Mabuhay !!  มาบู้เฮ่ ท่านผู้อ่านทุกๆท่านคร้าบ
พบกับผมนายทิวเมฆจะมาเล่าประสบการณ์ผจญภัยสุดบันเทิงในกรุงมะนิลา ประเทศฟิลิปปินส์ ระหว่างการ transit ไฟล์ทระยะเวลาสั้นๆ เป็นเวลาครึ่งวันกับอีก 1 คืนครับ


10 Dec 2017   12.35 PM  @Ninoy Aquino Airport Terminal 2
เมื่อรับกระเป๋าแล้วเดินออกมาด้านหน้าอาคารสนามบิน เป้าหมายแรกของผมคือเอาสัมภารกไปเก็บ ณ Jorivim Apartelle ซึ่งที่พักของผมเป็นที่พักแห่งเดียวที่ใกล้กับเทอร์มินอล 2 ของสนามบินมากที่สุด (700 เมตร) จะให้แจกดาวผมให้แค่ดาวเดียวครับ พอซุกหัวนอนได้ผมไม่ซีเรียสเท่าไหร่ (ของจริงดร็อปกว่าในรูป 90% นะครับ 5555+)
ข้อดีของที่นี่หน่ะหรอ
1.    มีรถรับ-ส่งฟรีสนามบิน
2.    พนักงานเป็นกันเอง ราวกับที่นี่เป็นบ้าน (ซึ่งถ้าดูสภาพก็เหมือนบ้านคนจริงๆ)
3.    รวมอาหารเช้า
...........................................................................................................................

13.10 PM  ได้เวลาออกผจญภัยในดินแดนตากาล็อกกันแล้ว โดยเป้าหมายของผมคือ เมืองโบราณอินทรามูรอส (Intramuros) อดีตเมืองเก่าของเจ้าอาณานิคมสเปนในระหว่างที่ยึดครองฟิลิปปินส์ โดยเราต้องนั่งรถเข้าเมืองจากสนามบินเป็นระยะทางประมาณ 10 กิโลเมตร

ด้วยความที่เป็นกังวลกับแท็กซี่ผู้แสนดีเมืองปินส์ ผนวกกับการขี้เกียจเรียก Grab หรือ Uber ผมจึงให้พนักงานที่พักเรียกแท็กซี่ให้ คิดไปว่าเค้าคงจะโทรเรียกแท็กซี่ให้ แต่ปรากฎว่า เหตุการณ์กลับไม่เป็นดังที่คิด นางกลับเดินพาผมมาโบกเอาข้างหน้าที่พักซะอย่างงั้น โอววว ม่ายยยนะ!!
รอซักพักโบกไม่มีคันไหนจอด จนมาได้แท็กซี่สีขาว ที่นี่เขาใช้ Vios ทำแท็กซี่กันนะเอออ พนักงานบอกจุดหมายปลายทางสถานีรถไฟฟ้า LRT Baclaran พลางส่งผมขึ้นรถ

ระหว่างอยู่ในแท็กซี่คนขับเริ่มมองกระจกหลังบ่อยขึ้นสังเกตผม คงไม่รู้ว่าเป็นคนชาติใดกันแน่ ด้วยเพราะผมแต่งตัวเสื้อเชิ๊ต กางเกงขาสั้น ลากแตะคีบ เพื่อให้ดูกลมกลืนไปกับคนที่นี่ นั่งไปสักพักจึงสาดภาษาฟิลิปปิโน่มาใส่ผมรัวๆ เมื่อเห็นผมหน้างงไม่ตอบ นางจึงจับได้ว่า ผมไม่ใช่คนที่นี่ และใช้ภาษาอังกฤษกับผม สำเนียง ตัว t ต.เต่า ก็มา

แล้วก็เริ่มคุยกับผมสัพเพเหระถามโน่นนี่ ผมก็หาเรื่องรถติดมาคุย ซึ่งเป็นเรื่องปกติสามัญของกรุงมะนิลามาถามบ้าง จนมาถึงจุดสำคัญ
คนขับ : คุณจะไปที่ไหนหล่ะ ทำไมไป LRT
ผม : จะไปอินทรามูรอส
คนขับ : ไปอินทรามูรอส? ทำไมไม่เหมาผมไปหล่ะ
ผม : ไม่ไป
คนขับ : ผมไปได้นะ นั่งไปดีกว่า
ผม : ไม่ไป
คนขับ : Why?
ผม : เพราะอยากนั่ง LRT อยากรู้ว่า LRT ฟิลิปปินส์เป็นยังไง  (ผมเริ่มแถ)
คนขับ : เพราะไรหล่ะ นั่งแท็กซี่ไม่สบายกว่าหรือไง
ผม : ไม่นั่ง รถติด
คนขับ : โอ๊ยยย ไม่ติดมีทางไป
ผม : ก็ไม่ไป

เมื่อนางรบเร้าผมไม่ได้แล้วก็เงียบไป ผมเหลือบดูมิเตอร์ 61 เปโซ โดยมิเตอร์ที่นี่จะเริ่มที่ 40 เปโซ คนขับชวนคุยเรื่อยเปื่อยกับภาษาอังกฤษสำเนียงที่ฟังค่อนข้างยาก แล้วนางก็ยกผ้าผืนนึงมาใช้จับๆเช็ดๆพวงมาลัยแล้ววางลงไป และแล้วรถก็เริ่มติด ผมเลยเปิดกูเกิ้ลแมพดูทางว่ามาถูกแล้วหรือไม่ มาได้เกือบครึ่งทางแระ แต่พอเหลือบจะไปดูมิเตอร์อีกครั้ง อ้าวววว คนขับเจ้าเล่ห์ดันวางผ้าผืนนั้นบังมิเตอร์เอาไว้ และผมก็ขอฟันธงไปว่า นางจงใจทำเช่นนั้น

จากแถวนั้นมารถติดหนักมากจริงๆ เมื่อดูจากการขับรถของคนที่นี่แล้วไม่น่าแปลกใจ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำเหมือนถนนมีอยู่คันเดียวตามใจฉัน ออกซ้ายออกขวาไม่ต้องกระพริบไฟ ข้าปาดเลย ไอคนที่ถูกปาดก็จะบีบแตรลั่นพร้อมพุ่งมาใส่ พอใกล้จะชนห่างกันราว 2 นิ้วถึงจะยอมอีกฝ่าย แถมมีกดแตรเป็นจังหวะ 3 ช่าในขณะที่รถติดๆอยู่ โอ้ แบบนี้ก็ได้หรอ?

มองถนนเจอรถจิ๊ปนี่ (Jeepney) รถสองแถวสัญลักษณ์ของประเทศนี้ บางคันทาสีฉูดฉาด วาดลายการ์ตูนก็มี ค่าโดยสารราคาเดียว 15 เปโซ วิ่งเป็นสายๆ ดูป้ายด้านหน้า คนขับสื่อสารรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ดูแล้ววัยรุ่น คนชนชั้นกลางขึ้นกันเยอะ

ระยะทางจากสนามบินมา LRT Baclaran ประมาณ 2.5 กิโล แต่มีรถติดล่อไปเกือบเป็นชั่วโมง พอถึงนางจอดให้ลงและทำไม้ทำมือให้เดินเข้าไปด้านขวา ผมชี้มิเตอร์ นางเปิดผ้าออกท่าทางคร้านๆเล็กน้อย 131 เปโซ คำนวนดูจากที่เห็นล่าสุดมา ระยะทางบวกรถติดด้วยน่าจะใช่อยู่แหละ ควักไป 150 ยื่นให้นางร้องขอติ๊ปทันใด (ผมคิดในใจเอาแล้วสิ ต้อนรับตรูแล้ว)

"นั่นไง 150 ไม่ต้องทอนที่เหลืออ่ะติ๊ป" ผมบอกไป "นี่มารถติดนะต้องมีติ๊ปสิ 200" นางบอก ผมทำหน้าเหวี่ยงอยากจะตั๊นหน้ามันซักที คิดไปว่าที่นี่ฟิลิปปินส์ เอาหล่ะ งั้นเอ็งเอา 50 คืนมาแล้วผมก็หยิบใบ 100 ให้มันไป ปลดล็อกประตูและลงจากรถ

ยืนแค้นอยู่สักพักอุตส่าห์ระวังตัวโดนจนได้ เพราะความขี้เกียจเรียก Grab แท้ๆ ไม่เป็นไรหรอกแค่ 40 บาท นี่ถ้าตกลงให้มันพาไปอินทรามูรอสอาจไม่ใช่ 200 คงโดนทวีคูณเป็น 2,000 เปโซ

ดูจากแผนที่นะครับ เส้นสีน้ำเงินที่วิ่งมา เส้นที่ชมพูคือช่วงที่รถติด และเส้นสีแดงคือบริเวณที่เป็นตลาดนัด

14.00 PM  ถนนบริเวณสถานี LRT Baclaran ถูกแปรสภาพเป็นตลาดนัดถนนคนเดินๆจนแทบไม่มีที่ไป คนเยอะแยะแสนแปดเบียดเสียดแน่นขนัดด้วยความที่เป็นวันอาทิตย์ด้วย เศษขยะเกลื่อนถนน แถมพวกมอไซด์ รถเข็น สามล้อยังมาร่วมแจมอีก ฝนก็ดูเหมือนจะตกลงมา ผมเริ่มถอดใจกลับดีกว่าไหม จะมาทำไมเนี๊ยะ แต่คิดได้ว่า เลือกทรานเฟอร์ช้าเพื่อจะมาเที่ยวที่นี่เลยนะ จะมาเสียเที่ยวเอาเปล่าๆ จะได้รูปไปอวดเพื่อนๆได้ยังไงว่าเรามาแวะเที่ยว นึกได้ก็สู้เดินแหวกฝูงชนไปจนถึงสถานี

สถานีก็เหมือนโรงอาหารเก่าๆ ขึ้นบันไดไปมองเห็นที่ขายตั๋วก็เข้าไปซื้อ ที่นี่ไม่มีตู้อัตโนมัตินะจ๊ะ ตรงเคาน์เตอร์จะมีป้ายบอกว่า ลงสถานีนี้ๆกี่บาท
สถานีที่เราจะไปอินทรามูรอส คือสถานี Central Terminal ราคา 20 เปโซ ดูตามภาพสายสีเหลือง

ผมพยายามออกเสียงบอกคนขายตั๋วไปด้วยสำเนียงฟิลิปปินส์ นางส่งบัตรมาให้เป็นบัตรสีเขียวเก่าๆ เมื่อได้บัตร LRT มาแล้ว ก่อนที่จะแตะบัตรผ่านประตูก็ต้องเดินผ่านตำรวจตรวจกระเป๋า เอากระเป๋าเรามาถือเปิดดูเขี่ยๆของข้างในดูละเอียดไม่ใช่ไฟส่องลวกๆแบบบ้านเรา ผมแอบคิดในใจว่า "มันจะยึดกล้องตรูมั๊ยเนี๊ยะ"

ผ่านไปแตะบัตรเข้าประตู ขึ้นไปชั้นชานชาลา โดยสถานี Baclaran นี้จะเป็นสถานีต้นทางเลยไม่ว่าขบวนไหนๆจะไปสิ้นสุดที่สถานี Roosevelt
ผมเดินขึ้นไปก็เจอขบวนนึงจอดอยู่พอดีก็ขึ้นเลย สักพักมีขบวนนึงวิ่งมาจอดอีกชานชาลา ไอคนที่อยู่ขบวนผมแห่กันจะไปขึ้นยกขบวน แล้วพนักงานก็เหมือนประกาศห้าม พวกเค้าก็วิ่งแห่กันกลับมาขึ้นขบวนเดิมอีก โอ้ แบบนี้ก็ได้หรอ

รถไฟฟ้า LRT ของฟิลิปปินส์เป็นรถไฟฟ้าที่ทดสอบการหยั่งรู้ และมีสติทุกย่างก้าวของผู้โดยสาร เค้าจะไม่มีการประกาศใดๆบนรถ ไม่มีป้ายไฟเลื่อน ไม่มีแม้แต่ผังป้ายบอกสถานี แล้วทุกสถานีก็มีป้ายชื่อสถานีแค่จุดเดียวเท่านั้น เอาง่ายๆถ้ามัวแต่เหม่อมอง เล่นโทรศัพท์ นั่งเลยแบบชิวๆแน่นอน

ผมนั่งจาก Baclaran มาลง Central Terminal ใช้เวลาประมาณ 20 นาที ผู้คนเยอะพอสมควรแต่ไม่เบียดเหมือนรถไฟฟ้าตอนเช้าบ้านเรา ผู้คนเข้าประตูมาจะไม่ใส่ใจที่จะเดินเข้าข้างใน แถวหน้าประตูคือจุดที่คนจะเยอะเป็นพิเศษ ผมต้องควักมือถือมาดูกูเกิ้ลแมพเพื่อกันเลย ข้างนอกฝนตกเทลงมาอย่างหนัก ตอนเหลืออีกป้ายนึงจะถึงคนปินส์คนนึงหันมาพ่นภาษาฟิลิปปิโน่ใส่ผมรัวๆ ผมเดาจากสถานะการณ์แล้วคงจะถามว่า “ต่อไปสถานีอะไร” เลยตอบไปว่า “Central Terminal” เขาทำหน้างง สุดท้ายก็ลงสถานีเดียวกับผมนั่นแหละ แต่เมื่อถึงสถานีฝนเจ้ากรรมดันไม่หยุดตก จึงต้องนั่งรอเป็นครึ่งชั่วโมงที่สถานี

15.00 PM  เสียเวลากันมามากพอแล้ว ฝนเริ่มซา ผมต้องลุยไปแล้ว น้ำเจิ่งนองถนนไม่ต่างจากกรุงเทพของเรา สัมผัสได้ว่ามีคนเร่ร่อน และขอทานที่เดินๆอยู่ แต่ด้วยความที่เนียนๆแต่งตัวเป็นคนปินส์เลยไม่โดนเพ่งเล็ง กล้องไม่กล้าเอาออกจากกระเป๋ามาถ่ายอะไรรอบข้าง

การเดินจากสถานี Central Terminal ไป Intramuros ไม่ยากครับดูจากแผนที่เดินตรงมาเลย จนเราเห็นห้าง SM City อยู่หัวมุมด้านซ้ายมือ ให้เราเลี้ยวขวา แต่บังเอิญถนนนั้นดันมีรั้วมาปิดกั้น ก็เลยต้องเดินเข้าซอกเล็กๆที่ขายอุปกรณ์มือถือใกล้กัน

เดินจนถึงถนนใหญ่ Taft Ave ขวามือจะมีลานกว้างและรูปปั้น มีกลุ่มเด็กนักเรียนยืนถือป้ายทำกิจกรรม เด็กน้อยแก้ผ้าวิ่งเล่นอยู่ เนื้อตัวสกปรกมอมแมม ให้เราเลี้ยวซ้ายเดินไปตามถนนเลยครับ ไม่ไกลจะเห็นทางลงอุโมงค์ใต้ดิน เดินลงไปเลย อุโมงค์เก่าๆซอมซ่อใต้ดินมีร้านขายของ ร้อนอบอ้าวไม่รู้ว่าเจ้าของร้านพวกนี้อยู่กันได้ยังไง โผล่ขึ้นจากอุโมงค์แล้วเรายูเทิร์นกลับ มีคนยืนฉี่ในดงข้างทางอย่างสบายใจ เดินไปนิดเดียวทางซ้ายจะเป็นทางเข้าอินทรามูรอสแล้วหล่ะครับ

รีบยกกล้องออกมาแชะๆ ซุ้มประตูทางเข้าสู่เมืองโบราณอินทรามูรอสแห่งจักรวรรดิสเปน