คือเราก็อ่านมาจากบทความต่างมันประมาณว่ามันจะส่งผลอย่างไรในวัยเด็ก วัยรุ่น และต่อไปคือเราอยากรู้ว่ามันจะมีโอกาศหายได้ไหม และ จะต้องทำอย่างไรจาก กรณีของเรา
เราพ่อแม่แยกทางกันตอนเราเกิด แม่ให้เรามาอยู่กับตายายตั้งแต่ขวบครึ่ง ตอนอยู่กับแม่ตอนเด็กแม่ชอบโมโหใส่เรา ตวาดใส่เรา อาจจะเพราะความเสียใจที่ได้รับจากพ่อพวกท่านจบกันไม่สวยเท่าไร แม่ให้เรามาอยู่กับตายายและบอกว่าอยากให้เราอยู่ในที่ที่ดี เรามีความสุขตอนอยู่กับตายายแต่ก็มีบางทีที่เราเห็นยายทะเลาะกับตาอยากจะช่วยยายแต่ก็ทำไม่ได้ แต่พอโตขึ้นมาก็ยังเจอภาพที่ตาทะเลาะกับแม่เวลคนในบ้านโมโหใส่กัน
แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตนะ คือเราก็ยังมีช่วงเวลาความสุขที่ได้จากน้า จากแม่ ตา ยาย พี่น้อง เวลาที่ไม่ได้ทะเลาะกันครอบครัวเราก็มีความสุขนะแต่แค่ว่ามันก้มักจะมีอารมที่ไม่ดีมาปะปนไม่หายขาดไปซะทีเหมือนว่ามีความสุขแต่ไม่สุดเมื่อทะเลากันอีกทีไรเราก็รู้สึกว่าทำไมต้องเกิดขึ้นอีก ความสุขที่มีมันไม่สามารถไปทดแทนความทุกข์ในใจให้หายไปได้บ้างเลยเหรอ เวลาเราทะเลาะกับแม่เราก็กลายเป็นเด็กอีกคนเหมือนเด็กเก็บกด เด็กมีปัญหาคนนึง ตอนแรกเราไม่เคยได้รับความรักจากแบบที่เป็นความรักที่เรารู้สึกได้เลย แต่ก็มียายที่เป็นเหมือนแม่คนแรกของเราเขาอยู่กับเราตั้งแต่เราเกิดมาจนตอนนี้เราอายุ16แล้ว แต่ยายก็มาเสียไปด้วยโรคภัย เราเลยรู้สึกเหมือนเสียแม่ไป ยายเป็นคนที่ทำให้เราไม่รู้สึกขาดความรักทำให้เราเป็นเด็กดี ไม่เกเร ทำให้เราคิดได้เวลาทะเลาะกับแม่ยายพยามปลอบอารมเราให้ไม่เป็นเด็กก้าวร้าวแต่ตอนนี้ไม่มียาย เรารู้เหมือนตัวเองเสียศูนย์ เราไม่มั่นใจในตัวเอง ทำอะไรคนเดียวไม่ได้ ต้องการเป็นที่ยอมรับ กลัวถูกตำหนิ ต้องการความรักกลัวคนอื่นไม่รัก อิจฉาคนในบงที บางส่วนที่เราอ่านมามันก็มาจากโรคขาดความรักที่มันไม่หายขาดและมีผลมายังวัยนี้ แม่เรามีปปมเรื่องพ่อแม่แต่เด็กพอผ่านชีวิตคู่ของแม่แม่ก้ต้องมาแยกทางโดยมีเราแต่ตอนแรกแม่ไม่อยากมีเรา พอโตมาแม่พูดว่ารักเราแต่เรายังรู้สึกได้ไม่เต็มร้อยเลย แต่สุดท้ายเรากำลังโกรธตัวเองที่ตอนนี้เรารับนิสัยของแม่มาเต็มมๆแม่ชอบพูดจาไม่ดีใส่คนในครอบครัวในบางทีเราก็เคยเถียงแม่ว่าทำไมทำแบบนี้นี่ครอบครัวทำไมไม่พูดดีๆและนี่คงเป็นผลกรรมให้เราเราเคยหลุดปากพูดจาทำร้ายจิตใจและความรู้สึกใส่เพื่อนไปโยที่เราไม่สามารถยับยั้งไได้เราพูดไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เราต้องทำยังไง เราไม่อยากมีนิสัยเหมือนเค้าเลย ไม่อยากแตกต่างจากคนอื่นเป็นเด็กที่ไม่โตแบบนี้
#มันอึดอัดมากจริงๆ #ต้องยังไง
โรคขาดความรักมีทางหายได้ไหม
เราพ่อแม่แยกทางกันตอนเราเกิด แม่ให้เรามาอยู่กับตายายตั้งแต่ขวบครึ่ง ตอนอยู่กับแม่ตอนเด็กแม่ชอบโมโหใส่เรา ตวาดใส่เรา อาจจะเพราะความเสียใจที่ได้รับจากพ่อพวกท่านจบกันไม่สวยเท่าไร แม่ให้เรามาอยู่กับตายายและบอกว่าอยากให้เราอยู่ในที่ที่ดี เรามีความสุขตอนอยู่กับตายายแต่ก็มีบางทีที่เราเห็นยายทะเลาะกับตาอยากจะช่วยยายแต่ก็ทำไม่ได้ แต่พอโตขึ้นมาก็ยังเจอภาพที่ตาทะเลาะกับแม่เวลคนในบ้านโมโหใส่กัน
แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตนะ คือเราก็ยังมีช่วงเวลาความสุขที่ได้จากน้า จากแม่ ตา ยาย พี่น้อง เวลาที่ไม่ได้ทะเลาะกันครอบครัวเราก็มีความสุขนะแต่แค่ว่ามันก้มักจะมีอารมที่ไม่ดีมาปะปนไม่หายขาดไปซะทีเหมือนว่ามีความสุขแต่ไม่สุดเมื่อทะเลากันอีกทีไรเราก็รู้สึกว่าทำไมต้องเกิดขึ้นอีก ความสุขที่มีมันไม่สามารถไปทดแทนความทุกข์ในใจให้หายไปได้บ้างเลยเหรอ เวลาเราทะเลาะกับแม่เราก็กลายเป็นเด็กอีกคนเหมือนเด็กเก็บกด เด็กมีปัญหาคนนึง ตอนแรกเราไม่เคยได้รับความรักจากแบบที่เป็นความรักที่เรารู้สึกได้เลย แต่ก็มียายที่เป็นเหมือนแม่คนแรกของเราเขาอยู่กับเราตั้งแต่เราเกิดมาจนตอนนี้เราอายุ16แล้ว แต่ยายก็มาเสียไปด้วยโรคภัย เราเลยรู้สึกเหมือนเสียแม่ไป ยายเป็นคนที่ทำให้เราไม่รู้สึกขาดความรักทำให้เราเป็นเด็กดี ไม่เกเร ทำให้เราคิดได้เวลาทะเลาะกับแม่ยายพยามปลอบอารมเราให้ไม่เป็นเด็กก้าวร้าวแต่ตอนนี้ไม่มียาย เรารู้เหมือนตัวเองเสียศูนย์ เราไม่มั่นใจในตัวเอง ทำอะไรคนเดียวไม่ได้ ต้องการเป็นที่ยอมรับ กลัวถูกตำหนิ ต้องการความรักกลัวคนอื่นไม่รัก อิจฉาคนในบงที บางส่วนที่เราอ่านมามันก็มาจากโรคขาดความรักที่มันไม่หายขาดและมีผลมายังวัยนี้ แม่เรามีปปมเรื่องพ่อแม่แต่เด็กพอผ่านชีวิตคู่ของแม่แม่ก้ต้องมาแยกทางโดยมีเราแต่ตอนแรกแม่ไม่อยากมีเรา พอโตมาแม่พูดว่ารักเราแต่เรายังรู้สึกได้ไม่เต็มร้อยเลย แต่สุดท้ายเรากำลังโกรธตัวเองที่ตอนนี้เรารับนิสัยของแม่มาเต็มมๆแม่ชอบพูดจาไม่ดีใส่คนในครอบครัวในบางทีเราก็เคยเถียงแม่ว่าทำไมทำแบบนี้นี่ครอบครัวทำไมไม่พูดดีๆและนี่คงเป็นผลกรรมให้เราเราเคยหลุดปากพูดจาทำร้ายจิตใจและความรู้สึกใส่เพื่อนไปโยที่เราไม่สามารถยับยั้งไได้เราพูดไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เราต้องทำยังไง เราไม่อยากมีนิสัยเหมือนเค้าเลย ไม่อยากแตกต่างจากคนอื่นเป็นเด็กที่ไม่โตแบบนี้
#มันอึดอัดมากจริงๆ #ต้องยังไง