คุณสูบบุหรี่ครั้งแรกตอนไหน?
.
เป็นคำถามที่นั่งนึกอยู่นาน…
ที่นานเพราะเอาเข้าจริงหลาย ๆ คนรอบตัวรวมไปถึงครอบครัวมักจะคิดว่าผมเป็นคนไม่สูบบุหรี่
.
ผมสูบนะ ผมชอบแบบเย็น แต่ผมไม่ติดบุหรี่
ร่างกายผมมันไม่ได้ต้องการบุหรี่ตลอดเวลา และสูบเฉพาะเวลาที่หัวสมองของผมรู้สึกอื้อๆ อึนๆ ตันๆ
ช่วงเวลาที่ต้องการความปลอดโปร่งในช่วงเวลานั้นให้เร็วที่สุด ไม่ได้เกี่ยวกับสภาวะเครียดหรือไม่เครียด
.
มันเป็นความอยาก "ของเย็น" เข้าสมอง
แน่นอน มันไม่ใช่ทุกครั้ง ทุกเวลาที่ต้องการ "ของเย็น"
เวลาผมต้องการใช้พลังงานสมองมาก ๆ ผมมักจะเลือกทานของหวานเพื่ออัดน้ำหวานล่อเลี้ยงร่างกายมากกว่าควันบุหรี่จาง ๆ มวนนั้น
แต่บางครั้ง บางอารมณ์ อดไม่ได้เหมือนกันที่จะหยิบมันขึ้นนมาสูบ
.
ผมไม่ชอบบุหรี่
แต่ผมชอบช่วงเวลาที่ได้สูบบุหรี่
สองสิ่งนี้ดูขัดแย้งและมันดูบ้า
แต่เชื่อเถอะ ผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ
.
หยิบขึ้นมาหนึ่งมวน คว้านหาไฟแช็กจากในกระเป๋าที่เต็มไปด้วยอะไรหลายๆอย่าง
ทั้งของที่ควรจะมี และของที่หลายๆคนไม่คิดว่าผมจะพกติดตัว
คาบบุหรี่ไว้ที่ปาก เอามือข้างหนึ่งครอบกันอากาศเข้าขนาดจุดไฟแช็ก
มืออีกข้างตวัดนิ้วลงเพื่อให้ไฟแช็กทำงานอย่างที่ควรจะเป็น
ประครองเข้ามาใกล้ จ่อบุหรี่กับเปลวไฟแล้วมองดูมันไหม้อยู่แบบนั้น....
.
ผมอาจจะชินกับกลิ่นบุหรี่
ไม่ได้รู้สึกว่ามันเหม็น
และมันก็ไม่ได้มีกลิ่นที่หอม
แต่ไม่รู้สิ ผมกลับชอบเวลาสัมผัสกายกับใครสักคนแล้วได้กลิ่นบุหรี่จางๆ
มันเป็นความรู้สึกที่..ผมบอกไม่ถูก มันเซ็กซี่ดี
ผมชอบเวลาลูบไล้ร่างกายของอีกฝ่ายแล้วมีกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ
ผมชอบแบบนั้น
.
ช่วงเวลาที่ได้สูบบุหรี่จึงเป็นอีกช่วงหนึ่งที่ผมชอบ
มากกว่าแค่การได้อัดมลพิษเข้าสู่ปอด
มากกวาแค่การจุดไฟแช็ก
มากกว่าแค่ประกายไฟที่ปลายบุหรี่
ช่วงเวลาที่อะไรเย็นๆแล่นเข้าสู่สมอง เป็นอีกช่วงที่ผมรู้สึกดี
.
ถ้าถามว่าผมจะหยุดสูบบุหรี่ตอนไหน
ผมคงตอบไม่ได้
เพราะผมไม่ได้ติดบุหรี่
ร่างกายผมเสพมันเฉพาะในวันที่สมองของผมอ่อนล้า
แค่สูบ เพราะอยากสูบ
ไม่มากไม่น้อยไปมากกว่านั้น
.
คงเพราะมวนบุหรี่มวนแรกในวันนั้น
วันที่ผมสูบต่อจากใครอีกคน
วันที่เราเดินสูบบุหรี่เปียก ๆ ที่กำลังย่อยสลายจากสายฝนที่หยดลงมาจากฟากฟ้า
โรแมนติก ? ไม่เลย บุหรี่เปียก ๆ ไม่ได้ให้ความรู้สึกดีขนาดนั้น
อบอุ่นเหรอ ? ไม่หรอก วันนั้นผมหนาวจะตาย ก็ฝนเทลงมาขนาดนั้น
.
นั้นสินะ
มันไม่ได้อบอุ่น…บางช่วงของชีวิต
มันหนาว หนาวจนอยากจะแข็งตายตรงนั้น
มันร้อน ร้อนจนแทบจะแหลกสลายไปทั้งจิตวิญญาณ
ผมก้าวผ่านเรื่องราวมากมายทามกลางควันบุหรี่และหยาดน้ำตา
หลายๆอย่างทั้งสอนผม ตะคอกผม ก่นด่าผม ทำร้ายผม และผลักดันผม
แต่ทั้งหมดนั้นมีสิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้มาโดยตลอด
.
เมื่อบุหรี่มวนแรกหมดลง
ผมไม่สามารถกลับไปยังวันที่ผมไม่มีมันได้อีกแล้ว
ผมไม่สามารถกลับไปเป็นคน ๆ เดิมได้เหมือนเดิม
ไม่หรอก...ที่รัก
มันไม่เคยมีอะไรเหมือนเดิม
แม้กระทั้งบุหรี่มวนนั้น สายฝน และหยาดน้ำตาของเรา
.
บางสิ่ง
ไม่มีวันจางหาย
มอมดับไปเพียงใด
สักวันมันจะจุดติดขึ้นมาใหม่
และมันจะเผาทำลายตัวมันต่อไป
.
ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเอง
วันนั้นถ้าผมไม่สูบบุหรี่
ไม่ลองมัน
ผมจะยังอยากสูบบุหรี่อีกไหมนะ?
.
ไม่หรอก
ผมไม่ได้อยากบุหรี่
ผมบอกไปแล้ว
ผมไม่ได้ชอบบุหรี่
ผมแค่ชอบช่วงเวลาที่ได้สูบบุหรี่
ผมชอบช่วงเวลาเหล่านั้น
ผมแค่ชอบ...ช่วงเวลาที่ผมได้คิดถึงคุณ
.
คุณเจ้าของมวนบุหรี่เปียกน้ำที่สองเราเดินตากฝนเหมือนคนบ้าในวันนั้น....
.