กรณีนี้สงสารหยาด

คนไทยชอบมีคำว่า "คนรวย" กับ "คนจน" โดยเฉพาะคนจนที่ชอบพูดว่า "หาเช้ากินค่ำ" มันได้อิมแพ็กจากสังคมเสมอ

ในแง่ของคนชนชั้นกลางนะ เรามีความรู้สึกว่า ถ้ามีปัญหาไปเรียกเอากับประกันสิ เราทำประกันชั้นหนึ่งเพื่อการนี้ จะค่าซ่อมค่าทำขวัญค่าเสียเวลา จะเอาเท่าไหร่ เชิญไปคุยกับประกันเลย เดี๋ยวประกันคำนวนเองว่าเค้าจะจ่ายคุณเท่าไหร่
ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่คนเราสบายนะ เพราะสิ้นปีเราก็กัดฟันรับค่าเบี้ยที่ขึ้นไป เพราะเราผิดนี่เนอะ

แต่คนเจ็บ (ซึ่งบางครั้งมันก็มีกรณีที่เราไม่ผิดแต่อีกฝ่ายเจ็บมากกว่าโดยเฉพาะเวลารถเก๋งชนกับมอเตอร์ไซค์เนี่ย)
ชอบมาเรียกร้องเอากับคู่กรณีที่ดูเหมือนมีเงินมากกว่าตัวเอง
แล้วก็ชอบใช้คำว่า "น้ำใจ" ไม่สงสารเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเหรอ? เอาความจนมาอ้างว่าหาเช้ากินค่ำ เอาความเจ็บป่วยมาต่อว่าๆ ไม่รับผิดชอบ
คือจะให้เค้าจ่ายทุกอย่างให้ได้ทั้งๆ ที่ค่ารักษาพยาบาลค่าซ่อมรถค่าอื่นๆ มันควรเป็นหน้าที่ของประกัน แต่เค้าก็ยังจะต้องการเงินโดยตรงจากคู่กรณีและมองว่านี่คือการสำนึกผิดที่แท้จริง ถ้าให้เงินอย่างที่เค้าต้องการแบบนี้ถึงจะมีความรับผิดชอบ
ถ้าไม่ให้นี่คือหมา!

เรามองว่า หลายๆ ครั้ง กลายๆ กรณี มันมีการเรียกร้องเกินไป จริงๆ มันควรจบที่ประกันตัดสินแล้ว

คนพวกนี้ มักจะถูกอุ้มชูด้วยคนประเภทนึง ใจบุญเกินเหตุและเอาความใจบุญของตัวเองไปเป็นมาตราฐาน ก่นด่าบีบคั้นคนอื่นให้ใจบุญเหมือนตัวเองทั้งๆ ที่บางทีสถานการณ์ของเค้าอาจไม่เหมือนกัน ทั้งเรื่องฝ่ายผิดถูก ความเสียกายที่ได้รับ ความสามารถในการหารายได้ของทั้งคู่ หรือแม้แต่อุปนิสัยและบุคลิกภาพของคู่กรณี มันมีส่วนทั้งนั้น แต่คนกลุ่มนึงจะทำตัวเป็นนางฟ้าเทวดาตลอดเวลาแล้วตัดสินคนอื่นที่ไม่ทำตัวโลกสวยเหมือนเค้า

ป.ล. พูดรวมๆ หลายๆ เคสนะ