เรื่องมีอยู่ว่า ผมเรียนลูกเสือตอน ปวช 1 ผมเป็นคนบ้านนอกธรรมดาครับ หน้าตาธรรมดา เนื่องจากผมเป็นคนฟันเหยิน เลยขอแม่และพี่จัดฟัน พี่สาวผมทำงานเป็นเซฟอยู่ประเทศนอกครับ และ วิทลัยมีทั้ง เขมร ลาว ส่วย ไทย ซึ่งผมเป็นคนที่พูดเขมร เพราะครอบครัวพูดเขมรกันตั้งแต่เกิด ผมก็เข้าแถวเพื่อรอเรียนลูกเสือ กลางแดดร้อนๆ ด้วยความที่ผมตัวค่อนข้างสูงเลยอยู่แถวหน้าๆ ก็มีคนต่างแผนกที่ยืนแถวข้างๆ พูดเชิงฉะผมว่า "อะปร้านิ มุ๊งเมิดยังแจ๊ะ จ๊องดัดทมิฬ" แปลว่า ไอ่นิ หน้าตายังงี้ ยังเสื-กดัดฟันอีก ผมอึ้งในโกรธมาก แล้วเพื่อนเขาก็ถามว่า ใคร มันก็บอกว่า ไอ่คนที่ยืนข้างๆ ผมเลยเดินออกไปเงียบ ผมว่าถ้าเกิดยืนอยู่ต้องมีเรื่องกันแน่นอน ผมท่องไว้ในใจ มาเรียน ไม่ได้มามีเรื่องกับใคร หลายครั้งครับ ผมโดนมองเหยียดจากคนที่วิทลัย ผมอยากถามครับว่าทำไมคนบางคนชอบมองกันที่ภายนอก ดูถูกคนอื่น ผมก็อยากรู้น่ะครับ ที่เขาดูถูกผมเขามีปมในใจหรือเปล่า ไม่ได้มีแค่นี้น่ะครับที่ชอบดูถูกผม ผมจะเดินไปแผนก เห็นหน้าผมชอบพากันชุบชิบแล้วก็หัวเราะกัน ผมอยากรู้ครับ เพราะที่เขาพยายามกดผมเพื่อให้ตัวเองมีจุดสนใจหรอครับ