เราเคยเป็นคนที่เพื่อนเยอะมากๆค่ะ แต่เหมือนไม่มีใครใจกับเราจริงๆซักคน เวลามีปัญหากันทุกคนเข้าหาเราหมดเลยค่ะ แต่พอเรามีปัญหาบ้าง อยากระบาย อยากปรึกษา เพื่อนบางคนนี่ตีตัวออกห่างเลย บางคนก็บอกรำคาญเรา บางคนเหมือนไม่อยากรับฟัง(ไม่ได้ยืมตังค์นะ 55) แต่ถึงตาตัวเองเราเห็นมาหาเราตลอด ยอมรับว่าเรามีเรื่องระบายบ่อยเพราะเป็นคนคิดมากกับทุกเรื่องน่ะค่ะ เพื่อนคงรำคาญบ้าง แต่กลับกันเพื่อนระบายบ่อยแค่ไหนเราไม่เคยรำคาญนะ ซึ่งเราก็รู้สึกว่าคนเป็นเพื่อนกันมันต้องอยู่ข้างกันได้ตลอด ตอนนี้มีเพื่อนที่สนิทกันมา10 กว่าปีแค่2คน สมัยเด็กๆคุยกันทุกเรื่อง แต่ตอนนี้ยิ่งสนิทยิ่งรู้สึกว่าเราไม่สามารถพูดคุยกับพวกนางได้ทุกเรื่องอย่างที่เคยคิด

ขนาดเวลาเราอยากไปเที่ยว ชวนใครไปก็มีแต่คนบอกไม่ว่าง แต่ก็เห็นไปกับเพื่อนคนอื่นกัน ไม่รู้เพราะไม่อยากไปกับเราหรือเปล่า เราชวนกี่คนๆก็โดนปฏิเสธหมด หรือถึงเราไม่ชวนก็ไม่เคยมีใครชวนเราอยู่ดีจนเราใช้ชีวิตคนเดียวไปเลย กินข้าว ช็อปปิ้ง ดูหนัง ก็คนเดียวหมด แต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร เพราะเป็นคนโลกส่วนตัวสูงอยู่แล้ว

บางทีเห็นคนอื่นไปไหนก็ไปกับเพื่อน เป็นอะไรก็มีคนคอยอยู่ข้างๆตลอด ก็รู้สึกว่าทำไมเราไม่มีบ้าง เราไม่ดีหรือเปล่าหรือเพราะแค่สังคมที่เราอยู่มันไม่มีคนใจๆต่อกัน ขนาดเราป่วยเข้ารพยังไม่มีใครถามหาเลยค่ะ คิดว่าชีวิตนี้คงไม่เจอเพื่อนแท้แน่ๆเลยไม่อยากมีมันไปเลย มีก็เสียความรู้สึกไปอีก แต่คนภายนอกชอบมองเราน่าสงสาร หรือผิดแปลกไปจากสังคม ซึ่งเราไม่อยากถูกมองแบบนี้เลยค่ะ เราไม่รู้จะรับมือกับตรงนี้ยังไงค่ะ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ หรือมีใครที่ไม่มีเพื่อนแล้วใช้ชีวิตคนเดียวแบบเราบ้างไหม อยากทราบว่าคุณใช้ชีวิตยังไงกันคะ เคยรู้สึกแย่หรือเหงาบ้างไหมคะ คือตอนนี้เรารู้สึกเหมือนไม่มีใครเอาเราอ่ะค่ะ แบบเราไม่เป็นที่ต้องการของทุกคนมากๆ