ตามหัวกระทู้

หลายคนคงเคยคิด เคยบ่นว่าไม่มีเวลา ไม่ได้เจอใคร วันๆก็หมดไปกับกิจวัตรประจำวันของตัวเอง

ตัวผมเองในวันธรรมดา

ตื่นนอนตั้งแต่หกโมงเช้า อาบน้ำแต่งตัวแบบรีบๆ เพราะช่วงเช้านี่อ่อนแอที่สุด ในความเป็นจริง ผมมักจะสายก็ตามที
รถบริษัทมารับหกโมงครึ่ง ขึ้นรถได้ก็พยายามหลับตา หลับไม่หลับอีกเรื่อง
ไปถึงก็เจ็ดโมงนิดๆ ก็กินนิดๆหน่อยๆ แล้วก็งีบเหมือนเดิม ถึงเวลางานตอนเจ็ดโมงห้าสิบ ก็มานั่งโต๊ะทำงาน ทำๆๆจนพักกลางวันเที่ยงยี่สิบ เริ่มงานอีกทีก็บ่ายโมง

บ่ายโมงก็นั่งโต๊ะ ทำๆๆๆงานต่อไปจนสี่โมงห้าสิบเลิกงาน นั่งรถถึงบ้านก็เกือบหกโมง นี่คือกิจวัตรช่วงเวลางานของวันธรรมดาครับ
พอถึงบ้าน ทีนี้กิจวัตรจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ แต่มันก็จะวนๆตามลูปเดิมๆนะ อย่างตอนนี้บ้าเข้ายิม ก็จะไปเกือบทุกวัน กว่าจะกลับมาบ้านก็สามทุ่มได้ละ บางวันเพลินก็สี่ทุ่มนู้น หรือถ้าขี้เกียจก็จะนอนดูซี่รี่ย์netflixที่บ้าน ไม่ก็เล่นPS4 ไม่ก็อ่านหนังสือ ไม่ก็นอนเล่นเนทเนี่ยละ วันธรรมดาของแต่ละวันก็จะวนๆลูปแบบนี้ ยอมรับว่าก็เล่นแอพเกย์บ้าง แต่ก็คุยๆผ่านๆไป ไม่ได้นัดเจออะไร เพราะไม่ได้คาดหวังอะไร
ส่วนวันเสาร์ ก็ไปยิม ไม่ก็ไปเที่ยวห้าง ไม่ก็เข้ากรุงเทพ ดูหนังฟังเพลงอยู่บ้านเหมือนเดิม มันคือวันพักผ่อนเต็มที่ที่ผมมีในหนึ่งสัปดาห์จริงๆ
ส่วนวันอาทิตย์ช่วงสายจะมีจ๊อบสอนพิเศษไพรเวท ช่วงบ่ายวันอาทิตย์ตอนนี้ผมมีโปรเจคต์สอนภาษาฟรีให้แก่บุคคลทั่วไป เลยเป็นอีกกิจกรรมที่ต้องรับผิดชอบ คือมันสนุกดีนะ รู้สึกดีที่ได้สอนให้แก่คนทั่วไป

หมดละเจ็ดวันในรอบสัปดาห์ มันก็จะวนๆแบบนี้ไม่ค่อยมีอะไรแตกต่างเท่าไหร่ ตอนนี้รู้สึกอยากให้หนึ่งวันมีสักสามสิบชั่วโมง
คือก็คิดแหละว่ามันไม่มีเวลาเจอะเจอใครเลย แต่คิดอีกที ถึงมีก็ไม่รู้จะมีเวลาไหม แม้จะเชื่อว่าถ้าเจอคนที่รักกันจริงๆมันก็ต้องมีแชร์เวลาหรือพยายามหาเวลาให้กันและกันได้ก็ตาม
แล้วคนอื่นละครับ กิจวัตรวนๆๆๆๆๆๆแบบนี้ไหม ฮ่าๆ