ฉันเดินทาง รอนแรม แสนไกลนัก
ไม่รู้จัก ใครเลย สักแห่งหน
พยายาม เดินไป ปะผู้คน
สะดุดหล่ม หกล้ม หกคะเมน
การก้าวเดิน นั้นเหมือน ทางชีวิต
จะลิขิต อย่างไร ไม่ทุกข์เข็ญ
มันคงยาก เพราะทางลาก เกวียนลำเค็ญ
คืนจันทร์เพ็ญรอยเกวียนเด่นดุจรอยกรรม
กรรมเอ๋ยกรรม กรรมเจ้าขา กรรมดีชั่ว
กรรมของตัว หรือของใคร ไยหนักหนา
กรรมเอ๋ยกรรม กรรมอะไร ที่ทำมา
ทำไมหนา ฉันรู้สึก ถึงรอยกรรม
ว่าแล้วก็ ฉันอยาก จรลี
อยากหลีกหนี ลี้หาย เข้าขนำ
อยากจะไป ภาวนา ใฝ่หาธรรม
ขับลำนำ สีซอ ฟังเสียงควาย
เสียงควายป่า กระซู่ กู่ร้องก้อง
ฟ้าคะนอง ห่าฝนสาด มิรู้หาย
พายุเอย ยังกระหน่ำ มาทักทาย
ตระหนักได้ ว่าคนคือ ส่วนหนึ่งเอง
ส่วนหนึ่งนั้น ที่ว่าคือ ของธรรมชาติ
คนขี้ขลาด ธรรมชาติ อาจข่มเหง
คนกล้าหาญ ธรรมชาติ อาจกลัวเกรง
คนที่เก่ง ธรรมชาติ อาจชื่นชม
ธรรมชาติ ธรรมะ ฤาเทวะ
เทพพรหมมะ บางครั้งมา เพื่ออุ้มสม
เทพราหู บางครั้งมา ทดสอบคน
หมอดูบ่น ว่าราหู เข้าเคราะห์มา
จริงจริงแล้ว ธรรมชาติ อาจคือเทพ
อาจจะเสก อะไรได้ ทุกอย่างหนา
แต่ทุกอย่าง คงมี แหละที่มา
สุดไขว่คว้า คือกรรม การกระทำ
ทำดีดี ท่านคงดี กับเราตอบ
ทำมิชอบ ท่านตอบแทน อาจมิขำ
ทำดีดี สิ่งที่พบ คงไม่ช้ำ
ท่านคงนำ สิ่งดี มาให้ยล
ฉันเป็นแค่ นักกลอน พเนจร
อยากจะสอน คนจร มาสักหน
อยากจะบอก คนอ่าน แม้สักคน
อยากจะพูด ว่าจงดี มิเลิกลา
ฉันเดินทาง หกคะเมน ตีลังกา
แม้เดินกว่า หมื่นลี้ ยังตกผา
เข่าถลอก ปอกเปิก เดิกเดินมา
เซถลา เลยด่าว่า ไปเรื่อยไป
จนตอนนี้ ราตรี มาเยือนแล้ว
โอ้น้องแก้ว อรอนงค์ ศรีสมัย
ฉันรู้สึก เวลาผ่าน แสนเร็วไว
ทุกข์ที่ไหน สุขที่นั่น เดี๋ยวก็มา
กรรมเอยกรรม เทพเอยเทพ ใครกันสร้าง
ใครที่ห่าง ที่ใกล้ ใคร่เสาะหา
ใครคนนั้น สมมติ สิ่งที่มา
สมมตินั้น นำพา ทุกสิ่งอัน
ใครคนนั้น ท่านอยากรู้ หรือไม่
แท้จริงใจ นั้นคือจิต แสนขำขัน
จิตที่สร้าง ความโกรธ ทุกข์อยู่ทุกวัน
จิตที่ฉัน มโนหลาย มาหลายวัน
มโนนึก ว้าวุ่น ขุ่นเคืองจิต
สุดจะคิด ทุกอย่าง เศร้าโศกศัลย์
โศกระทม จนเป็นกลอน อยู่ทุกครั้ง
ที่แท้มัน ก็แค่จิต คิดมากมาย
เราทุกคน ต้องผ่าน ทางชีวิต
ที่มีจิต ตกหล่น ระส่ำระสาย
แต่ว่าจิต ต้องอดทน มิรู้วาย
ต้องผ่อนคลาย ต้องฉลาด ต้องแก้เอง
ฉันแต่งกลอน แม้จิต มิแข็งแกร่ง
แถมอ่อนแรง บ่อยไป ถูกข่มเหง
แต่ฉันจะ ตั้งจิตใหม่ ไม่กลัวเกรง
ทุกข์ตนเอง ต้องแก้ได้ คุณเช่นกัน
มโนนึก
ไม่รู้จัก ใครเลย สักแห่งหน
พยายาม เดินไป ปะผู้คน
สะดุดหล่ม หกล้ม หกคะเมน
การก้าวเดิน นั้นเหมือน ทางชีวิต
จะลิขิต อย่างไร ไม่ทุกข์เข็ญ
มันคงยาก เพราะทางลาก เกวียนลำเค็ญ
คืนจันทร์เพ็ญรอยเกวียนเด่นดุจรอยกรรม
กรรมเอ๋ยกรรม กรรมเจ้าขา กรรมดีชั่ว
กรรมของตัว หรือของใคร ไยหนักหนา
กรรมเอ๋ยกรรม กรรมอะไร ที่ทำมา
ทำไมหนา ฉันรู้สึก ถึงรอยกรรม
ว่าแล้วก็ ฉันอยาก จรลี
อยากหลีกหนี ลี้หาย เข้าขนำ
อยากจะไป ภาวนา ใฝ่หาธรรม
ขับลำนำ สีซอ ฟังเสียงควาย
เสียงควายป่า กระซู่ กู่ร้องก้อง
ฟ้าคะนอง ห่าฝนสาด มิรู้หาย
พายุเอย ยังกระหน่ำ มาทักทาย
ตระหนักได้ ว่าคนคือ ส่วนหนึ่งเอง
ส่วนหนึ่งนั้น ที่ว่าคือ ของธรรมชาติ
คนขี้ขลาด ธรรมชาติ อาจข่มเหง
คนกล้าหาญ ธรรมชาติ อาจกลัวเกรง
คนที่เก่ง ธรรมชาติ อาจชื่นชม
ธรรมชาติ ธรรมะ ฤาเทวะ
เทพพรหมมะ บางครั้งมา เพื่ออุ้มสม
เทพราหู บางครั้งมา ทดสอบคน
หมอดูบ่น ว่าราหู เข้าเคราะห์มา
จริงจริงแล้ว ธรรมชาติ อาจคือเทพ
อาจจะเสก อะไรได้ ทุกอย่างหนา
แต่ทุกอย่าง คงมี แหละที่มา
สุดไขว่คว้า คือกรรม การกระทำ
ทำดีดี ท่านคงดี กับเราตอบ
ทำมิชอบ ท่านตอบแทน อาจมิขำ
ทำดีดี สิ่งที่พบ คงไม่ช้ำ
ท่านคงนำ สิ่งดี มาให้ยล
ฉันเป็นแค่ นักกลอน พเนจร
อยากจะสอน คนจร มาสักหน
อยากจะบอก คนอ่าน แม้สักคน
อยากจะพูด ว่าจงดี มิเลิกลา
ฉันเดินทาง หกคะเมน ตีลังกา
แม้เดินกว่า หมื่นลี้ ยังตกผา
เข่าถลอก ปอกเปิก เดิกเดินมา
เซถลา เลยด่าว่า ไปเรื่อยไป
จนตอนนี้ ราตรี มาเยือนแล้ว
โอ้น้องแก้ว อรอนงค์ ศรีสมัย
ฉันรู้สึก เวลาผ่าน แสนเร็วไว
ทุกข์ที่ไหน สุขที่นั่น เดี๋ยวก็มา
กรรมเอยกรรม เทพเอยเทพ ใครกันสร้าง
ใครที่ห่าง ที่ใกล้ ใคร่เสาะหา
ใครคนนั้น สมมติ สิ่งที่มา
สมมตินั้น นำพา ทุกสิ่งอัน
ใครคนนั้น ท่านอยากรู้ หรือไม่
แท้จริงใจ นั้นคือจิต แสนขำขัน
จิตที่สร้าง ความโกรธ ทุกข์อยู่ทุกวัน
จิตที่ฉัน มโนหลาย มาหลายวัน
มโนนึก ว้าวุ่น ขุ่นเคืองจิต
สุดจะคิด ทุกอย่าง เศร้าโศกศัลย์
โศกระทม จนเป็นกลอน อยู่ทุกครั้ง
ที่แท้มัน ก็แค่จิต คิดมากมาย
เราทุกคน ต้องผ่าน ทางชีวิต
ที่มีจิต ตกหล่น ระส่ำระสาย
แต่ว่าจิต ต้องอดทน มิรู้วาย
ต้องผ่อนคลาย ต้องฉลาด ต้องแก้เอง
ฉันแต่งกลอน แม้จิต มิแข็งแกร่ง
แถมอ่อนแรง บ่อยไป ถูกข่มเหง
แต่ฉันจะ ตั้งจิตใหม่ ไม่กลัวเกรง
ทุกข์ตนเอง ต้องแก้ได้ คุณเช่นกัน