ออกตัวก่อนเลยว่าที่แท็กมายังการตลาดเพราะเห็นว่าการมีบล็อกของตัวเองแบบที่จดโดเมนส่วนตัวนั้นมีความเกี่ยวข้องกับการทำ branding ในส่วนนึง ที่แท็กมายังชีวิตวัยรุ่นเพราะห้องสยามมีคนวัยทำงานเล่นไม่ใช่น้อย หลายๆคนน่าจะจัดอยู่ในกลุ่มเป้าหมายของเราได้ และน่าจะให้ความเห็นที่เป็นกลางได้ดีกว่า ... ดีกว่าที่จะแท็กไปยังโภชนาการหรือก้นครัวที่ตรงกับเนื้อหาของบล็อกเรามากกว่า เดี๋ยวจะเข้าข่ายว่าโปรโมทบล็อกอีก เพราะที่ปรึกษานี่อยากได้ความเห็นเพื่อเอาไปปรับใช้จริงๆ

เรื่องมีอยู่ว่าวันก่อนเราอ่านบล็อกของบล็อกเกอร์คนนึง ดังเหมือนกันแต่คนละสายกับเรา เขาอัพโพสต์นึงว่าด้วยการเขียนบล็อก แล้วเขาก็บอกว่าใครที่เขียนบล็อกลองเอามาให้ชมกันได้ หรือสอบถามอะไรเขาก็ได้ เราเลยขอคำแนะนำไปเพราะเราเองนับว่ายังเป็นมือใหม่มากเทียบกับเขา ในส่วนของบล็อกเกอร์คนนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไรให้คาใจ แต่เมื่อช่วงสายๆที่ผ่านมามันมีคุณพี่คนนึงที่เข้าไปอ่านบล็อกเรา และมาโพสต์แนะนำต่อในนั้นตามภาพด้านล่างนี้เลยค่ะ แคปเชอร์มาให้ดูเพื่อที่จะไม่บิดเบือนในทุกคำพูด

จากที่เขาแนะนำมาว่าชื่อบล็อกเรามันยาวและยากไป ไม่ค่อยเหมาะกับคนไทยที่ไม่สันทัดภาษาอังกฤษ เราก็มาคิดดูว่าสมควรมั้ยที่จะฟังคำแนะนำนั้น คือเราเคยไปลงคอร์สออนไลน์ในเวบฝรั่งเวบนึง เป็นคอร์ส Writing for Blog และส่วนตัวที่เคยเรียนการตลาดมาแล้ว คำสอนพวกนั้นค่อนข้างสอดคล้องไปในทางเดียวกันเลย คนสอนออนไลน์เขาว่าจะต้องกำหนด personality ของ blog เราให้มันเด่นชัด อย่างศัพท์วิชาการที่คอร์สเขาใช้คือ blog persona คือกำหนดให้เห็นภาพชัดเลยว่าถ้าบล็อกเราเป็นคนจะเป็นคนยังไง เพศไหน อายุ อาชีพ ความสนใจ ถนัดหรือไม่ถนัดอะไร ในส่วนของการตลาดก็คล้ายๆกันคือต้องกำหนด target group ใช่มั้ย ว่าคนที่จะอ่านบล็อกเราเป็นคนกลุ่มไหน มีไลฟ์สไตล์ยังไง การศึกษา แนวทางอาชีพ การเข้าถึงสื่อหรือสินค้า แม้แต่ระดับรายได้ก็มีผล ประเด็นคือตอนแรกตั้งบล็อกนั้นเรากำหนดไอ่สิ่งพวกนี้ไปในทางที่มันออกไฮโซนิดๆ จะว่ายังไงดีละ พูดแล้วดูเหมือนจะกระแดะเลย เขิน ฮ่าๆ คือคนอ่านบล็อกเรามันควรจะเป็นคนที่ได้ภาษาอังกฤษ (เข้าใจความหมายของชื่อบล็อกที่เราต้องการจะสื่อได้) จะเพศไหนวัยไหนไม่เกี่ยง เป็นกลุ่มคนที่มีกำลังซื้อประมาณนึง ใช้ชีวิตเปิดรับวัฒนธรรมตะวันตกมากพอสมควร มีไลฟ์สไตล์ที่มีรสนิยม ไม่ได้บ้านๆจนเกินไป เป็นกลุ่มคนที่ใช้ชีวิตกลางเมือง ช็อปปิ้งกลางเมือง เลือกใช้ของมีแบรนด์ประมาณนึงไม่ว่าจะเป็นของใช้หรือของกิน

ทีนี้ถ้าจะไม่เปลี่ยนเพราะใจเราไม่อยากเปลี่ยนและแฟนก็ยุว่าอย่าเปลี่ยนด้วย เขาลงความเห็นว่ามันคือตัวตนของบล็อกนี้แล้ว ใครที่เข้ามาแล้วรู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับตัวเขา บล็อกนี้ไฮโซไป กระแดะไป ฉันไม่ถนัดอังกฤษ ก็ถือว่าคุณไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายแล้ว ให้ไปอ่านอย่างอื่นแทน แต่เราก็กลัวคนหมั่นไส้อะเวลาที่อ่านบล็อกเรา คิดไร้สาระไปมั้ย เรากลัวคนจะมองแบบทำไมต้องนำเสนอการกินแบบตะวันตก ทำไมต้องทำเว่อร์ ผักพื้นบ้านแบบไทยๆแดรกไม่ได้หรือไง ทำไมต้องกระแดะไปแดรกผักฝรั่งหรือทำเมนูแบบฝรั่งด้วย ส่วนตัวชีวิตประจำวันเองก็เคยโดนเขม่นมาแล้วว่าทำไมต้องกินมูสลีเป็นอาหารเช้า ทำไมกระแดะกิน egg benedict กินข้าวแกงกินโจ๊กปากซอยไม่ได้รึไง แต่เหตุผลที่บล็อกเรามันเป็นแบบนั้นก็มีคือองค์ความรู้ที่เราศึกษาและเอามาเผยแพร่เนี่ยมันถูกคิดค้นโดยชาติตะวันตกเป็นหลัก ไอ่พวกวัฒนธรรมการกินอะไรมันก็จะคล้อยไปทางนั้นหมด ไม่ใช่ในรูปแบบที่คนไทยแต่เดิมคุ้นเคย อย่างการกินคลีนนี่คนไทยเพิ่งมาฮิตกันปีสองปีมานี้เอง จริงปะ (อ้างอิงจากกระทู้พันทิป) แต่ฝรั่งเขากินมาเป็นสิบปีแล้ว ดังนั้นมันเลยย้อนกลับไปที่ target และ persona ของบล็อกที่ถูกวางไว้อย่างสอดรับกันแต่แรก ว่าจะต้องเป็นคนที่ sophisticated พอสมควร ได้ภาษา ใช้ชีวิตที่มีไลฟ์สไตล์ค่อนข้างจะอินเตอร์นิดนึงไรงี้อะค่ะ

ยังไงรบกวนขอความเห็นหรือคำแนะนำด้วยนะคะ ถ้าอยากอ่านบล็อกเพื่อประกอบการตัดสินใจ ก็กดโพรไฟล์เราไปดูได้ ทำลิงก์ไว้แล้วอยู่อันแรกเลย ไม่อยากแปะโต้งๆในนี้ เดี๋ยวเขาจะหาว่าโฆษณาบล็อกน่ะ