เรามีโอกาสไปสมัครงานที่นึงค่ะ วันแรกที่ไปสมัครงานหลังจากสัมภาษณ์เสร็จก็ออกมาเจอผญคนนึง ก็รู้สึกสะดุดตั้งแต่แว๊บนั้นเลยค่ะ เราก็ยิ้มให้กันตามประสาคนไม่เคยรู้จัก ทุกครั้งที่ต้องไปสัมภาษณ์ก็จะเจอเธอคนนี้ทุกครั้ง แล้วก็ยิ้มให้กันตามประสาคนแปลกหน้าตลอด5555 ใช่ค่ะ สะดุดรอยยิ้มเธอตั้งแต่วันแรกที่ไปสมัครงาน จนมีโอกาสได้เข้าไปทำงานวันแรก ที่บริษัทมีกิจกรรมประจำปีของพนักงานพอดี แผนกเราไม่มีใครไปเพราะยุ่ง เลยให้เราไปเพราะเป็นน้องใหม่ ก็ไปเจอเธออีก เราก็พยายามยิ้มให้จนเธอต้องยิ้มตอบ555 พอจะกลับบ้านเจอกันเธเก็แซวว่าโดนรับน้องตั้งแต่วันแรกเลยนะ แล้วเราก็ถามชื่อกันทำความรู้จักกันตั้งแต่วันแรกของการทำงาน
ทุกครั้งที่เจอกันก็จะยิ้มทักทายกันตลอด มีบ้างที่สีหน้าเราเหนื่อยๆเค้าก็จะถาทว่าเป็นไงบ้างในช่วงแรกๆ หลังๆเวลาเจอกันทุกครั้งเค้ามักจะถามว่ามีความสุขดีไหมกับการทำงานที่นี่ เราก็ตอบมีความสุขดีก็ว่ากันไป แต่ด้วยความที่เราทำงานคนละแผนกคนละชั้นทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน ทุกครั้งที่เจอกันคือเราสร้างโอกาสให้เจอเค้าเหมือนกะเวลาพักของเค้า มาแอบดูบ้างว่ามาทำงานไหม จากที่แรกๆก็แค่สะดุด กลายเป็นชอบ และชอบมากๆ จนหยุดไม่ได้เลยค่ะ คือทุกคนั้งที่เจอกันเค้าจะคอยถามว่าเป็นไวมีความสุขไหม คุยนู่นนี่กันบ้าง แต่เราจะคุยกันตอนที่ไม่มีใครอยู่ค่ะ ถ้าอยู่หน้าลิฟต์หรือเข้าลิฟต์กันสองคนเค้าก็จะชวนคุยตลอด แต่ถ้ามีคนอื่นหรือยิ่มเพื่อนร่วมงานแผนกเค้านะค่ะ นางไม่คุยด้วยเลย เหมือนไม่รู้จักกันสะงั้น จนเราคิดว่าเราต้องเดินออกมาแล้วแหละ ไม่งั้นจะถลำลึกกว่านี้
แต่ถ้าไม่ทีคนอื่นอยู่ หรือคนอื่นเดินนำไปหมดแล้วเค้าก็จะเดินชะลอรอให้เราเข้าไปคุยด้วยเป็นแบบนี้ตลอดค่ะ เวลาที่เราไม่สบายใจแล้วโพสลง Fb เค้าไม่มากดไลค์นะค่ะ แต่เจอกันก็ถามตลอด หรือไม่ก็ถามจากเพื่อนเราว่าเราโอเคมั้ย อันนี้รู้จากเพื่อน เราก็แบบแอบดีใจค่ะ เออยังมีคนห่วง
จนมาถึงตอนนี้เราอยากตัดใจค่ะ กลัวเสียใจ กลัวถลำลึกไปมากกว่านี้ คุณเทอคงเห็นเราไม่ค่อยสบายใจจากโพสใน fb แต่ก็เหมือนเดิมค่ะ ไม่กดไลค์ใดๆ ซึ่งก็ไม่หวังอยู่แล้ว แต่อยุ่ดีๆเธอก็ทักมาในแขทค่ะ เราก็แบบไม่คิดว่าจะทัก แต่ก็แอบดีใจ เหมือนจากมี่พยายามจะตัดใจหันหลังให้ พังเลยค่ะ พังหมด กลับไปใหม่5555 แต่เอาจริงๆเวลาตึงๆใส่เค้าเราเองก็รู้สึกไม่ดี ต่อให้ไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็ไม่อยากเสียเค้าไปค่ะ ไม่อยากให้เค้างงว่าทำไมเราหายไปจากเค้าเลย เราควรทำไงต่อไปดี
ตัดใจหรือไปต่อ
ทุกครั้งที่เจอกันก็จะยิ้มทักทายกันตลอด มีบ้างที่สีหน้าเราเหนื่อยๆเค้าก็จะถาทว่าเป็นไงบ้างในช่วงแรกๆ หลังๆเวลาเจอกันทุกครั้งเค้ามักจะถามว่ามีความสุขดีไหมกับการทำงานที่นี่ เราก็ตอบมีความสุขดีก็ว่ากันไป แต่ด้วยความที่เราทำงานคนละแผนกคนละชั้นทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน ทุกครั้งที่เจอกันคือเราสร้างโอกาสให้เจอเค้าเหมือนกะเวลาพักของเค้า มาแอบดูบ้างว่ามาทำงานไหม จากที่แรกๆก็แค่สะดุด กลายเป็นชอบ และชอบมากๆ จนหยุดไม่ได้เลยค่ะ คือทุกคนั้งที่เจอกันเค้าจะคอยถามว่าเป็นไวมีความสุขไหม คุยนู่นนี่กันบ้าง แต่เราจะคุยกันตอนที่ไม่มีใครอยู่ค่ะ ถ้าอยู่หน้าลิฟต์หรือเข้าลิฟต์กันสองคนเค้าก็จะชวนคุยตลอด แต่ถ้ามีคนอื่นหรือยิ่มเพื่อนร่วมงานแผนกเค้านะค่ะ นางไม่คุยด้วยเลย เหมือนไม่รู้จักกันสะงั้น จนเราคิดว่าเราต้องเดินออกมาแล้วแหละ ไม่งั้นจะถลำลึกกว่านี้
แต่ถ้าไม่ทีคนอื่นอยู่ หรือคนอื่นเดินนำไปหมดแล้วเค้าก็จะเดินชะลอรอให้เราเข้าไปคุยด้วยเป็นแบบนี้ตลอดค่ะ เวลาที่เราไม่สบายใจแล้วโพสลง Fb เค้าไม่มากดไลค์นะค่ะ แต่เจอกันก็ถามตลอด หรือไม่ก็ถามจากเพื่อนเราว่าเราโอเคมั้ย อันนี้รู้จากเพื่อน เราก็แบบแอบดีใจค่ะ เออยังมีคนห่วง
จนมาถึงตอนนี้เราอยากตัดใจค่ะ กลัวเสียใจ กลัวถลำลึกไปมากกว่านี้ คุณเทอคงเห็นเราไม่ค่อยสบายใจจากโพสใน fb แต่ก็เหมือนเดิมค่ะ ไม่กดไลค์ใดๆ ซึ่งก็ไม่หวังอยู่แล้ว แต่อยุ่ดีๆเธอก็ทักมาในแขทค่ะ เราก็แบบไม่คิดว่าจะทัก แต่ก็แอบดีใจ เหมือนจากมี่พยายามจะตัดใจหันหลังให้ พังเลยค่ะ พังหมด กลับไปใหม่5555 แต่เอาจริงๆเวลาตึงๆใส่เค้าเราเองก็รู้สึกไม่ดี ต่อให้ไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็ไม่อยากเสียเค้าไปค่ะ ไม่อยากให้เค้างงว่าทำไมเราหายไปจากเค้าเลย เราควรทำไงต่อไปดี