เริ่มเรื่องเลยนะคะคือคุณน้าของเราเนี่ยเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วตั้งแต่แรกเกิด และผิวหนังบริเวณหน้าท้องบางมาก ไม่มีสะดือเหมือนคนปกติทั่วไป

คุณหมอบอกว่าอยู่ได้ไม่เกินเดือน คุณยายและคุณแม่ของเรา (คุณแม่ห่างกับน้า 16ปี) จึงพยายามดูแลเอาใจใส่ และตามใจ ทุกคนพยายามทำทุกวันให้เหมินเป็นวันสุดท้าย

จนไปหาหมอกี่ครั้งๆ คุณหมอจะบอกแต่ว่าอยู่ได้ไม่เกิน 3 ปี 5 ปี 8ปี จน 11ปี ซึ่งในแต่ละปีที่เลี้ยงมาทุกคนก็จะตามใจมากกกกกก ทุกคนจะคิอตลอดว่าวันนี้เป็นสุดท้าย

จนน้าเราโต ไปหาหมออีก หมอบอกว่า คุณน้าหายเป็นปกติแล้ว

แล้วทีนี้เนี่ย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขี้โรคแต่เด็ก บวกกับการเลี้ยงดูแบบตามใจสุดๆ จึงทำให้คุณน้ากลายเป็นที่ขี้โมโหมาก เอาแต่ใจ อารมณ์ร้าย ขี้บ่น เห็นแก่ตัว ขี้งกด้วยค่ะ อิอิ

ยกตัวอย่างนะคะ.  
1. เวลาทะเลาะกับใครชอบเอาคำพูดคนนั้นมาแปลความหมายให้มันกลายเปนเรื่องแย่ๆได้ และจะบ่นด่าจนกว่าคุณน้าจะพอใจ ถึงจะหยุด แต่ถ้ามีคนเถียงขึ้นมา
ก็จะไม่ยอมหยุด บางครั้งโมโหมากๆก็จะปาข้าวของใส่ ทำลายข้าวของในบ้าน

2. เวลาโมโหใครปุ๊บ ก็จะชอบเอาเรีองเก่าๆมาพูด ชอบโยงเรื่องคนนั้นคนนี้มาพูดทะเลาะมั่วไปหมด และจะพูดให้ฝ่ายนั้นผิดจนได้

3. จะไม่เคยรู้ตัวเองเลยว่านิสัยไม่ดีแค่ไหน จะคิดแต่ว่าคนอื่นเป็นฝ่ายผิดตลอด ทุกคนในบ้านเคยพูดหลายครั้งแล้วว่สให้ปรับปรุงตัว คุณน้าก็จะไม่เข้าใจ และบอกแต่ว่าทำไม่ได้

คุณน้าเรายังไม่มีครอบครัวนะคะ พอดีเพิ่งเลิกกับแฟน เพราะฝ่ายชายทนไม่ไหว คุณน้าเราก็ไม่เข้าใจ ว่าตัวเองผิด โทษแต่ฝ่ายชายไม่ดี ตอนนี้คุณน้าอยู่บ้านเดียวกับเราและคุณยาย

ทุกคนในบ้านอยากไล่ให้ไปอยู่ที่อื่นนะคะ แต่สงสารคุณยาย

คือยังมีเรื่องอีกเยอะมากกกกกกกกกกกกค่ะ ที่ทำให้บ้านแทบลุกเป็นไฟ