เราเคยคบกับแฟนคนหนึ่งมา เขาไม่ใช่คนแรกของเราหรอก แต่เขาเป็นคนหนึ่งที่เข้ามาทำให้เรารู้สึกว่าความรักไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เราเคยเจอมา ตอนที่เราคบกับเขาก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง มีเรื่องให้ไม่เข้าใจกันบ้าง จนบางทีเราคิดว่า เขาก็ทำให้เราอึดอัด เพราะเราทะเลาะกันบ่อย ช่วงนั้นเหมือนความรักของเรามันเด็กดด้วยมั้งจึงทำให้รักๆเลิกๆกันบ่อย จนมีช่วงหนึ่งที่ทำให้เราไม่เข้าใจกันมากๆ และทำให้เราต้องเลิกไปช่วงหนึ่ง พอเราคิดได้เราเลยรู้สึกว่าเราไม่อยากเสียเขาไปจริงๆ ด้วยความที่เราเป็นคนปากหมาปากเสียชอบใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ชอบอารมณ์มาตัดสินทุกอย่าง แล้วก็ขี้ประชด ตอนนั้นเราตัดสินใจง้อเขา เราพยายามทำตัวให้ดีขึ้น ทำทุกอย่างให้ดีขึ้น เพื่อให้เขาเห็น เพื่อที่จะรักษาเขาไว้แล้วเขาก็ให้โอกาสเราอีกครั้งหนึ่ง ก้เหมือนเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของเรา หลังจากครั้งนั้นเราก็กลับมาคบกัน อะไรๆก็เหมือนจะดีขึ้น แต่เราก็ทำอะไรไปโดยไม่คิด ใช้อารมณ์ชั่ววูบที่ผ่านเข้ามา เก็บเรื่องราวแย่ๆความรู้สึกแย่ๆที่ผ่านๆมา ที่เขาทำให้เรารู้สึกแบบนั้น เราตัดสินใจบอกเลิกเขา ทั้งๆที่เขาก็ขอร้องอ้อนวอนร้องไห้ ขอให้เราอยู่ คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกัน เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะตัดสินใจแต่เรากลับให้อารมณ์โดยที่เรารู้สึกแย่ เหนื่อย อึดอัด ท้อ อยู่เหนือความทรงจำดีๆ เหตุผล และสิ่งที่มันควรจะเป็น ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบที่เข้ามา เรารู้สึกเสียใจ กับการตัดสินใจและการกระทำโง่ๆของเรา กับการพูดอะไรไม่คิดของเรา เรารู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่เราทำลงไป ตอนนี้เขาก็มีใหม่แล้วและมีชีวิตที่ดีเราก็ทำได้แค่มองดู และก็ดีใจกับเขาที่เห็นเขามีความสุข ถึงแม้ตอนนี้เราจะยังไม่เคยลืมเขาได้เลยก็ตาม สุดท้าย เราอย่าปากดีหรือปากหมาหรือพูดไม่ดีใส่คนที่เรารัก เพราะสุดท้ายเราอาจจะไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีกเลยก็ได้ และก็ควรฟังเหตุผลที่เขาบอกเรามาบ้าง ไม่ใช้อารมณ์ในการตัดสินเขาว่าเขาแย่เพียงเพราะตอนนั้นเรารู้สึกแย่เลยมอแต่ด้านแย่ๆของเขา เพราะสุดท้ายแล้วคนที่เรามองว่าเขาแย่ เขาก็เป็นคนเดียวกับคนที่ทำเราให้มีความสุขมากที่สุด  ปล.คิดจะทำอะไรให้คิดไว้ว่าเป็นโอกาสสุดท้าย