เราว่ามันคงเป็นคำถามเบสิค...ตามหัวข้อ

ด้วยอายุ ก็เดินมาในระดับหนึ่ง วัยรุ่นตอนปลายก็อาจจะว่าได้ เพื่อนฝูงพากันแต่งงานมีสามี มีลูกกันเกือบหมดเเล้ว เเต่ด้วยความโสดมา 7 ปี ระหว่างทางเห็นคนรักกันจนเลิกกัน / แต่งงานเเล้วอยู่กันได้ดี / เเต่งเเล้วปัญหาเยอะเอามาปรึกษาบ้างแหละ / แต่งงานรอบที่ 2 บ้าง / คบกับเเฟนมากำลังจะครบรอบ 12 ปี เอ่ยปากขอผู้ชายแต่งงานรอบที่2 ก็คุยมาเเล้ว อยากแต่งใจจะขาด เเต่ผู้ชายไม่พร้อม แต่ก็ดูเเลดี เป็นแฟนที่ดี / หลากหลายสิ่งจากคนรอบตัว

เรา คนโสด 7 ปี เคยมีทั้งความฝัน เคยมีทั้งความหวัง เคยมีคนที่อยากจะคบจนแต่งงาน มีลูก ตามสเตป happy ของชีวิตที่เราๆเคยเห็นกัน เป็นชีวิตพื้นฐานของเด็กสาววาดฝันไว้

แต่ด้วยระยะเวลา และประสบการณ์ชีวิต การใช้ชีวิตที่ดูแลตัวเองได้ กินข้าว ดูหนัง เดินช็อปปิ้ง เที่ยววัด เที่ยวห้าง เที่ยวในกรุงเทพเเละปริมณฑล เหลืออย่างเดียว คือ เที่ยวต่างจังหวัดคนเดียว .... มีคือการเสพติดความสุขบางอย่างรึเปล่า ไม่แน่ใจ เพราะเป็นคนมีโลกส่วนตัว สะดวกช็อปเที่ยวคนเดียว เเต่เพื่อนก็เยอะนะ แต่ขี้เกียจรอ หรือให้เพื่อนมารอเราซื้อของ 😂

มันทำให้เราจากที่เคยชื่นชม ยืนอมยิ้ม ปรบมือ ให้กับงานเเต่งงานทุกงานที่เคยไป คำอวยพรที่เคยให้ วาดฝันถึงงานตัวเอง....แต่พอวันนี้ นั่งมองงานเเต่งงานของคนรู้จัก ทำไมเราไม่รู้สึกเหมือนก่อน เรากลับมีคำถามอยู่เต็มหัว ...

✔เราไม่เชื่อพิธีการแต่งงาน ที่คนสองคนต้องมายืนบนเวที เเล้วหอมแก้มโชว์?
✔เราไม่คิดว่ามันสำคัญเหรอกับการแต่งงาน เเละมีสามี?
✔เราไม่ศรัทธาในความรักเเล้วเหรอ?
✔เราไม่รู้สึกเชื่อว่าความรักของชายหญิงจะอยู่กับเราจนตายเเล้วเหรอ?
✔จะรำคาญไหมกับการมีลูก เเละอาจจะมีสามีเหมือนลูกคนที่สอง?
✔เราจะมั่นใจได้เเค่ไหนว่า ผู้ชายที่จะยืนตรงหน้าเรา เขาจะอยู่กับเรา สุขทุกข์กับเราได้นาน?
✔เราไม่พยายามเข้าหาใครสักคนเพื่อให้ได้รักแล้วเหรอ ถึงได้สะดวกปล่อยตัวเองโสดมานานเพื่ออะไรกัน ถ้ายอมมีเเฟน ตอนนี้คงไม่มีคำถามแบบนี้?

ซึ่งคำตอบมันอาจจะเป็นเเค่คำว่า จุดเริ่มต้น ถ้าไม่เริ่มต้นทำก็จะไม่มีทางรู้ได้ ซึ่งเหตุผลของการยังไม่มีใคร เมื่อก่อนอาจจะเพราะยังฝังใจกับรักเก่า แต่ปีที่ 7 นี้มันนานเกินจะโหยหาอดีต จริงๆพร้อมเริ่มต้นใหม่ได้สักพัก แต่โสดก็สุขดี

หรือเรารักตัวเองมากเกินไป เลยกลายเป็นเกราะป้องกัน คนมาทำร้ายให้ต้องเสียใจ 555