ดูมาถึงตอนยี่สิบ ได้แต่ถอนใจว่า
ก็เจียงเฉินเขารักของเขาแบบนั้นก็ต้องปล่อยเขาไป

เสี่ยวซีรักเจียงเฉินเหมือนรักตุ๊กตา มีแต่ความชอบพอหน้าตา
หวังแต่ได้ครอบครอง หวังแต่ได้การมี object of my affection
สมกับการเป็นลูกสาวคนเดียวที่พ่อแม่ตามใจ

แต่ว่าไปไม่ใช่แต่เสี่ยวซีหรอก
ความรักในเรื่องนี้ในมุมแต่ละคน ดูเป็นความรักผิวเผินฉาบฉวย อย่างบอกไม่ถูก
ไม่เป็นความรักที่เติบโต ที่มีคุณค่า ไม่มีแก่นของความรักที่แท้ให้จับต้องได้
ดูเอาฟินแล้วก็แล้วไป น่าเสียดาย
จะมีมุมที่พอได้ก็มุมของอู๋บู๊ซง ที่พอใช้ได้แต่ไม่ได้รับการขยี้ให้ดี ให้เป็นรักที่ไม่เห็นแก่ตัว

ที่เสียดายอีกอย่างก็คือโมเมนท์เพื่อนปูมาได้ดีในช่วงต้นถึงกลางเรื่อง
พอมาช่วงท้าย กลับหายไปเลย ไม่เป็นแม้แต่พล็อทรองด้วย