่อน(อีกแล้ว) ผมกลบเกลื่อนโดยการพูดบ้าบอที่ไม่ตรงกับความรู้สึกตัวเองเลย ผม ”รักพี่เอมาก ก็พี่เอพี่สาวผมนี่”  เห้อออออออ  เอก็เข้ามากอดผม หอมแก้มผม จูบกันบ้าง แต่อาการเหล่านี้เกิดเฉพาะตอนเธอเมา แต่ก็ทุกคืน ตลอดทริป พอเช้ามา เธอก็ทำเหมือนว่าเมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่ผมทำยังไงละครับ เมื่อความรู้สึกผมมันยังอยู่นั้น ตอนที่เราได้กอดกัน ทุกอย่างของความรู้สึกผมยังไม่ยอมออกมาจากตรงนั้นได้เลยสักที ผมร้องไห้คนเดียวในวันที่ส่งเธอกลับแล้ว ผมร้องไห้นั่งดูรูปที่เรากอดกัน ผมร้องไห้ที่นั่งอ่านข้อความที่เราเคยแชทคุยกัน ผมร้องไห้เมื่อผมผ่านที่ๆผมเคยนั่งกลับเธอวันก่อน แต่เอไม่เคยรู้ว่าผมร้องไห้ ผมได้แต่ทักแชทเธอไป แต่ก็ดูเหมือนเธอเย็นชา กับสิ่งที่ผมทักไป พิมพ์ไป อ่านไม่ตอบบ้าง ตอบแล้วหายบ้าง มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับเอครับ??? ผมปรึกษาเพื่อนคนหนึ่ง มันบอกผมว่า “พี่เค้า คงคิดมาก อายุก็ห่างกันเยอะ สังคมพี่เค้าก็ไม่แย่นะ” แล้วสิ่งที่เป็นอยู่ละครับ??? ผมพยายามบอกตัวเองแล้วว่า ตัดใจซะ!! ถ้าตัดได้จริง สิบกว่าปีที่ผ่านมาผมคงทำไปนานแล้วมั้ยครับ?? ขอความเห็นและคำแนะนำด้วยนะครับ ใจผมเข้มแข็งไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!!

ผมคงไม่ถามว่าเอรู้สึกยังไงกับผม
ผมอยากรู้แค่ว่าผมจะทำให้ผมดีขึ้นได้ยังไง

เพราะผมรู้ดี เอไม่มีวันให้ผมเป็นคนนั้นของเธอแน่