ขุนเขาเขียวทะมึนตระหง่าน.. ตั้งวางเด่นดั่งภาพวาดอยู่กลางเกาะใหญ่
แผ่นน้ำทะเลสีฟ้าครามใส  โอบล้อมเกาะแสงจันทร์นั้นไว้  เหมือนภาพปั้นแต่ง  มากกว่าความจริง.. ..

เรือก่าบางลำเล็กแล่นผ่านแผ่นน้ำมุ่งตรงสู่เกาะตรงหน้า  และเมื่อจวนใกล้ถึงริมฝั่งชายหาด  เสียงเครื่องยนต์ของเรือก็เบาลง  จนดับสนิท  เมื่อเรือแน่นิ่งจอดเทียบริมหาด  ซายอและละมอช่วยกันเก็บข้าวของลงจากเรือ  ที่ริมหาดทรายขาวไม่ไกลตา  หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนรอท่าการกลับมาของคนทั้งสอง  เมื่อซายอและละมอเดินก้าวเท้าลุยน้ำทะเลมาจนถึงริมหาดทราย  หญิงสาววัยดรุณที่ยืนรอท่านั้นก็วิ่งตรงมาหาทันที

“ทำไมกลับมากันช้านัก ไม่ห่วงแม่หรือไง”  
หญิงสาวเจ้าเปิดด้วยคำตำหนิไม่พอใจ  วัยวันของหล่อน..ดูห่างจากละมอไม่มากนัก

“ก็เมื่อคืนพายุลง  -ึงไม่เห็นหรืออีนีลอ”
ละมอเถียงคำคืน  ไม่พอใจคำตำหนิของน้องสาวตรงหน้า

“กูว่า  พายุไม่เห็นจะแรง”  
นีลอน้องสาว  เหมือนจะไม่ยอมแพ้ในการโต้เถียง

“ทะเลมันกว้างใหญ่  จากที่กูอยู่ตรงพายุลงกว่าจะกลับมาถึงเกาะก็กินเวลาหลายเวลา  แผ่นฟ้าก็ออกจะไพศาล  -ึงคิดว่าฝนมันจะตกลงเต็มแผ่นฟ้าทุกที่หรือไง”  ละมอให้เหตุผล  มองหญิงสาววัยรองจากหล่อนอย่างขุ่นใจ

ซายอมองน้องสาวสองคนถกเถียงไม่ยอมความกัน  อย่างนึกรำคาญ  “พอเถอะพวก-ึง  รีบเข้าบ้านไปดูแม่ก่อนดีกว่า  กูชักห่วงนัก”

“ฉันดูแลแม่อย่างดี  พี่ไม่ต้องห่วงหรอก”
นีลอกล่าวคำใส่พี่ชายอย่างนึกเคือง  คือความเคืองในหลายๆเรื่องที่ผ่านมา
“เอาเถอะ  ดูแลดีก็ดีแล้ว”  ว่าคำเสร็จ  ซายอก็รีบก้าวเดินนำหน้าหญิงสาวทั้งสอง  ตรงเข้าไปตามทางร่มครึ้มของดงมะพร้าวน้อยใหญ่  ที่อยู่จากริมหาดไม่ไกลนัก                        

ดงมะพร้าว อาณาบริเวณช่างดูไพศาลรอบเกาะ  แต่เมื่อก้าวเท้าผ่านดงมะพร้าวไปได้ไม่เท่าไหร่  จะพบพื้นดินโล่งกว้างเป็นที่ตั้งของกระท่อมยกพื้นสูงมุงหลังคาด้วยใบจาก  เรียงรายไปทั่วในรูปทรงคล้ายๆกันมากมายหลายสิบหลังคาเรือน  กระจายห่างกันบ้าง  ชิดกันบ้าง  ทั่วอาณาบริเวณ  เหมือนชุมชนเล็กๆที่มีชีวิตอยู่กับทะเล  และขุนเขาซึ่งตั้งตระหง่านเด่นอยู่ด้านหลัง  

บ้านของซายอเป็นกระท่อมหลังแรกสุด  หากเดินตรงมาจากชายหาดผ่านดงมะพร้าว  กระท่อมยกพื้นอันเป็นบ้านหลังแรกสุดที่ดูใหญ่โตกว่าหลังใดๆ  และนอกจากคำว่าบ้าน  มันยังเป็นสถานที่ชุมนุมรวมตัวกันของคนในหมู่บ้านยามมีเรื่องสำคัญทุกเรื่องราว เสมอเหมือนเป็นที่รวมใจ   เป็นผู้นำอันน่าไว้ใจในศรัทธาแห่งเผ่าพันธุ์  ศรัทธาที่กำเนิดนั้น  มาจากผู้เป็นพ่อของซายอ

ซายอก้าวเท้าขึ้นไปบนกระท่อม  น้องสาวสองคนก้าวเดินขึ้นมาตามหลัง  กิริยาทีท่าของเด็กสาวสองคนวัยใกล้เคียง  ดูไม่ถูกคอกันเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ..เมื่อก้าวเข้ามาภายในตัวกระท่อม  ภาพที่ซายอเห็นตรงหน้าคือหญิงผิวคล้ำวัยชรายังคงนอนซม อยู่บนพื้นปูด้วยผ้านวมบางๆ  ที่ริมหน้าต่างด้านในสุดของตัวเรือนข้างๆคนป่วย  มีชายสูงวัยคนหนึ่งนั่งเฝ้าดูอาการอย่างห่วงใย

“อาการแม่กูดีขึ้นบ้างหรือยัง  พ่อผี”
ซายอถามคำด้วยความห่วงใยทันที  เมื่อพ่อเฒ่าปอซอเขยิบที่ทาง  ให้ซายอก้าวลงมานั่งข้างๆหญิงชราที่ยังคงนอนซมพิษไข้

“ไม่ดีขึ้นเลย  มีแต่จะหนักขึ้นนะซายอ”
พ่อเฒ่าปอซอ  หมอผีประจำหมู่บ้าน  บอกกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล  “ผีพ่อผีแม่ตัวใดนะ  มันถึงมีความอาฆาตกันปานนี้  หรือหมู่บ้านเรามันจะมีอาเพศสองเดือนมานี่คนของพวกเรามันหายไปกับน้ำทะเลหลายคนแล้วนะ”



อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / ตรีวิทย์ นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008