เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงค่ะ สนิทกันมาก็จะหกปีแล้ว แต่ก่อนเราเป็นคนขี้นอยด์มากเพื่อนพูดอะไรไม่เข้าหู ทำอะไรไม่ถุกใจเราก็น้อยใจไปหมด จะโตขึ้นเราก็เปลี่ยนนิสัย เพราะคิดว่าจะนอยด์ไปทำไม ไม่มีใครทำอะไรถูกใจเราทุกอย่าง แต่เพื่อนเราคนนี้ เป็นคนขี้นอยด์ยิ่งกว่าเรา เขาชอบมาปรึกษาเราเรื่องคนที่เขาชอบ จนเราหงุดหงิดเพราะพูดบ่อยมาก ให้คำปรึกษาอะไรไปก็ไม่มีผล เราก็คิดว่าเออแล้วจะมาถามทำไม คือถ้าพูดเดือนละสองสามครั้งเราโอเค แต่นี่เล่นพูดเกือบทุกวัน จนมันน่ารำคาญ

แล้วก็มีอีกหลายๆเรื่อง เราเตือนให้เขารู้จักโตขึ้นก็โกรธเรา เราไปเที่ยวกับเพื่อนอีกคนก็โกรธเรา พอเรามีแฟนเขาดันไม่ชอบแฟนเราอีก ทั้งๆที่แฟนเราก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรกับเขา บางทีเราก็อึดอัดใจ เขาชอบหาเรื่องมาชวนเราทะเลาะทั้งที่เล็กๆน้อยๆก็มาด่าเรา จนบางครั้งเราโกระจนไม่อยากคุยกับเขาเลย มีครั้งนึงทะเลาะกันแรงมาก เขามาหาว่าเราด่าเขา แล้วเขาก็เอาเรื่องเราไปพูดกับเพื่อนอีกคน จนเราโกรธมากถึงขั้นจะตัดเพื่อน แต่เราก็หายโกรธ เขาไม่เคยมาง้อเราเลยในฐานะเพื่อนถ้าพูดอะไรไม่ดีให้กันก็ควรขอโทษ แต่เขาไม่เลย ต่างกับเราที่ไม่ว่าเขาจะผิดหรือเราจะผิด เราขอโทษเขาตลอด
เขาเป็นคนร้องไห้ง่ายมาก เวลาที่มีเรื่องกับเราเขาก้จะร้องไห้ออกมา แต่เราไม่เคยร้องไห้เลยจนเพื่อนคนอื่นมองว่าเราไม่มีความรู้สึก แล้วเวลาเขาร้องไห้ก็ชอบไปบอกคนอื่นว่า เนี่ยเราทำเขาร้องไห้ คนอื่นก็มาด่าเรา อ้าว แล้วคนที่ไม่ร้องไห้ไม่มีความรู้สึกหรอวะ เราเก็บไว้คนเดียวตลอด จนทนไม่ไหวอะ พูดตรงๆก็คงเสียเพื่อน เราเคยพูดตรงๆครั้งนึงไม่คุยกับเราเว้ย เพื่อนคนอื่นก็พาลมาโกระเราที่เราไปว่ามัน เราต้องฝึกร้องไห้มั้ยถึงจะมีคนมาสนใจ