เราเป็นคนร่าเริง เฮฮา พูดเยอะไร้สาระบ้าๆบอๆ แต่เมื่อมีเรื่องมากระตุ้นจิตใจเราเราจะซึมนิ่ง ไร้อารมณ์ไม่สุงสิงกับใคร ไม่แคร์แล้วก้ไม่สน แล้วก้มีความรู้สึกเกลียดตัวตนที่ร่าเริงของตัวเอง แบบทำไมเราทั้งไร้สาระ ปัญญาอ่อน เป็นคนที่ร่าเริงๆแบบนั้น เกลียดตัวเองที่มีอารมณ์ตอนนั้น จนบางครั้งก้สับสนว่านิสัยจริงๆเราเป็นแบบไหน ที่อารมณ์ดีเพราะก็เรื่องราวต่างๆที่อยู่ในใจ จนคิดว่าที่เป็นอยู่คือนิสัยเรา แต่จริงๆมันเป็นนิสัยที่เราสร้างขึ้นมาหรือปล่าว เมื่อเจอเรื่องที่เข้ามาจึงทำให้นิสัยจริงๆโผล่ออกมาหรือป่าว เเต่ตอนอารมณ์ร่าเริงก้คิดถึงตอนนิ่งๆทำไมเราถึงคิดแบบนั่นนะ นิสัยอีกแบบไม่เห็นจะชอบละก้เกลียดตอนตรงข้ามเหมือนกัน