เนื่องในโอกาสครบรอบ 8 ปีของการแต่งงาน เลยขอบันทึกความรู้สึกของเราตอนนี้ไว้

ตอนแต่งงานใหม่ๆ มีผู้ใหญ่ที่ทำงาน (อายุ 50 กว่าๆ) เล่าให้เราฟังว่าเค้ากับสามีอยู่กันแบบเพื่อนมากกว่าคนรัก
ตอนนั้นแอบเถียงในใจว่า เราไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย เรารักสามีแบบคนรักของเรา คือไม่เคยรู้สึกว่าเหมือนเป็นเพื่อนกันไรงี้
เพราะสามีแก่กว่าด้วยเลยเคารพ ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเพื่อน  (เราคบกันปีกว่าๆ ก็แต่งงานกัน)

ปีแรกๆตัวติดกันมาก ติดกันแจ แล้วก็มีเรื่องน้อยใจเกิดขึ้นบ่อยๆเช่นกัน เวลาที่สามีไม่เป็นแบบที่เราคาดหวังไว้

แต่งงานกันมาได้ 3 ปี เรามีปัญหากับตัวเองมาก มีอะไรก็เก็บไว้ในใจ เวลาน้อยใจไม่พอใจก็จะเงียบไม่พูดออกไป
แอบร้องไห้บ่อยๆ ซึ่งมันก็เกิดจากความน้อยใจนี่แหละ สุดท้ายก็ผ่านมาได้

พอแต่งงานกันได้ 5 ปี เริ่มรู้สึกกว่า เรามองความเป็นครอบครัวชัดขึ้น แต่ยังไม่รู้สึกว่าอยากจะมึลูกทั้งคู่
เราและสามีเริ่มมีสิ่งที่อยากทำ ทำตามความฝันของตัวเอง ตามความถนัดของแต่ละคน
งานอดิเรกเริ่มต่างกัน ความเป็นตัวตนของแต่ละคนเริ่มชัดขึ้น รู้จักที่จะยอมรับกันมากขึ้น แต่ก็ยังมีเหตุให้หงุดหงิดบ้างประปราย
สิ่งที่เคยคิดว่า เรา2คนมีความเหมือนกันมาก (ตอนคบกันใหม่ๆ) เริ่มรู้สึกว่าไม่เหมือนกันเลยแหะ

ปัจจุบัน แต่งงานได้ 8 ปี มีพื้นที่ส่วนตัวของใครของมันที่ชัดเจน เวลาไหนใครจะทำอะไรที่ชอบโดยไม่มากวนกัน
แต่ก็ยังต้องทานข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน (ถ้าติดงานหรือไปกินกับเพื่อนจะต้องบอกล่วงหน้า ซึ่งก็น้อยมากเดือนละ 1-2 ครั้งได้)
เสาร์อาทิตย์ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ไม่ติดกันแจแบบแรกๆ ถ้าจะซื้อของที่ต่างกันจะแยกกันเดิน
แต่ถ้าเค้าต้องการให้เราช่วยเลือกจะโทรตาม เช่น พวกเสื้อผ้า
อยู่ๆก็อยากจะมีลูก โดยที่รู้สึกว่าพร้อมแล้ว (ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เคยตกลงว่าเรา2คนจะไม่มีลูก)
เวลามีเรื่องต้องคุยกัน จะคุยกันแบบชัดๆเคลียร์ๆ ใครต้องการอะไรก็จะบอกเลย
เช่น เค้าบอกว่าขับรถกลับจากที่ทำงานเหนื่อยๆอย่าเพิ่งชวนคุย เพราะจะทำให้เค้าหงุดหงิดง่าย เค้าไม่ชอบให้เราแต่งตัวแบบนี้
หรือ ช่วงนี้เราอ้วนเกินไปแล้วนะ 55555 (เลยทำให้เราออกกำลังกาย แต่งหน้า แต่งตัวรักษารูปร่างอยู่ตลอด แม้ว่าวัยจะเลยกลางคนมาแล้วก็ตาม)
เดี๋ยวนี้เราพูดความรู้สึกทุกครั้งถ้าอยากบอกอะไรก็ไม่เก็บไว้ ทำให้ไม่น้อยใจ และเข้าใจนิสัยของอีกฝ่ายมากขึ้น
เราไม่เคยพูดคำหยาบใส่กัน เราจะเรียกเค้าว่า "พี่" "พี่จ๋า" หรือ "ที่รัก" และพูดลงท้ายว่า "คะ" หรือ "ค่ะ" มาตลอด
เริ่มวางแผนการใช้เงินร่วมกัน (เราใช้กระเป๋าเงินแยกกันมาตลอด ไม่เคยต้องมาคุยกันเรื่องรายได้ของแต่ละคน มีอะไรก็หารกัน)
เริ่มคุยกันว่าตอนแก่เราควรมีเงินเก็บเท่าไหร่ ถ้าอยากมีบ้านหลังใหญ่กว่าเดิม ต้องทำอย่างไร เพราะจะมีลูก จะเลี้ยงลูกแบบไหน วางแผนให้ลูกยังไง
หน้าที่หลักของเราตลอด 8 ปี ยังเหมือนเดิม คือทำกับข้าว ปลอกผลไม้ หาอาหารการกินให้มีพร้อมตลอดเวลา
แคะเล็บตัดเล็บเท้าให้คุณผู้ชาย ซึ่งเค้าจะชอบมาก และก็เป็นสิ่งที่เราชอบทำให้เค้าที่สุด (แคะสะดือให้บ้าง)
ส่วนงานบ้านก็ทำตามถนัดของแต่ละคนอยู่ไปนานๆ จะรู้เองอัตโนมัติว่าใครชอบทำหน้าที่อะไร
แต่ถ้าช่วงไหนอีกคนงานยุ่ง ก็จะทำหน้าที่แทนกันได้ คือใครว่างมากกว่าก็ทำไปช่วยๆกัน


พอแต่งงานกันไปนานๆ เราเริ่มรู้สึกกับสามีหมือนเป็นเพื่อนเรามากขึ้น คุยกันง่ายขึ้น แชร์ข้อมูลกัน
(แต่ยังให้เกียรติเค้าเช่นเดิมเพราะอายุมากกว่า และเป็นสามี)
ความน้อยใจไม่มีแล้ว และมีความสุขกับชีวิตโดยรวมทั้งครอบครัว งาน เพื่อนฝูง  มีเวลาได้ทำสิ่งต่างๆอย่างที่อยากทำเยอะขึ้นมาก
ตำแหน่งหน้าที่งานงานแต่ละคนโตขึ้น เลยทำให้วุฒิภาวะทางอารมณ์ก็โตขึ้นตามไปด้วย
ถ้ามีอะไรที่สนใจเหมือนกันก็จะมานั่งอยู่ด้วยกัน เช่น ดูรายการทีวีที่ชอบ
ถ้าอีกคนไม่ชอบดูก็แค่ลุกไปทำอย่างอื่น แต่ก็ยังมองเห็นอีกคนว่าทำอะไรอยู่
เดี๋ยวนี้ไม่ได้ขึ้นนอนพร้อมกันทุกคืน ใครง่วงก็ไปนอนก่อน ใครมีงานก็ทำงานของตัวเองให้เสร็จตามหน้าที่แล้วค่อยตามไปนอน

เมื่อก่อนเราไม่ค่อยมั่นใจว่ามันดีรึป่าวกับการมาใช้ชีวิตร่วมกัน?
ตอนนี้เรารู้สึกว่า มันกลายเป็นความผูกพันที่มากขึ้น แต่สงบ และมั่นคงกว่าเดิมมากๆ เป็นตัวของตัวเอง สบายใจ
ไม่คิดว่าจะมารู้สึกแบบนี้ได้เลยตอนนี้เข้าใจแล้วว่าอยู่กันแบบเพื่อนเป็นอย่างไร

ชีวิตคู่ของคนอื่นๆเป็นอย่างไรกันบ้าง เมื่อแต่งงานกันไปนานๆ?