คุณรจ : มาพูดคุยกับคุณแม่บ้างดีกว่า
คุณแหม่ม : อยู่ในบล็อกแก๊งมา 7 ปีล่ะ ใช้ชื่อสมาชิกว่า mariabamboo แต่ว่าทุกคนเรียกว่าแม่โม มีความเป็นไปเป็นมายังไงบ้างคะ ตอนนี้คืองงมาก
คุณรจ : และแม่โมไม่ได้เป็นชื่อบล็อก แต่ทำไมคนถึงรู้จักในนามของแม่โม
แม่โม : เริ่มแรกเลยคือตอนนั้นเข้ามาสมัครสมาชิก ท้อง แล้วอยู่กับสามี ไม่มีที่ที่จะปรึกษา มาหาข้อมูลว่าคนท้องต้องทำยังไง เตรียมตัวคลอดยังไง อะไรยังงี้ เพื่อนก็ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร เข้าที่นี่ดีกว่าข้อมูลแน่นกว่า ประสบการณ์ตรงกว่า
คุณกุ๊งกิ๊ง : ได้หาเพื่อน จุดประสงค์คืออยากเข้ามาหาข้อมูลเรื่องลูก

คุณกุ๊งกิ๊ง : ในบล็อกแก๊งมันจะมี Group Blog ใช่ไหม เข้าไปดูมันจะเห็นอยู่ Group Blog หนึ่ง แล้วก็สงสัยไง จะขึ้นด้วยคำว่าย่ำตลอด ย่ำนี่ยังไงคะ ทำไมถึงใช้คำนี้ตลอด
แม่โม : ย่ำก็เป็นภาษาของคนเหนือ ย่ำก็คือได้ไปเยือน ได้ไปเหยียบไปย่ำ
คุณกุ๊งกิ๊ง : อ๋อ เช็คอิน!! คือได้มาย่ำที่นี่แล้ว ก็เลยเป็นชื่อ Group Blog ไว้ว่าได้ไปเที่ยวที่ไหนมา
คุณรจ : เราไปย่ำที่เจแปน เราไปย่ำที่เชียงใหม่ เราไปย่ำที่ไต้ถุน
คุณกุ๊งกิ๊ง : ไม่ใช่!!

คุณรจ : ให้แม่โมเล่าถึงที่มาที่ไปเพราะชื่อบล็อก mariabamboo แต่คนเรียกว่าแม่โม
คุณแหม่ม : ซึ่งบางคนก็เข้าใจว่าเป็นชื่อจริงๆ
คุณรจ : ซึ่งไม่ใช่ เพราะชื่อจริงๆคือ...
แม่โม : เอค่ะ maria มาจากชื่อจริง เพราะชื่อจริงคือมารียา เป็นคริสเตียน ส่วน bamboo คือเป็นคนชอบต้นไผ่ ก็เลยบวกกับภาษาญี่ปุ่น แล้วตอนสมัครครั้งนั้นมีคุณมาเรีย ณ ไกลบ้านด้วย ไม่อยากจะซ้ำเขา
คุณกุ๊งกิ๊ง : อันนี้เป็นเสน่ห์ของชาวบล็อกชาวพันทิปอะไรนี้นะ ต้องครีเอทชื่อ
คุณรจ : ถ้าชื่อซ้ำ ไม่เอา
แม่โม : แม่โมนี่คือเขินจะเรียกชื่อตัวเอง มันเป็นของคนเหนือด้วยค่ะ เวลาเราเรียกชื่อแม่ของใคร นี่ก็คือแม่ของโมเสส
คุณแหม่ม : แล้วทุกคนที่มาคอมเม้นท์คือแม่โม เต็มบล็อกเลยค่ะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : ถ้าจริงๆ คือต้องเรียกคุณเอด้วย เอาเป็นว่าวันนี้จะเวียนอยู่ชื่อเหล่านี้
คุณรจ : ก็คือคนๆ เดียวกันนี่แหละ
คุณแหม่ม : แต่จริงๆ เราติดปากเรียกแม่โม ขอเรียกแม่โมตามล่ะกัน


คุณรจ : เราแอบเห็นว่าในบล็อกมีเรื่องราวของน้องโมเสสเยอะเลย ซึ่งแม่โมอาจมีเขียนบล็อกท่องเที่ยวบ้าง บล็อกน้องโมเสสบ้าง อยากให้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับน้องโมเสสบ้าง เพราะเราเห็นว่าตางรางการเจริญเติบโตของน้องในบล็อกด้วยว่าสามเดือนน้องน้ำหนักเท่านี้ ส่วนสูงเท่านี้ ละเอียดมาก
คุณแหม่ม : แล้วน่ารักมาก
แม่โม : เผอิญว่ากว่าจะได้ลูกคนนี้มา คือใช้เวลานานเหมือนกัน แล้วก็พอเรามีเค้าเราอยากจะดูแลเค้าให้ดีที่สุด แล้วก็ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเค้า เราอยากจะบันทึก เผื่อว่าวันหนึ่งเราแก่ตัวมา หรือว่าเค้าโตมา เค้าจะได้กลับไปอ่านได้
คุณรจ : เหมือนบันทึก เห็นพัฒนาการของน้องโตเลย
คุณกุ๊งกิ๊ง : เป็นบันทึกที่ใส่ใจมาก ละเอียดมาก แล้วย้อนกลับไปนะคุณเอบอกว่าตอนแรกเข้ามาอยากรู้เรื่องลูก วันนี้ถึงเวลาของเราเองที่จะต้องเขียนแล้วนะ มาอ่านบล็อกนี้เราจะรู้เลนยนะว่าพัฒนาการของเด็กคนหนึ่ง เราก็เห็นมีงานประจำด้วยใช่ไหมคะ แล้วแบ่งเวลายังไง คือเลี้ยงลูกด้วยมีงานประจำด้วย เขียนบล็อกด้วยนะ แบ่งเวลายังไงบ้างคะ
แม่โม : จริงๆ ชีวิตไม่มีอะไรกำหนด ไม่มีแบบแผนเลย อยากจะไปตอนไหนก็ไป แต่ถ้าพูดถึงว่าเวลาในที่ทำงาน นี่ก็จะอาศัยเวลาคาบว่าง อาจจะเข้าไปเช็คแป๊บหนึ่ง แค่ตอบคำถามก็พอ
คุณแหม่ม : เป็นคุณครูใช่ไหมคะ มีคาบว่าง
แม่โม : ใช่ค่ะ แต่จะไม่ให้กระเทือนเวลาเยอะเกินเพราะก็ต้องเคลียร์งานด้วย
คุณกุ๊งกิ๊ง : คือจะว่าไง แล้วแต่บริหารจัดการอ่ะ เอาเวลาเล็กๆน้อยๆมาเขียน มันไม่ต้องหนักหนามาก


คุณกุ๊งกิ๊ง : ในเรื่องของบล็อก เราเห็นท่าทางจะคลั่งญี่ปุ่นมากเลย
คุณรจ : เข้าไปแล้วมีเพลง ซึ่งเราไม่ใช่ J-Rock ไม่ใช่สายญี่ปุ่น
แม่โม : สายญี่ปุ่นคือชอบมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ คนเรามันจะมีชอบการแต่งหน้า ชอบอะไรแบบนี้เนอะ อย่างนี่ชอบการทำอาหารแต่ที่พูดมาไม่ถนัดเลย ก็จะชอบมาทางนี้มากกว่า
คุณกุ๊งกิ๊ง : มีใครในดวงใจ
แม่โม : แก่แล้วนะ หมายถึงศิลปินที่ชอบ พวก Luna Sea อะไรแบบนี้ แต่ปัจจุบันตามไม่ทันแล้วค่ะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : ทางบ้านบอก ไม่แก...รุ่นเดียวกัน Luna Sea ก็แอบไปฟังกันได้


คุณรจ : เขาก็จะเอาเพลงมาลงในบล็อก แล้วคุณโมมีสไตล์ในการเขียนบล็อกไหมคะ สไตล์ไหนยังไงเพราะเห็นมีหลายแบบเหมือนกัน
แม่โม : ส่วนใหญ่จะเป็นเปิด พอเปิดเกริ่นๆอะไรเสร็จปุ๊บก็เป็นเนื้อเรื่องทั่วไป
คุณรจ : ชอบถ่ายภาพด้วยใช่ไหมคะ เห็นพกกล้องตลอดเวลาเดี๋ยวเราจะไปเป็นแบบ
คุณแหม่ม : แล้วก็ได้รางวัลไงคะ Best Photo Blog ค่ะ
คุณแหม่ม : แล้วยังไงคะฝึกถ่ายเอง? ถ่ายรูปมีเคล็ดลับอะไรบ้าง เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ
แม่โม : ถ่ายรูปนี่เป็นคนที่อารมณ์ล้วนๆ เลยนะคะ
คุณรจ : มีไปเรียนหรือมีไปฝึกอะไรไหมคะ
แม่โม : ไม่เคยเลยค่ะ อยากถ่ายอะไรก็ถ่าย เห็นตรงนี้ถูกใจก็ถ่าย
คุณรจ : โฟกัสเท่านี้ รูรับแสงเท่านี้?
แม่โม : ไม่รู้เลยค่ะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : พอมองเห็นว่าอันนี้ใช่ก็กดเลย
แม่โม : ใช่ค่ะ จะอายมากถ้าต้องไปคุยกับช่างกล้องตัวจริง เพราะเราไม่รู้ทฤษฏีอะไรเลย
คุณแหม่ม : เก่งอ่ะ
คุณรจ : แต่ถ่ายได้ขนาดนี้เนอะ
คุณแหม่ม : บางคนมีพรสวรรค์นะ ซึ่งเรามี...แต่เรามีเป็นแบบนะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : เฮ้ยจริงๆ เราเรียนถ่ายรูป คือตอนนี้พอเราถ่าย...ทุกคนชมเรามาก
คุณรจ : ชมว่า...
คุณกุ๊งกิ๊ง : ให้เลิกถ่าย!!
แม่โม : อีกอย่างตอนเป็นเด็กเห็นพี่จับกล้องด้วยมั้งคะ แล้วเราได้มีโอกาสเห็นเค้าก็เข้าท่าดีเนอะ แล้วมันก็เท่ดี มันดูมีเสน่ห์ เราก็เลยก็อปเค้ามา
คุณกุ๊งกิ๊ง : เค้าก็เป็นคนมีไลฟ์สไตล์นะ เป็นไลฟ์สไตล์ในฝันของผู้หญิงนะ หนึ่งคือเป็นคุณครู สาวเรียบร้อยออกแนวสาวหวาน ชอบฟังดนตรี มีสามีมีครอบครัวมีลูกชาย เสร็จปุ๊บชอบถ่ายรูป