ปัญหาในยุคก่อนคือการศึกษาในจะแทบทุกเรื่อง ชนชั้นปกครอง ชนชั้นนำมักจะใช้เป็นข้ออ้างในการใช้อำนาจมาตลอด
พอมาวันนี้ข้ออ้างไม่มีการศึกษายังถูกผลิตซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อจะข่มชนชั้นล่างเหมือนในอดีตเริ่มทำได้ยาก ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจาก
การสื่อสารของคนในทุกสังคมสะดวกและเข้าถึงง่ายไม่ว่าจะเป็นทีวีไม่ใช่แค่ไม่มีกี่ช่อง และไม่ใช่แค่ในประเทศ และโซเชียลก็เปลี่ยนโลกไปแล้ว
แท้ที่จริง  การศึกษาของคนไทยได้เปลี่ยนไปสักพักแล้วจากเจนเนอเรชั่นหนึ่งเข้าสู่เจนเนอเรชั่นหนึ่ง สังเกตผู้สูงอายุรุ่นใหม่ไม่ได้เงอะๆงะๆ
เฟ้วฟ้าวกล้าวิพากษ์สังคม กล้าแสดงความคิดเห็นกับสิทธิของตนเอง  ยิ่งเจนเนอเรชั่นใหม่ๆไม่ต้องพูดถึงเลย

กลับเข้าสู่ประเด็นเลือกตั้งว่าคนจน คนชนบทไม่มีการศึกษาจึงเลือกผู้แทนไม่มีคุณภาพเข้าไปเป็น สส เป็นรัฐบาลจริงหรือ?
คำถามง่ายๆ ตอนหัวคะแนนไปแจกเงินพรรคใหญ่แจกกันทุกพรรคแล้วทำไมผลออกมาจึงเลือกพรรคเดียวกันหมด  บางคนแจกมากกว่าซึ่งก็ไม่จริง
เพราะมีการเกทับกันในคืนหมาหอนกันอยู่แล้ว  ถ้าคนไม่มีการศึกษาจริงชาวบ้านคงกาเกินกลายเป็นบัตรเสียกันทั่วประเทศแล้ว

วาทะกรรมว่าด้วยการศึกษา จึงการมองในชั้นเดียวหรือมิติเดียว หรือเป็นการข่มหรือกดขี่เพื่อที่ใช้ความชอบธรรมหรือไม่
เคยคุยกับชาวบ้านจนๆ ตัวเล็กๆ อยู่ในชนบทบ้างไหม เขาไม่ได้โง่อย่างที่คิด เขาสอนลูกสอนหลานที่เรียนปริญญาทั้งที่พ่อแม่จบ ป.6
วิชาเกษตรกรรมพวกเขาเจนจัดจนหน่วยงานรัฐต้องมาเรียนรู้กับเกษตกรก็มีให้เห็นเยอะทีเดียว ปรัชญาการใช้ชีวิตอีกหลายๆด้านที่น่าทึ่ง

คนอาจมองไม่เห็นว่าการเลือกตั้งประชาชนตัวเล็กตัวน้อยเขาคาดหวังเขาต้องการอะไรมากกว่า เขาตื่นตัวทางการเมืองมานานมากแล้ว
กลับคนอีกกลุ่มต่างหากที่ยังถูกวาทะกรรมเดิมๆครอบงำอยู่โดยไม่รู้ตัวเช่นคำว่า ต้องให้การศึกษา, คนดี, รักชาติ ฯลฯ
วันนี้ ยังมีคนไม่มีการศึกษา โง่ๆ หลงเหลืออยู่อีกหรือ?